به سوی ستارگان Ad Astra &#۸۲۱۱; برد پیت با وجود روابط پیچیده‌ای که با پدرش دارد، راهی فضا می‌شود

«به سوی ستارگان» شباهت زیادی با «اینک آخرالزمان» دارد. برد پیت در نقش کاپیتان ویلارد فضانورد ظاهر شده که در ساختهٔ جیمز گری مأموریت سنگینی برعهده دارد. این یک «اینک آخرالزمان» فضایی است که در جشنواره فیلم ونیز توانست تماشاچیان زیادی را مجذوب خود کند. به جای جنگل‌های مه‌آلود، این فیلم به ما هیجان‌های هستی‌گرایانه را منتقل می‌کند.

همچنین بخوانید:
10 فیلم مهم که در جشنواره ونیز 2019 اکران می‌شوند

به جای سربازهای ویت‌کنگ، بابون‌های آدم‌خوار و دزدان دریایی ماشین‌سوار می‌بینیم. این یک تصویر شگفت‌انگیز است، استوار و مصمم که با تجهیزات هوایی مجهز شده است. آگاه باشید، «به سوی ستارگان» بدون هیچ محدودیتی پیش می‌رود و دو برابر بیشتر ما را به چالش می‌کشد تا برای سفر هیجان‌انگیزی آماده شویم.
داستان «به سوی ستارگان» در آینده‌ای نزدیک رخ می‌دهد. پیت نقش روی مک‌براید یک سامورایی دلتنگ را بازی می‌کند که یکی از افتخاراتش این است که ضربان قلبش هرگز بالاتر از 80 نرفته است.

او راهی سفری به سوی نپتون می‌شود تا به دنبال پدر گم‌شده‌اش بگردد؛ پدری که کمترین شناخت را نسبت به او دارد. همچنین او قصد دارد جلوی مجموعه‌ای از پرتوهای غیرقابل توضیح کیهانی که زندگی روی زمین را تهدید می‌کند بگیرد. پیت شخصیت مک‌براید را با مجموعه‌ای از حرکات ماهرانه و کمترین جنجال مجسم می‌کند. بازی او آنقدر عاری از مبالغه است که انگار اصلا بازی نمی‌کند.
وقتی سفینهٔ مک‌براید در تاریکی رو به بالا به حرکت در می‌آید، او با صدایی نجواگونه می‌گوید: “در آخر پسر تقاص گناهان پدر را می‌دهد”. این موضوع به‌خاطر این است که مک‌براید ارشد (تامی لی جونز) همان سرهنگ کورتز («اینک آخرالزمان») فیلم است؛ یک فضانورد برجسته چندین سال قبل بدون اجازه غیبت کرده (AWOL فرار از خدمت) و این احتمال وجود دارد که به بروز برخی مشکلات کنونی دامن زده باشد. رئیس‌های مک‌براید جوان در اسپیسکام می‌گویند که آنها تنها خواستار برگرداندن پدر به خانه هستند، در حالی‌ که آنها مخفیانه قصد فسخ فرمایش‌های او را دارند.

روی متوجه این موضوع می‌شود اما هیچ احساس خاصی نسبت به آن ندارد. احساسات او نسبت به پدرش همیشه دچار نوعی سردرگمی بوده است؛ او حتی مطمئن نیست که بخواهد پدرش را زنده پیدا کند. اما روی همچنان به فرستادن پیغام ادامه می‌دهد و منتظر جواب می‌ماند.
گری (که در نوشتن فیلم‌نامه «به سوی ستارگان» هم با ایتن گروس همکاری داشت) یکی از تأمین‌کنندگان پابرجای فیلم‌های سینمایی بزرگ، با تفکراتی عمیق و جاه‌طلب به حساب می‌آید. از «محوطه» و «مهاجر» گرفته تا ماجراجویی آمازونی 2017 به نام «شهر گمشدهٔ زی». اما گری پیش از این هیچ فیلمی به بلندپروازی این اپرای فضایی با اوج‌گیری روان‌شناسی، با ظاهری جالب و محتویاتی سیاه که ناگهان رگه‌هایی از خشونت را به تصویر می‌کشد، نساخته بود. «به سوی ستارگان» به شدت جدی است که گویی در مرز حماقت قرار می‌گیرد؛ آنقدر بی‌آلایش چیده شده و پایدار است که ما را در مدارش معلق نگه می‌دارد. 
روی به تنهایی سفری ترتیب می‌دهد و بر سیارهٔ مریخ فرود می‌آید.

از اینجا به بعد فیلم در خود می‌پیچد؛ چشمه‌هایی از ژانر علمی-تخیلی (پستانداران آدم‌خوار و سایز چیزها) می‌جوشد تا فیلم «به سوی ستارگان» را به نمونه‌ٔ تمام و کمال داستان اخلاقی دربارهٔ پدران ناامید و پسران آسیب‌دیده تبدیل کند. فضانورد داستان که مدت زیادی خونسردی‌اش را حفظ کرده بود، متوجه می‌شود ضربان قلبش در حال بالا رفتن است. او ارتباطش با زمین را قطع می‌کند تا برای مقابله با شخصیت‌های اهریمنی آماده شود. همان‌طور که رگه‌هایی از وحشت در «به سوی ستارگان» نمایان می‌شود، روی وارد سفری عمیق‌ و عمیق‌تر در قلب سیاه خودش می‌شود. در فضا همه چیز نشر پیدا می‌کند، هیچکس صدای فریادهای تو برای پیدا کردن پدرت را نمی‌شنود.
«به سوی ستارگان» از هفتهٔ سوم سپتامبر اکران خواهد شد. 
این مقاله برگرفته از نوشتهٔ زان بروکس در سایت theguardian.com است.

سایر منتقدان دربارهٔ این فیلم چه نظری داشته‌اند؟

جیمز موترام ؛ توتال فیلم

تحسین‌برانگیز و حیرت‌آور. این شاهکار گری زیبا، جسور و بسیار خوش‌ساخت است که تحت‌تأثیر یکی از بهترین بازی‌های پیت است.

استفانی زاکارک ؛ تایم

حتی اگر «به سوی ستارگان» قدرت جادویی اثر قبلی جیمز گری («شهر گمشدهٔ زی») را نداشته باشد، به قدری کشش دارد که ما را به خودش نزدیک کند. 

رابی کولین ؛ تلگراف

از نظر احساسی، فیلم با چرخش‌های محسوسی که به منظور ساخت پیچش‌های هستی‌گرایانهٔ شدیدش دارد، ردی از کارهای کلاسیک گری را به خود دیده است. در کل می‌توان چنین گفت که بار چنین پیچش‌هایی بر دوش پیت بوده است. 

جاستین چانگ ؛ لس‌آنجلس تایمز

پس از تماشای «به سوی ستارگان» حسی از مبهوت بودن و گیجی خواهید داشت. شما تحت‌تأثیر داستان قرار می‌گیرید و حسی از نارضایتی با شما همراه خواهد بود. احتمالا آرزو می‌کنید که ای کاش سازندهٔ فیلم دغدغه‌های شخصی‌اش را کنار گذاشته بود و شیرجهٔ عمیق‌تر و بی‌پرواتری به سمت نواحی پوچ می‌زد. 

رودریگو پرز ؛ پلی‌لیست

آمیختن اضطراب ناشی از ناشناخته‌ها و ترس از کسی که واقعا در درون خودمان هستیم، تمام تلاش و حفاظتی که به عنوان انسان در برابر عواطف داریم، گری فیلمی ساخته که به شدت شخصی، تفکربرانگیز و مهیج است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.