روشنفکران

مدرنیته همواره یکی از مفاهیم کلیدی در مناقشات و مباحثات روشنفکری ایرانی بوده است. روشنفکران ایرانی در تقابل با پدیده مدرنیته تاکنون چهار نسل را پشت سر گذاشته اند و در هر دوره رویکردی خاص به مدرنیته داشته اند

کتاب «ماجرای غم انگیز روشنفکری در ایران»، نوشته استاد محقق دکتر سید یحیی یثربی، اثر تحقیقی و ارزنده ای است پیرامون تاریخچه، ریشه ها و روند جریان روشنفکری در غرب و بازتاب نه چندان خوشایند آن در ایران و تبعات شوم تأثیرات آن بر فکر و فرهنگ ما، که در پروسه ای صدساله به قائله ای در مقابل سنت ایرانی و دیانت در این مرز و بوم منجر شده است

آنچه امروزه در ایران اسلامی تحت عنوان «فمنیسم» مطرح می گردد دارای همان ویژگیهای کلی جنبش زنان در دوره طاغوت است که مهمترین شاخصه آن مخالفت با «دینداری» زنان و «حقوق» آنان در عرصه فقه می باشد. در حقیقت فمنیسم وارداتی(1) مصداق بارزی از روشنفکری مرتجع(2) است که با گام برداشتن در جهت خلاف دین، خط بطلانی بر کارآیی و واقع نمائی خود کشیده است.

شاهزاده پیوتر میخائیلوویچ ولکونسکی (2) که به عنوان افسر ارتش روسیه در جنگهایی که با ناپلئون صورت گرفت شرکت کرده بود، در خاطرات خود چنین نوشت: نبردهای سالهای 1814-1812 ما را به اروپا نزدیکتر کرد و با طرز حکومت و مؤسسات عمومی و حقوق مردم آنجا آشنا ساخت;

سه مقاله خواندنی و معنی دار با عنوان های «درباره روشنفکری دینی »، «موقعیت های ایمانی »، «دین در محدوده ایمان »، به ترتیب در شماره های 9، 16 و 19 نشریه «راه نو»، به قلم آقای دکتر احمد نراقی منتشر شده است

تا زمان وقوع انقلاب اسلامی ، انقلاب های متعدّدی در جهان به وقوع پیوسته بود. وقوع انقلاب های بزرگی همچون انقلاب کبیر فرانسه (18001788)، انقلاب اکتبر روسیه

چکیده: نویسنده در این مقاله به بررسی دیدگاههای نواندیشان دینی درباره مسائل زنان پرداخته و این دیدگاهها را در سه محور دین، نواندیشی و مساله زنان بررسی کرده است. نویسنده معتقد است که نواندیشان دینی علاوه بر آنکه دیرهنگام و اندک به مسائل زنان پرداخته اند، نتیجه مباحث آنان در این موضوع، تفاوتی با دیدگاههای روشنفکران غیردینی و سکولار ندارد.

نوشتار زیر حاصل نظرات علیرضا علوی تبار درباره مسائل زنان از دیدگاه روشنفکری دینی است

سلسله مقالات حاضر با هدف ارائه گزارشی تفصیلی، جامع و مستند از شبهات و انتقاداتی تدوین یافته که در دو دهه  اخیر عمدتاً از سوی محافل روشنفکری دینی متوجّه فقه و اندیشه فقهی شده است، تا تصویری گویا از آراء فقه شناسی این طیف از روشنفکران، برای فقه پژوهان عرضه شود و در حدّ توان، در زمینه سازی فرآیند آسیب شناسی فقه، گامی برداشته شود

نوشتار حاضر قسمت دوم از سلسله مقالاتی است که به گزارش دیدگاه ها و انتقادهای برخی محافل روشنفکری نسبت به فقه بدون نقد عمیق آنها می پردازد. در این شماره به آراء روشنفکران دینی در خصوص رابطه انسان و خدا در گستره فقه و شریعت پرداخته شده است.