به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری میزان، «دنیل لاریسون» تحلیلگر و ستون نویس نشریات سیاست خارجی آمریکا در یادداشتی در امریکن کانزرویتیو در خصوص نشست دوم سران آمریکا و کره شمالی نوشت: دولت آمریکا از شکست در هانوی درسی نگرفت.
لاریسون ضمن اشاره به گزارش اخیر وزارت خارجه آمریکا در مورد کره شمالی که به زعم وی نگران کننده بود، بخشی از آن را نقل کرده است: "هیچکس در دولت از رویکرد گام به گام حمایت نمی‌کند. در تمام موارد انتظار این است که خلع سلاح هسته‌ای کامل کره شمالی به عنوان پیش شرط تمامی گام‌های بعدی باشد؛ همه گام‌هایی که قرار است در آینده برداشته شوند."
به زعم لاریسون همانطور که در هانوی مشاهده شد کره شمالی خلع سلاح کامل هسته‌ای را بدون دستیابی به خواست‌های خود نخواهد پذیرفت و لازمه این امر داشتن اعتماد کامل به دولت آمریکا است. این در حالی است که مقامات کره شمالی پیشتر اعلام کردند که هنوز اعتماد کافی میان آمریکا و کره شمالی برای نیل به چنین توافقی را ندارند؛ چرا که تجربه توافق هسته‌ای 2015 ایران نشان داده که آمریکا برای چنین توافقات بزرگی اصلا قابل اعتماد نیست. در حالی که موضع دولت آمریکا این است که پیونگ یانگ در درجه نخست همه چیز را تسلیم کرده و به آینده خوب امید داشته باشد، کره شمالی آن قدر مستاصل نیست که چنین پیشنهاد نامتعارفی را بپذیرد.
از این منظر موضع غیرمنعطف دولت آمریکا حاکی از آن است که آن‌ها اصلا درک نکردهاند که چرا نشست هانوی شکست خورده است. ضمن این که به نظر می‌رسد برخی طیفها توانستهاند در بحث داخلی بر سر موضوع کره شمالی، موضع خود را در دولت تثبیت کنند. در نتیجه هرگونه انعطاف پذیری یا کاهش انتظارات که پیش از این دولت حاضر به پذیرش آن‌ها بود، از بین رفتهاند.
نویسنده در ادامه به جلسه «استفان بیگون» با مقامات کره شمالی که پیش از نشست هانوی برگزار شد، اشاره می‌کند و اظهارات وی در پایان این جلسه را چنان غیرقابل انعطاف می‌داند که گویی «جان بولتون» این جملات را بر زبان می‌آورد. در واقع این ماجرا تنها حاکی از تلاش واشنگتن برای اجرایی شدن خواسته‌های حداکثری آمریکا در راستای خلع سلاح نیست بلکه به معنای انعطاف ناپذیری مطلق این کشور در رابطه با رفع یا معافیت تحریم‌ها است.
حال این پرسش مطرح است که آیا دولت آمریکا پروژه‌های اقتصادی دو کره را مشمول معافیت‌های تحریمی خواهد کرد؟ یک مقام ارشد وزارت خارجه به این پرسش پاسخ منفی داد.
نویسنده در پایان با اشاره به پیشرفت در بهبود روابط دو کره، یادآور می‌شود که آمریکا با اتخاذ مواضع سخت حتی متحدانش را نیز آزار می‌دهد؛ چراکه همکاری‌های اقتصادی دو کره در صورتی تداوم خواهد یافت که سئول دستهایش باز باشد و گرنه سیاست تعامل وی نیز دود شده و به هوا خواهد رفت. انعطاف ناپذیری واشنگتن در مورد اعطای معافیت‌ها جز تخریب روابط حسنه دو کشور پیامدی نخواهد داشت و در واقع آمریکا همزمان با اتخاذ مواضع سختگیرانه در قبال پیونگ یانگ، متحد خود را که خواستار بهبود روابط با همسایه اش است، تضعیف کرده و این موضوع که آمریکا قادر به پیشرفت در مذاکرات با کره شمالی نیست را تقویت می‌کند.
با این تفاسیر دولت آمریکا پس از شکست در هانوی تمام تلاش خود را برای تکرار اشتباهاتی که منجر به این شکست شد مجددا به کار خواهد بست.
