مشرق – رویارویی تیم ملی با ازبکستان نقدهای فراوانی را در پی داشت که البته اکثر آنها به نحوه فوتبال تیم ملی در اکثر دقایق بازی با این تیم برمی گردد. مربی تیم ملی در جام جهانی 1978 آرژانتین بر این باور است که نوعی ترس برای تیم ملی عادت شده و همراه داشتن این عادت در جام ملتها به ضررمان می شود. او حرفهایش را در یادداشتی بیان کرد.
*******
تیم ملی در بهترین شرایط خود برای رسیدن دوباره به عنوان قهرمانی جام ملتهای آسیاست. ولی نه با بازی های دوستانه ای که یکی از آنها را هفته گذشته دیدیم. دیدار با تیم های درجه دو آسیایی در این برهه به درد تیم مان نمی خورد.
ما در این دوره بازیکنانی در تیم مان داریم که هر هفته با تیم های اروپایی مسابقه می دهند و در آن سطح بازی می کنند اصلا وقتی یک چنین بازیکنانی به اردوی تیم ملی برگردند و با ازبکستان و قرقیزستان بازی کنند که انگیزه ای برای دیدارهای تیم ملی برای شان ایجاد نمی شود.
همان هفته پیش عراق و کویت با هم دیدار دوستانه داشتند. دو تیم سفت و سخت عربی که قطعا این بازی برای عراقی ها که حریف ما در مرحله گروهی جام ملت‌هاست خیلی مفید بود. دو گل زدند و دو گل هم خوردند. ژاپن با کاستاریکا بازی کرد و در اروپا هم دیدیم چه تیم هایی در فیفا دی به دیدار هم رفتند. در این میان چرا فقط ما باید با سیرالئون و ازبکستان بازی کنیم؟
در این سالها اینقدر با ازبکستان بازی کرده ایم دیگر خود بازیکنان تیم ملی هم از رویارویی با این تیم خسته شده اند. تیم ژاپن در این سالها چندین بار به مصاف برزیل رفته ولی تیم ملی ما در این سالها 10 بار با ازبکستان مسابقه داده است. از این قبیل بازی ها چیزی عاید تیم و سرمربی مان نمی شود.
چشم برهم بزنیم جام ملتها از راه می رسد و بعد باید برای صعود از دور اول دست به دعا بلند کنیم و منتظر یک فرار و یک ضد حمله باشیم.
تیم ملی ما با این همه مهره قَدَر که در اروپا بازی می کنند باید راحت به دیدار تیم های آسیایی برود. اگر به جام جهانی برگردیم و به دقایق بعد از گل خورده مان مقابل پرتغال برسیم متوجه می شویم این بچه هایی که در این دوره عضو تیم ملی هستند حتی می توانند در آن سطح هم بازی کنند و بهترین مدافعان اروپا و دروازه بانان نامی دنیا را آزار بدهند ولی انگار نوعی ترس در وجود بازیکنان مان هست که نمی خواهند از خط هافبک جدا شوند.
وقتی ما این تعداد بازیکن رو به جلو داریم باید دائم به قلب دفاع و 18 قدم حریف بزنیم تا راه مان را برای گلزنی باز کنیم، نه اینکه بنشینیم تا حریف حمله کند. این قبیل دستورات تاکتیکی برای تیم هایی خوب است که عناصر هجومی ندارند.
زمانی ما در تیم ملی ضعف فنی در دفاع داشتیم که الان نداریم و این در حالی بود که در کنار گل خوردن از رقبای آسیایی یا غیر آسیایی در هر بازی یکی دو گل هم می زدیم. ولی الان همه نتایج تیم ملی شده 0-1 و 0-0! باید ترس تیم ملی را دور بریزیم.
**اصغر شرفی
