بعضى از شما به مکه رفته اید. مى دانید که: وقتى در مسجد شجره محرم مى شوید، گرچه مستحب باشد، ولى اتمام عمل بعد از محرم شدن واجب است.
در احرام نمى توانید بگویید: من پشیمان شدم، لباس احرام را درآورم و لباس هایم را بپوشم، عمره که واجب نیست. بله، تا عمره نرفتید واجب نیست، ولى وقتى محرم شدید، دیگر نمى توانید اعمال را انجام ندهید، بله باید عمره را بجا بیاورید. اگر انجام نداده به ایران بیایید، کل زن هاى دنیا بر شما حرام هستند.
بعد از محرم شدن اولین کارى که شروع مى شود، طواف کعبه است، که هفت دور است. شما تا دور سوم اگر خسته و پشیمان شدى، مى توانى طواف را قطع کنى و بیرون بیایى. اما اگر وارد طواف چهارم شدى، دیگر نمى توانى آن را قطع کنى، باید تا دور هفتم تمامش کنى و حق بیرون آمدن از مطاف را ندارى، چون حرام است.
روزه اعتکاف مستحب است اما اگر دو روز معتکف بودى روز سوّم بر شما واجب مى شود.
شخصى که محرم نبود، در کنار حضرت مجتبى علیه السلام شروع به طواف کرد، گفت:
یابن رسول اللّه! من بدهکارم، مال مردم خور نیستم، اما ندارم که بدهم، واقعاً قصد جدى دارم که پول طلب کار را بدهم. او گریبانم را گرفته و مى گوید: طلبم را بده! من به او گفتم: به این کعبه قسم ندارم، ولى طلب تو را مى دهم، مى گوید: اگر ندارى، باید کسى ضامن شود که اگر پول را ندادى، او پول مرا بدهد. من هیچ کس را در مکه غیر از شما نمى شناسم.
امام علیه السلام فرمود: طلبکار کجاست؟ گفت: بیرون از مسجد الحرام است. حضرت با حال احرام از طواف بیرون آمد، به طلبکار گفت: اگر این طلب تو را نداد، من ضامن هستم. قبول کرد. حضرت برگشت و بقیه طواف را انجام داد. در سعى بین صفا و مروه، کسى به حضرت عرض کرد: آقا! در طواف واجب، آن هم دور پنجم و ششم، چرا بیرون رفتید؟- بعضى ها از امام و خدا جلوتر مى افتند- حضرت علیه السلام فرمودند:
کارى مهم تر از طواف به وجود آمد؛ و آن هم نجات یک گرفتار بود. «1» زنى که بچه اش به دنیا آمده و شیرخوار است، اگر روزه بگیرد، شیر بچه کم مى شود و بچه اى که شیر کم بخورد، قواى بدنیش ضعیف مى شود، لذا پروردگار به این زن دستور مى دهد که روزه نگیر؛ زیرا روزه بر تو حرام است، چون این روزه به بچه ضرر مى زند و این جان مهم تر از روزه من است.
اگر روزه میسر نشد و شیر دادن تا سال دیگر طول کشید، به شوهرش بگوید:
براى هر روز باید کفاره بدهى. مثلًا این زن بگوید: خیر من مى خواهم روزه بگیرم اینجا او نافرمانى خدا را کرده است.
پی نوشت:
______________________________
(1)- وسائل الشیعة: 10/ 550، باب 7، حدیث 14092؛ «مَیْمُونِ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ کُنْتُ جَالِساً عِنْدَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ علیه السلام فَأَتَاهُ رَجُلٌ فَقَالَ لَهُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه و آله إِنَّ فُلَاناً لَهُ عَلَیَّ مَالٌ وَ یُرِیدُ أَنْ یَحْبِسَنِی فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا عِنْدِی مَالٌ فَأَقْضِیَ عَنْکَ قَالَ فَکَلِّمْهُ قَالَ فَلَبِسَ علیه السلام نَعْلَهُ فَقُلْتُ لَهُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه و آله أَ نَسِیتَ اعْتِکَافَکَ فَقَالَ لَهُ لَمْ أَنْسَ وَ لَکِنِّی سَمِعْتُ أَبِی یُحَدِّثُ عَنْ جَدِّی رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه و آله أَنَّهُ قَالَ مَنْ سَعَى فِی حَاجَةِ أَخِیهِ الْمُسْلِمِ فَکَأَنَّمَا عَبَدَ اللَّهَ عز و جل تِسْعَةَ آلَافِ سَنَةٍ صَائِماً نَهَارَهُ قَائِماً لَیْلَهُ.»
الکافى: 2/ 198، حدیث 9؛ «صَفْوَانَ الْجَمَّالِ قَالَ کُنْتُ جَالِساً مَعَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام إِذْ دَخَلَ عَلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ مَکَّةَ یُقَالُ لَهُ مَیْمُونٌ فَشَکَا إِلَیْهِ تَعَذُّرَ الْکِرَاءِ عَلَیْهِ فَقَالَ لِی قُمْ فَأَعِنْ أَخَاکَ فَقُمْتُ مَعَهُ فَیَسَّرَ اللَّهُ کِرَاهُ فَرَجَعْتُ إِلَى مَجْلِسِی فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام مَا صَنَعْتَ فِی حَاجَةِ أَخِیکَ فَقُلْتُ قَضَاهَا اللَّهُ، بأبی أَنْتَ وَ أُمِّی فَقَالَ أَمَا إِنَّکَ أَنْ تُعِینَ أَخَاکَ الْمُسْلِمَ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ طَوَافِ أُسْبُوعٍ بِالْبَیْتِ مُبْتَدِئاً ثُمَّ قَالَ إِنَّ رَجُلًا أَتَى الْحَسَنَ بْنَ عَلِیٍّ علیه السلام فَقَالَ، بأبی أَنْتَ وَ أُمِّی أَعِنِّی عَلَى قَضَاءِ حَاجَةٍ فَانْتَعَلَ وَ قَامَ مَعَهُ فَمَرَّ عَلَى الْحُسَیْنِ صلى الله علیه و آله وَ هُوَ قَائِمٌ یُصَلِّی فَقَالَ لَهُ أَیْنَ کُنْتَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ تَسْتَعِینُهُ عَلَى حَاجَتِکَ قَالَ قَدْ فَعَلْتُ بأبی أَنْتَ وَ أُمِّی فَذُکِرَ أَنَّهُ مُعْتَکِفٌ فَقَالَ لَهُ أَمَا إِنَّهُ لَوْ أَعَانَکَ کَانَ خَیْراً لَهُ مِنِ اعْتِکَافِهِ شَهْراً.»
مطالب فوق برگرفته شده از
کتاب: مرگ و فرصت ها
نوشته: استاد حسین انصاریان