اگر در یک میهمانی نمی‌توانید به طور همزمان به صحبت‌های چند نفر گوش کنید، جای نگرانی نیست. محققان بر این عقیده‌اند که به صورت فیزیکی توجه به دو نفر که به طور همزمان در حال صحبت هستند احتمالا امکان پذیر نباشد.
محققین دانشگاه مریلند یک میهمانی ترتیب دادند که در آن 28 نفر حضور داشتند. بعد از اسکن مغز این 28 نفر در حین برگزاری این میهمانی بزرگ، وقتی فردی به طور همزمان به دو نفر گوش می‌داد، تمرکز مغز روی صحبت‌های نفر اول قرار می‌گرفت و به نظر می‌رسید صحبت‌های نفر دوم را متوجه نمی‌شود.
این یافته‌ها نشان می‌دهد که چرا وقتی تلویزیون روشن است، متوجه صحبت خانواده نمی‌شوید یا اینکه چرا در یک محیط شلوغ پر ازدحام نمی‌توانید به راحتی متوجه صحبت دیگران شوید.
به نظر می‌رسد که مغز باید تلاش زیادی کند تا متوجه صدا‌ها شود، سپس آن را در میان لیست بلندبالایی از کلمات پیدا کند تا متوجه شود صدای مذکور چه چیزی را بیان کرده است. موضوع یاد شده در قشر شنوایی اتفاق می‌افتد؛ جایی که صدا‌ها پردازش می‌شوند.
اما مطالعه روی اسکن‌های دریافتی نشان داد که ممکن است قشر شنوایی نتواند صداهای دریافتی از دو نفر به طور همزمان را به درستی پردازش کند.
دکتر «کریستین برادبک» نویسنده‌ی ارشد مطالعات یاد شده از موسسه‌ی تحقیقات نظامبند در دانشگاه مریلند در این باره می‌گوید:
ما بر این عقیده‌ایم که در حین ادراک گفتاری، مغز ما همخوانی میان سیگنال‌های دریافتی صحبت‌ها و کلمات شناخته شده را به طور همزمان انجام می‌دهد.
به عبارت دیگر، کلمات برای شناخته شدن با هم رقابت می‌کنند. شاید این مکانیزم منابع روانی خاصی را درگیر خود می‌کند که امکان پردازش صحبت‌های دو نفر به طور همزمان را ناممکن می‌کند.
محققین از افراد تحت مطالعه خواستند تا سعی کنند به دو بخش مجزا از داستان چارلز دیکنز به طور همزمان گوش کنند که توسط یک مرد و یک زن خوانده می‌شد. در حین برگزاری میهمانی، فعالیت مغناطیسی مغز افراد حاضر مورد بررسی قرار گرفت و همچنین دو بخش مجزا از داستان برای افراد پخش شد.
وقتی نفر اول شروع به صحبت می‌کرد، شنونده ها نشانه هایی از فعالیت در قشر مرتبط با شنوایی را از خود بروز می دادند و پس از آن فعالیت های مغزی به یک اینچ پایین تر از این مکان به بخش مرتبط با زبان برای رمزگشایی از کلمات منتقل می شد
اما با شروع صحبت‌های فرد دوم -که از افراد خواسته شده بود آن را نادیده بگیرند- آن تغییر یک اینچی اتفاق نمی‌افتاد و تنها صدا شنیده می‌شد اما برای رمزگشایی به منطقه‌ی مرتبط با درک زبان ها انتقال پیدا نمی‌کرد.
این تحقیقات که در ژورنال «زیست امروز» منتشر شد، به این نتیجه رسیده است که در حالت عادی، افراد می‌توانند کلمات را با سرعت نور تشخیص دهند، اما پردازش کلمات به مغز انسان محدود شده است. دکتر برادبک بر این عقیده است که شاید مغز انسان دارای یک «تنگنا» در زمینه‌ی ادراک گفتاری باشد:
شاید این مکانیزم بخشی از منابع روانی را درگیر خود می‌کند که باعث ایجاد محدودیت در دریافت صحبت‌های همزمان افراد می‌گردد. این موضوع باعث می‌شود تا افراد به صورت انتخابی به پردازش صداهای دریافتی از محیط بپردازند.
