پیشوای

آنچه می خوانید، فشرده ای از زوایای حیات پربار جوان ترین پیشوای هدایت، نهمین مقتدای مکتب امامت، حضرت جوادالائمّه علیه السلام است.

با آنکه در خاندان امام صادق (ع) اسماعیل و عبد الله پسران بزرگ، چشم و چراغ خانواده شمرده میشدند، و با اینکه تعدادی از یاران پیشوای ششم میراث امامت را پیش خود نصیب خاص اسماعیل فرزند بزرگ امام میدانستند، با این همه موسی در خاندان رسالت مقام ویژه ای بدست آورده بود که بسیار درخشان و خیره کننده بود، تا روزی که اسماعیل پسر بزرگ پیشوای ششم در قید حیات بود ...

آن هنگام در غروبگهان که سر شاخه های سرفراز نخل به نوازش نسیم،سر بن گوش یکدیگر می نهند،نشید حماسه ی آرام زندگانی تو را نجوا می کنند...و پیام بیدادها که بر تو رفته است، با نسیم پیام آور،می گزارند...

«نهج البلاغه کتابی است که در آن چشمه های بلاغت و فنون گرد آمده و برای کسی که در آن می نگرد، اسباب فصاحت مهیا و میوه رسیده آن در دسترس است، چرا که آن از سخنان فصیح ترین انسانها بعد از پیامبر اکرم است، و آن کلمات از قدرتمندترین و برترین انسان از لحاظ منطق و استدلال، نشأت گرفته، و آن عبارات از کسی است که صاحب اختیار لغت عرب است و هر گونه اراده کند آن ...

گرچه دربار هشام برای ابراز عظمت علمی پیشوای پنجم محیط مساعدی نبود، ولی از حسن اتفاق، پیش از آنکه پیشوای پنجم شهر دمشق را ترک گوید، فرصت بسیار مناسبی پیش آمد که امام برای بیدار ساختن افکار مردم و معرفی عظمت و مقام علمی خود بخوبی از آن استفاده نمود و افکار عمومی شام را منقلب ساخت

همین پیشوای شیعیان، حضرت امام علی بن محمد الهادی علیه السلام در نیمه ذیحجه، سال 212 هجری (1) در «صریا» (2) متولد شد. نام مبارکش «علی »، کنیه اش «ابوالحسن » (3) ، و القابش: «نجیب »، «مرتضی »، «هادی »، «نقی »، «عالم »، «فقیه »، «امین »، «مؤتمن »، «طیب »، «متوکل » و «عسکری » (4) می باشد و مشهورتر از همه «هادی » و «نقی » است.