کلمه «حسن» و مشتقات این کلمه مانند «حُسن، محسن، احسان، احسن»، در کتاب خدا زیاد به کار گرفته شده است. در موارد گوناگون نیز به دنبال کتاب خدا به کار گرفته شده است.
علت حقیقى آن این بوده که وجود مبارک امام مجتبى علیه السلام از همه مصادیق زیبایى ملکى و ملکوتى برخوردار بودند. ابرهاى متراکم، سیاه و ظلمانى فرهنگ و حکومت اموى، نگذاشت که مردم از این زیبایى هاى ملکى و ملکوتى در عالم وجود تا قیامت بهره کامل ببرند و این زیبایى ها ظهور کند و آشکار شود و فرهنگ اهل بیت علیهم السلام در جامعه نشر پیدا کند.
ظلمى که بر پدر امام مجتبى علیه السلام رفت تا جایى بود که وجود مبارک امیرالمؤمنین علیه السلام را در پشت ابرهاى سیاه حکومت و فرهنگ اموى پنهان کرد و چهره اى غیر از چهره الهى امیرالمؤمنین علیه السلام را با هزینه کردن پول و تبلیغات زیاد نشان مردم دادند که مردم به راحتى، نود سال در خطبه هاى نماز جمعه و قنوت نماز خود به امیرالمؤمنین علیه السلام ناسزا گفتن را واجب مى دانستند. همان ابرهاى متراکم و ظلمانى تبلیغى و فرهنگى امویان، زیبایى هاى امام مجتبى علیه السلام را نیز پنهان کرد و حضرت را غیر از آن که بودند، نشان داد.
آنها چهره عادى و معمولیى را همراه با انواع دروغ ها و تهمت هایى که بر آن چهره نقاشى مى کردند، از منفورترین چهره ها و افراد جامعه مى کردند. از جمله در میان مردم پخش کردند و به مردم باوراندند که حضرت مجتبى علیه السلام با این که بیش از چهل و هفت سال در این دنیا نبوده، با سیصد دختر ازدواج کرده بود. در حالى که حضرت در مدینه خانه اى کاه گلى معمولى داشتند و مدینه نیز شهر کم جمعیتى بود و امام مجتبى علیه السلام در کمال زهد به سر مى بردند. فرهنگ امویان و عباسیان کارى کرد که حضرت را با تشکیل دهندگان حرمسراها و شهوترانان عالم و افراطیان در غریزه جنسى یکى بدانند.
اگر ایشان با سیصد دختر ازدواج کرده باشند، حداقل باید صد نفر آنها بچه دار مى شدند، چون هر سیصد دختر که نازا و عقیم نبودند.
وجود مقدس ایشان در این دنیا سه فرزند پسر از یک خانم با کرامت و بسیار بزرگوار داشتند؛ حسن بن حسن، قاسم بن حسن و عبدالله بن حسن و هر سه در روز عاشورا براى یارى حضرت سیدالشهداء علیه السلام شرکت داشتند که حسن بن حسن خیلى زخم خورد، ولى شهید نشد، چون بعد از روز عاشورا او را در میان کشته ها دیدند دارد نفس مى کشد، اهل بیت علیهم السلام با خود برداشتند و به شام بردند و به مدینه برگرداندند.
این حسن بن حسن فرزند بزرگ امام مجتبى علیه السلام همان بزرگوارى است که با فاطمه دختر حضرت ابى عبدالله الحسین علیه السلام ازدواج کرد و از ازدواج این زن و شوهر، نسل بسیار بابرکت و عظیمى به وجود آمد، از جمله خاندان طباطبایى منطقه زواره و اردستان، خاندان طباطبایى بحرالعلوم، خاندان طباطبایى حکیم در
عراق که در این هزار و پانصد سال از نسل حسن بن حسن مى باشند.
از این زن و شوهر هزاران مرجع تقلید، مفسر قرآن، مبلغ دین، نویسنده، عارف و سالک به وجود آمده است. همراه با آثار عظیمى که ذرّیّه این زن و شوهر از خود بر جاى گذاشتند.
فرزند دوم حضرت امام حسن علیه السلام هم قاسم بن حسن است که ازدواج نکرد و در سن ازدواج نبود، چون روزى که امام مجتبى علیه السلام شهید شد، ایشان سه ساله بود، و در کربلا سیزده ساله بود و در جنگ با دشمن نیز سنگباران و تیرباران شده، شهید شد. فرزند سوم حضرت امام حسن علیه السلام نیز ده ساله بود که پدر را به یاد نمى آورد، خیلى با عمو مأنوس بود که أبى عبدالله علیه السلام سفارش او را به خواهر خویش کردند که او را با خود به شام ببرند و به مدینه برگردانند که از دست عمه فرار کرد و به میان گودال قتلگاه آمد و صورتش را روى بدن خون آلود عمو گذاشت و عمو او را در آغوش گرفت که یکى از قاتلان یزیدى آمد و در آغوش أبى عبدالله علیه السلام سر بچه را از بدن جدا کرد. فرزندان امام مجتبى علیه السلام چنین بودند.
مقصود دشمن از اتهام
ستمگران، ظالمان، پلیدان، هواپرستان و دنیاپرستان که در هر روزگارى هستند و نسبت به اهل خدا حسادت مى ورزند، این چهره عظیم زهد، ورع، تقوا، علم، کرامت، فضیلت، ولایت و امامت را زیر ابرهاى سیاه تبلیغات ناحق و باطل پنهان کردند. این طرف از او چهره شهوت ران، هواپرست ساختند.
این گوشه اى از جنایت امویان درباره حضرت مجتبى علیه السلام است و وقتى که این گونه چهره را پنهان کنند، بقیه فضایل آشکار نمى شود. در تمام محافل مى نشینند و مى گویند: هزینه این سیصد زن با ظلم و جور، بردن حق مردم و بیت المال تأمین مى شده است. تمام این حرفها بعد از شهادت امام مجتبى علیه السلام زده شده است. اگر در زمان حیات او مى گفتند: با سیصد زن ازدواج کرده است که محکوم مى شدند؛ زیرا امام خانه اى کاه گلى داشتند و با همسرى که مادر این سه بچه بود و همسر دیگرى که قاتل امام شد زندگى مى کردند.
این ها بنا داشتند چنان که امیرالمؤمنین علیه السلام را زیر ابرهاى متراکم تبلیغات غلط پنهان کرده بودند، تا جایى که مردم با جان و دل صد سال «قربه الى الله» على علیه السلام را
لعن مى کردند، با امام مجتبى علیه السلام نیز همین معامله را بکنند. ده سال بعد تبلیغات غلطى علیه امام حسین علیه السلام در کوفه کردند که مردم واقعا براى رضاى خدا به کربلا آمدند و این هفتاد و دو نفر را قطعه قطعه کردند که در قیامت به بهشت بروند.
خدا در قرآن مى فرماید: هر حرفى را باور نکنید، چون مصداق:
«سَمَّعُونَ لِلْکَذِبِ » «1»
شنونده دروغ نباشید، چون همین حرفها شما را از خدا جدا مى کند.
پیدایش عقیده هاى مختلف با زبان
در اوایل دنیا که کافر وجود نداشته است، چون زندگى در دنیا با پیغمبرى حضرت آدم علیه السلام شروع شد. با این بزرگوارى که خدا در قرآن مى فرماید:
«إِنِّى جَاعِلٌ فِى الْأَرْضِ خَلِیفَهً » «2» اول کفر، شرک، کمونیسم، سوسیالیست و کاپیتالیسم، نیروانا، بودائیسم و لائیک که نبود، زندگى با دین، پاکى، درستى، عبادت، کرامت، پاکدامنى و تقوا شروع شده بود.
«کَانَ النَّاسُ أُمَّهً وَ حِدَهً » «3» این آیه قرآن است، به تدریج زبان ها به انحراف افتاد. آن روزگارى که قلم و کاغذ نبود، در این زمینه عهده دار همه عقیده ها زبان بود. شروع به مکتب سازى کرد.
غزالى جمله زیبایى درباره زبان دارد. نمى دانم این عبارت را خود غزالى بیان کرده است، یا از کسى دیگر نقل کرده. مى گوید:
«اللِّسانُ جِرْمُهُ صَغِیرٌ وَ جُرمُهُ کَبیرٌ وَ عَظیمِ»
زبان عنصرى با جرم و حجمى سبک و کوچک است. اگر زبان را در ترازو بگذارند، چند گرم وزن دارد؟ اما این زبان عالم را به آتش مى کشاند «4» و در مقابل خدا، تنها در عربستان سیصد و شصت خداى قلابى ساخت. در هندوستان تا کنون پانزده میلیون خدا ساخته است. فرهنگ لاییک، کمونیست، امپریالیسم و بوداییسم ساخته زبان است.
این زبان، حضرت على علیه السلام را به گونه اى نشان داد که مردم بر خود واجب دیدند که در نمازها او را لعن کنند و امام مجتبى علیه السلام را از فتحعلى شاه و ناصر شاه قاجار و حرمسرا سازان شاهان تاریخ، زشت تر و پست تر نشان داد.
موج این تبلیغات بر شیعه نیز اثر گذاشت. شما حال و قلبى که نسبت به أبى عبدالله علیه السلام دارید، آیا یک صدم آن را نسبت به حضرت مجتبى علیه السلام دارید؟
حضرت مجتبى علیه السلام چه کسى بود؟ حضرت علیه السلام ده سال امام واجب الاطاعه أبى عبدالله علیه السلام بوده است، یعنى امام حسین علیه السلام مأموم امام حسن علیه السلام بوده است.
بزرگوارى و عظمت امام مجتبى علیه السلام
چرا خدا اسم او را «حسن» گذاشت؟ چون هرچه در عالم ملک و ملکوت متصف به صفت حسن، محسن، احسان و احسن است، در وجود امام مجتبى علیه السلام جمع است.
نگویم آب و گل است آن وجود روحانى
بدین کمال نباشد جمال انسانیاگر تو آب و گلى همچنان که سایر خلق
گل بهشت مخمّر به آب حیوانیوجود هر که نگه مى کنم ز جان و جسد
مرکب است و تو از فرق تا قدم جانیبه هر که خوبتر اندر جهان نظر کردم
که گویمش به تو ماند، تو بهتر از آنى «5»
حضرت مجتبى علیه السلام را باید با قرآن، فرمایش هاى پیغمبر صلى الله علیه وآله و اولیاى الهى نگاه کنیم. ایشان را در این حقیقت ببینم که ده سال امام واجب الاطاعه حضرت أبى عبدالله الحسین علیه السلام بوده است. بدون این که توضیح، تفسیر و شرح بدهم، یعنى جرأت ورود به توضیح آن را ندارم و بیشتر مردم نیز تحمل این مسأله را ندارند. اسم حسین که «یاء» اضافه دارد، اگر «یاء» را حذف کنید، حسن مى شود، به خاطر این است که اسم مصغّر حسن است، تا ببینید که امام حسن علیه السلام کیست.
پاى عقل عالمیان و هر مفسرى در اینجا لنگ است. حسین اسمى است که خدا بر أبى عبدالله علیه السلام گذاشت، اما حسن اسمى است که خدا روى امام مجتبى علیه السلام گذاشته است و حسین، مصغّر حسن است. یعنى اى انسان ها! نسبت به اسم امام مجتبى علیه السلام توجه کنید.
وقتى امام مجتبى علیه السلام در روز پانزدهم ماه رمضان به دنیا آمدند، تمام نمازهاى واجب دو رکعتى بود، یعنى پانزده سال پیغمبر صلى الله علیه وآله همه نمازها را با مردم به صورت دو رکعتى مى خواندند. تا روز پانزدهم ماه رمضان آن سالى که هنگام سحر حضرت مجتبى علیه السلام به دنیا آمدند، رسول خدا صلى الله علیه وآله دو رکعت به نماز ظهر و دو رکعت به نماز عصر اضافه کردند و خدا امضا کرد که فقط در سفر، نمازهاى چهار رکعتى، دو رکعتى شوند. به شکرانه ولادت امام مجتبى علیه السلام چهار رکعت به دو نماز واجب اضافه شد. سال بعد که أبى عبدالله علیه السلام به دنیا آمد، پیغمبر صلى الله علیه وآله یک رکعت به مغرب و دو رکعت به عشا اضافه کردند، یعنى سه رکعت، که کمتر از امام مجتبى علیه السلام باشد، چون حسین، مصغّر حسن است. «6»
کلمات «حسن، أحسن، احسان، محسن و حسین» که ریشه در سه حرف «حاء و سین و نون» دارند، در کتاب خدا و معارف الهیه زیاد استعمال شده است. به سراغ بعضى از آیات قرآن برویم تا از نظر قرآن و روایات ببینیم که امام مجتبى علیه السلام کیست.
مظلومیت اهل بیت علیهم السلام
او و پدرش مظلوم ترین مظلومان جهان مى باشند. مظلومیت أبى عبدالله الحسین علیه السلام اگر یک است، مظلومیت امام مجتبى علیه السلام نود و نه است و مظلومیت امیرالمؤمنین علیه السلام بى نهایت است.
چه ظلمى در عالم به این خانواده شده است. بالاترین ظلم این است که شش میلیارد نفر به جاى این که به امام اقتدا کنند، شب و روز به شیطان اقتدا مى کنند. این بالاترین ظلم است. شش میلیارد نفر تابع فرهنگ هایى هستند که دولت هاى جهان از ناحیه شکم، شهوت و عوامل خود به مردم ارائه مى دهند و مردم نیز مى پذیرند، اما فرهنگ اهل بیت علیهم السلام در دنیا، در غربت کامل است.
مظلومیت این است که در مدینه و ایام حج، دو میلیون نفر در نماز جماعت شرکت مى کنند، اما این نماز با فرهنگ الهى و ائمه علیهم السلام مطابق نیست، بلکه با فرهنگ ابوحنیفه، مالک و شافعى مطابق است که دین آنان، دین بنى امیه است. این مظلومیت است. «7» امیرالمؤمنین علیه السلام سخنرانى بسیار جالبى کردند که همه گوش و هوش ها را گرفته بود، یک نفر از وسط جمعیت بلند شد، امیرالمؤمنین علیه السلام سخنش را قطع کرد و فرمود: چه مى خواهى؟ گفت: على جان! به من ظلم شده است. تو امروز حاکم مملکت هستى و قدرت دارى که این ظلم را از من برطرف کنى؟
بر حاکم واجب است که ظلم را برطرف و زندگى مردم را اداره کند و نگذارد ستمکار در جامعه سر بلند کند و ثروتمندان بى دین به خاطر این که ثروت دارند خون مردم را بمکند و به هر شکلى که مى خواهند، اقتصاد را شکل بدهند.
گفت: على جان! تو حاکم هستى، سخنرانى تو را مخصوصا قطع کردم که بگویم که به من ظلم شده است و من خودم قدرت دفع ظلم از خودم را ندارم.
این حاکم او را رد نکرد. به او نگفت: خجالت نکشیدى که سخنرانى ما را قطع کردى؟ حاکم به مأمور دولتش نگفت: این بى تربیت را بیرون کنید، تا بى ادبى نکند.
بلکه تا گفت: اى حاکم! به من ظلم شده است، از صورت على علیه السلام اشک سرازیر شد. از روى منبر به او گفت: چقدر به تو ظلم شده است؟ گفت: یک ظلم به من شده است.
در روایات ما ننوشته اند که چه ظلمى بوده است. گفت: یک ظلم به من شده است. حضرت فرمود: اما منِ حاکم که دارم براى شما سخنرانى مى کنم، به عدد ریگهاى بیابان و دانه دانه پشم شترها و گوسفندان و بزهاى دنیا به من ظلم شده است.
این ظلم هنوز ادامه دارد. هنوز به نام على علیه السلام مکتب سازى، جنایت و فرقه سازى مى شود. عده اى زنا مى کنند و رابطه نامشروع برقرار مى کنند، ربا مى خورند، جنایت مى کنند و مى گویند: على علیه السلام در قیامت دست ما را مى گیرد. این بدترین ظلم به امیرالمؤمنین علیه السلام است.
ظلم حکومت ها به شیعه
قاضى دادگاه مدینه براى پرونده اى شاهد خواست. قاضى ابى لیلى، قاضى بنى عباس بود. مظلوم پرونده از دادگاه بیرون آمد، به یکى از شیعیان ناب امیرالمؤمنین علیه السلام که شیعه واقعى بود گفت: حق من دارد ضایع مى شود و به شاهد نیاز دارم، آیا حاضر هستى به نفع من شهادت بدهى؟ گفت: بر من واجب است که شهادت بدهم که حقّ تو از بین نرود. کتمان شهادت از گناهان کبیره است و خدا به آن وعده عذاب داده است. کسى که حقى را بداند، از او شهادت بخواهند و نرود شهادت بدهد، اهل جهنم است.
او را براى شهادت به دادگاه آورد، گفت: شاهد من این آقا است. قاضى أبى لیلى گفت: عجب شاهدى آوردى، این دادگاه در پاکى، تقوا، ورع و کرامت، چنین شاهدى را کمتر به چشم دیده است، اما شهادت او قابل قبول نیست؛ چون او
شیعه است. دادگاه نمى تواند شهادت او را قبول کند، برو شاهد دیگرى بیاور.
این مظلومیت امام على علیه السلام و امام حسن علیه السلام است. شاهد در دادگاه مانند مادر داغدیده شروع به گریه کرد. أبى لیلى به او گفت: براى چه گریه مى کنى؟ گفت:
براى این که تو در مسند این قضاوت هستى دارم اشک مى ریزم. گفت: مگر من چه کسى هستم؟ گفت: تو دروغگو هستى. گفت: من چه دروغى گفتم؟ گفت: همین الان دروغ گفتى، تو به من گفتى که شیعه هستم. سلمان، ابوذر، مقداد و عمار شیعه هستند. آیا مرا شیعه مى گویند؟ من از على علیه السلام خجالت مى کشم که به من شیعه بگویند. من دوست على علیه السلام هستم، نه شیعه ایشان. «8» کسى که صددرصد شیعه بود، ولى مى گفت: من شرم مى کنم که بگویم شیعه هستم، اما بعضى ها مشروب مى خورند، لاابالى گرى مى کنند، هر گناهى را علنا مى کنند و مى گویند: همه جرم هاى ما را به خاطر على علیه السلام مى بخشند. از کجا این حرف ها را در آورده اند؟ نمى دانم.
معناى لغوى «حُسنى»
خداوند در قرآن مى فرماید:
«وَ قُولُوا لِلْنَّاسِ حُسْنًا» «9»
«حُسنى» از ماده «حسن» گرفته شده است. اى بندگان من! وقتى با دیگران سخن مى گویید؛ با شیعه، سنّى، یهودى، مشرک بى دین، لاییک، زرتشتى و مسیحى، با سخنى زیبا، استوار، حق، محکم و حکیمانه صحبت کنید. نگذارید زبان، شما را
به انحراف بکشاند. در گفتار خود زیباگو باشید.
کلمه «احسن»:
«وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مّمَّن دَعَآ إِلَى اللَّهِ » «10» «وَ مَن یُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَهِ الْوُثْقَى » «11» زیباترین گفتار در این عالم، گفتار کسى است که مردم را به خدا دعوت مى کند و گفتار چه کسى در این عالم زیباتر از دعوت کننده به خدا است؟ زبانى که زن، فرزند، داماد، عروس، رفیق و اجتماع را به خدا دعوت مى کند.
در سوره قصص آمده است که متدینین زمان حضرت موسى علیه السلام به قارون گفتند:
«أَحْسِن کَمَآ أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْکَ » «12» ثروت خود را در راه خیر و احسان بکار بگیر، چنان که خدا آن را به تو احسان و عطا کرد.
حسن، مجمع تمام خوبى ها
بخشى از روایتى را براى شما بیان مى کنم که کلمه «حسن» در این روایت به کار برده شده است. این گفتار پیغمبر صلى الله علیه وآله خطاب به امیرالمؤمنین علیه السلام مى باشد:
«سَبْعَهٌ مَنْ کُنَّ فِیه فَقَدِ اسْتَکَمَلَ حَقیقَهَ الایمانِ وَ ابْوابُ الجَنَّهِ مُفَتَّحَهٌ لَهُ» «13»
هفت چیز است که اگر کسى انجام دهد، واقعیت ایمانش کامل مى شود و تمام درهاى بهشت بر او باز مى شود.
اولین مطلب: «من أحسن صلاته» کسى که نماز خود را زیبا بجا بیاورد، یعنى نماز را مطابق با رساله و نیت خالص انجام دهد.
روى این حساب، قرآن و روایات ما را به رفتار، گفتار، عبادت، نیت، هدف و برنامه هاى زیبا دعوت مى کنند. خدا نازیبایى ها را قبول نمى کند، اما زیبایى ها را به قیمت بهشت قبول مى کند و هر چه زیبایى در قرآن مى بینید، انسان به آن دعوت شده است و خدا مى دانست که در وجود امام مجتبى علیه السلام همه این ها جمع است که وقتى روز پانزدهم ماه رمضان به دنیا آمد، پیغمبر صلى الله علیه وآله منتظر شد که خدا چگونه این مولود را نام گذارى مى کند، جبرییل آمد و عرض کرد: او را «حسن» بنامید، یعنى مُلک و ملکوت این مولود، زیبا است. «14»
پی نوشت ها:
______________________________
(1)- مائده 41: 5؛ «به شدت شنونده دروغند [با آنکه مى دانند دروغ است ].»
(2)- بقره 30: 2؛ «به یقین جانشینى در زمین قرار مى دهم.»
(3)- بقره 213: 2؛ «مردم [در ابتداى تشکیل اجتماع ] گروهى واحد و یک دست بودند [و اختلاف و تضادى در امور زندگى نداشتند].»
(4)- الکافى: 2/ 11، حدیث 16؛ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه وآله یُعَذِّبُ اللَّهُ اللِّسَانَ بِعَذَابٍ لَا یُعَذِّبُ بِهِ شَیْئاً مِنَ الْجَوَارِحِ فَیَقُولُ أَىْ رَبِّ عَذَّبْتَنِى بِعَذَابٍ لَمْ تُعَذِّبْ بِهِ شَیْئاً فَیُقَالُ لَهُ خَرَجَتْ مِنْکَ کَلِمَهٌ فَبَلَغَتْ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا فَسُفِکَ بِهَا الدَّمُ الْحَرَامُ وَ انْتُهِبَ بِهَا الْمَالُ الْحَرَامُ وَ انْتُهِکَ بِهَا الْفَرْجُ الْحَرَامُ وَ عِزَّتِى وَ جَلَالِى لَأُعَذِّبَنَّکَ بِعَذَابٍ لَا أُعَذِّبُ بِهِ شَیْئاً مِنْ جَوَارِحِکَ.»
(5)- سعدى شیرازى(6)- بحار الأنوار: 19/ 19 2، باب 8، حدیث 45؛ «أقول قال فى المنتقى فى حوادث السنه الثانیه من الهجره فى هذه السنه تزوج على بن أبى طالب علیه السلام فاطمه علیه السلام بنت رسول اللَّهِ صلى الله علیه وآله فى صفر للیال بقین منه و بنى بها فى ذى الحجه و قد روى أنه تزوجها فى رجب بعد مقدم رسول اللَّهِ صلى الله علیه وآله المدینه بخمسه أشهر و بنى بها مرجعه من بدر و الأول أصح و روى عن بعض أهل التاریخ أن تزویجها کان فى شهر ربیع الأول من سنه اثنتین من الهجره و بنى بها فیها و ولدت الحسن علیه السلام فى هذه السنه و قیل بل ولد الحسن علیه السلام منتصف شهر رمضان من سنه ثلاث و الحسین علیه السلام فى سنه أربع و قیل کان بین ولاده الحسن علیه السلام و العلوق بالحسین علیه السلام خمسون لیله و ولد الحسین للیال خلون من شعبان سنه أربع من الهجره. و فى هذه السنه کانت سریه عبد الله بن جحش و فى هذه السنه حولت القبله إلى الکعبه کان النَّبِىُّ صلى الله علیه وآله یصلى بمکه رکعتین بالغداه و رکعتین بالعشى فلما عرج به إلى السماء أمر بالصلوات الخمس فصارت الرکعتان فى غیر المغرب للمسافر و للمقیم أربع رکعات.»
(7)- نهج الحق: 312؛ «و قد قال النَّبِىُّ صلى الله علیه وآله من أعان على قتل امرئ مسلم و لو بشطر کلمه لقى الله یوم القیامه مکتوبا على جبهته آیس من رحمه الله و فیه عن ابن مسعود لکل شى ء آفه و آفه هذا الدین بنو أمیه.»
(8)- بحار الأنوار: 65/ 156، باب 19، صفات الشیعه و أصنافهم و ذم، حدیث 11؛ «وَ قِیلَ لِلصَّادِقِ ع إِنَّ عَمَّاراً الدُّهْنِىَّ شَهِدَ الْیَوْمَ عِنْدَ ابْنِ أَبِى لَیْلَى قَاضِىَ الْکُوفَهِ بِشَهَادَهٍ فَقَالَ لَهُ الْقَاضِى قُمْ یَا عَمَّارُ فَقَدْ عَرَفْنَاکَ لَا تُقْبَلُ شَهَادَتُکَ لِأَنَّکَ رَافِضِىٌّ فَقَامَ عَمَّارٌ وَ قَدِ ارْتَعَدَتْ فَرَائِصُهُ وَ اسْتَفْرَغَهُ الْبُکَاءُ فَقَالَ لَهُ ابْنُ أَبِى لَیْلَى أَنْتَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْعِلْمِ وَ الْحَدِیثِ إِنْ کَانَ یَسُووکَ أَنْ یُقَالَ لَکَ رَافِضِىٌّ فَتَبَرَّأْ مِنَ الرَّفْضِ فَأَنْتَ مِنْ إِخْوَانِنَا فَقَالَ لَهُ عَمَّارٌ یَا هَذَا مَا ذَهَبْتَ وَ اللَّهِ حَیْثُ ذَهَبْتَ وَ لَکِنْ بَکَیْت عَلَیْکَ وَ عَلَىَّ أَمَّا بُکَائِى عَلَى نَفْسِى فَإِنَّکَ نَسَبْتَنِى إِلَى رُتْبَهٍ شَرِیفَهٍ لَسْتُ مِنْ أَهْلِهَا زَعَمْتَ أَنِّى رَافِضِىٌّ وَیْحَکَ لَقَدْ حَدَّثَنِى الصَّادِقُ علیه السلام أَنَّ أَوَّلَ مَنْ سُمِّىَ الرَّفَضَهَ السَّحَرَهُ الَّذِینَ لَمَّا شَاهَدُوا آیَهَ مُوسَى فِى عَصَاهُ آمَنُوا بِهِ وَ اتَّبَعُوهُ وَ رَفَضُوا أَمْرَ فِرْعَوْن.»
(9)- بقره 83: 2؛ «و با مردم با خوش زبانى سخن گویید.»
(10)- فصلت 33: 41؛ «و خوش گفتارتر از کسى که به سوى خدا دعوت کند و کار شایسته انجام دهد.»
(11)- لقمان 22: 31؛ «و هرکس همه وجود خود را به سوى خدا کند در حالى که نیکوکار باشد بى تردید به محکم ترین دستگیره چنگ زده است.»
(12)- قصص 77: 28؛ «و نیکى کن همان گونه که خدا به تو نیکى کرده است.»
(13)- الخصال: 2/ 345- 346؛ بحار الأنوار: 66/ 170، باب 32، حدیث 12؛ «فِى وَصِیَّهِ النَّبِىِّ صلى الله علیه وآله لِعَلِىٍّ علیه السلام یَا عَلِىُّ سَبْعَهٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ فَقَدِ اسْتَکْمَلَ حَقِیقَهَ الْاءِیمَانِ وَ أَبْوَابُ الْجَنَّهِ مُفَتَّحَهٌ لَهُ مَنْ أَسْبَغَ وُضُوءَهُ وَ أَحْسَنَ صَلَاتَهُ وَ أَدَّى زَکَاهَ مَالِهِ وَ کَفَّ غَضَبَهُ وَ سَجَنَ لِسَانَهُ وَ اسْتَغْفَرَ لِذَنْبِهِ وَ أَدَّى النَّصِیحَهَ لِأَهْلِ بَیْتِ نَبِیِّهِ.»
(14)- بحار الأنوار: 43/ 315، باب 12؛ «فَقُلْتُ یَا أَخِى جَبْرَئِیلُ مَا رَأَیْتُ فِى الْأَشْجَارِ أَطْیَبَ وَ لَا أَحْسَنَ مِنْ هَاتَیْنِ الشَّجَرَتَیْنِ فَقَالَ لِى یَا مُحَمَّدُ أَ تَدْرِى مَا اسْمُ هَاتَیْنِ الشَّجَرَتَیْنِ فَقُلْتُ لَا أَدْرِى فَقَالَ إِحْدَاهُمَا الْحَسَنُ وَ الْأُخْرَى الْحُسَیْنُ فَإِذَا هَبَطْتَ یَا مُحَمَّدُ إِلَى الْأَرْضِ مِنْ فَوْرِکَ فَأْتِ زَوْجَتَکَ خَدِیجَهَ وَ وَاقِعْهَا مِنْ وَقْتِکَ وَ سَاعَتِکَ فَإِنَّهُ یَخْرُجُ مِنْکَ طِیبُ رَائِحَهِ الثَّمَرِ الَّذِى أَکَلْتَهُ مِنْ هَاتَیْنِ الشَّجَرَتَیْنِ فَتَلِدُ لَکَ فَاطِمَهَ الزَّهْرَاءَ ثُمَّ زَوِّجْهَا أَخَاکَ عَلِیّاً فَتَلِدُ لَهُ ابْنَیْنِ فَسَمِّ أَحَدَهُمَا الْحَسَنَ وَ الآْخَرَ الْحُسَیْنَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه وآله فَفَعَلْتُ مَا أَمَرَنِى أَخِى جَبْرَئِیلُ فَکَانَ الْأَمْرُ مَا کَانَ فَنَزَلَ إِلَىَّ جَبْرَئِیلُ بَعْدَ مَا وُلِدَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ فَقُلْتُ لَهُ یَا جَبْرَئِیلُ مَا أَشْوَقَنِى إِلَى تَیْنِکَ الشَّجَرَتَیْنِ فَقَالَ لِى یَا مُحَمَّدُ إِذَا اشْتَقْتَ إِلَى الْأَکْلِ مِنْ ثَمَرَهِ تَیْنِکَ الشَّجَرَتَیْنِ فَشَمِّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ قَالَ فَجَعَلَ النَّبِىُّ صلى الله علیه وآله کُلَّمَا اشْتَاقَ إِلَى الشَّجَرَتَیْنِ یَشَمُّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ وَ یَلْثِمُهُمَا وَ هُوَ یَقُولُ صَدَقَ أَخِى جَبْرَئِیلُ علیه السلام ثُمَّ یُقَبِّلُ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ وَ یَقُولُ یَا أَصْحَابِى إِنِّى أَوَدُّ أَنِّى أُقَاسِمُهُمَا حَیَاتِى لِحُبِّى لَهُمَا فَهُمَا رَیْحَانَتَاىَ مِنَ الدُّنْیَا فَتَعَجَّبَ الرَّجُلُ مِنْ وَصْفِ النَّبِىُّ صلى الله علیه وآله لِلْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ فَکَیْفَ لَوْ شَاهَدَ النَّبِىُّ صلى الله علیه وآله مَنْ سَفَکَ دِمَاءَهُمْ وَ قَتَلَ رِجَالَهُمْ وَ ذَبَحَ أَطْفَالَهُمْ وَ نَهَبَ أَمْوَالَهُمْ وَ سَبَى حَرِیمَهُمْ أُولئِکَ عَلَیْهِمْ لَعْنَهُ اللَّهِ وَ الْمَلائِکَهِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَىَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُون.»
مطالب فوق برگرفته شده از :
کتاب: صبر از دیدگاه اسلام،
نوشته : استاد حسین انصاریان