آرزوی کارگردانی کریستن استوارت Kristen Stewart به زمانی که 11 سال داشت و در تریلر «اتاق وحشت» Panic Room اثر دیوید فینچر David Fincher در سال 2002 ایفای نقش کرده بود باز می‌گردد.
استوارت در مصاحبه‌ای در جشنواره فیلم کن یادآور شد:
من با جودی فاستر هم‌بازی بودم و به این فکر می‌کردم که من یک فیلم خواهم ساخت و به جوان‌ترین کارگردانی که تابه‌حال وجود داشته تبدیل خواهم شد.
این مساله بیش از انتظار استوارت به‌طول انجامید اما او اکنون فیلم کوتاهی به‌نام «بیا شنا کنیم» Come Swim را ساخته که پس از حضورش در جشنواره فیلم ساندنس، به جشنواره کن نیز راه یافت.
این فیلم علاقه و میل او به فیلمسازی را آشکار می‌کند و هم‌چنین فصل جدیدی را در زندگی حرفه‌ای این بازیگر فعال 27 ساله رقم زد. استوارت در حال ساخت چندین پروژه دیگر نیز هست و قصد دارد «بیا شنا کنیم» Come Swim را به فیلمی بلند تبدیل کند.
واکنش فاستر پس از شنیدن خبر ساخت اولین فیلم استوارت به او این بود که:
رفیق، اولین چیزی که متوجه می‌شوی این است که همه‌چیز را بلدی و چیزی برای یادگرفتن نداری.
«بیا شنا کنیم» قرار است روی سایت Refinery 29 که مخصوص زنان است نمایش داده شود. این فیلم شبیه کاری که در ذهن اکثریت مردم نسبت به اولین ساخته یک بازیگر در مقام کارگردان وجود دارد نیست. این یک فیلم 17 دقیقه‌ای است که تفسیری استعاری از فشارهای سختی که درپی دل‌شکستگی و غم‌واندوه بروز پیدا می‌کنند است. مردی که تلویحا در همه‌جا در آب فرو رفته است.
استوارت این فیلم را نوعی “دردی عظیم” توصیف می‌کند و هم‌چنین گفت که ایده ساخت آن را 4 سال در ذهنش داشته است. درحینی که او برروی بالکونی روبه خط ساحل کن ایستاده می‌گوید:
وقتی شما کشان‌کشان در میان آب راه می‌روید متوجه احساس تنهایی خود نیستید. همه ما این احساس را تجربه کرده‌ایم. اما وقتی درون آن هستید، احساس می‌کنید که دیگر توانایی بازگشت به زندگی عادی را ندارید.
از بسیاری جهات، «بیا شنا کنیم» بازتاب‌دهنده چیزی مهم درباره استوارت است: او به‌شدت نسبت به محیط اطراف و احساساتش هوشیار است. در نظر بسیاری (مخصوصا فرانسوی‌ها، که باعث شدند او به‌عنوان اولین بازیگر زن آمریکایی برنده جایزه سزار برای کاندیدای کن «ابرهای سیل ماریا» The Clouds of Sils Maria شود) او یک بازیگر هیجانی با احساسات زنده است و این یک ویژگی خاص است که احتمالا همین مساله نیز به رشد او و چیزی که امروز از او می‌بینیم کمک کرده است. استوارت در این باره می‌گوید:
من بسیار حساسم و این مرا دیوانه می‌کند. جالب است که اولین فیلمی که ساختم درواقع راجع به کسی بود که می‌گفت: “شما متوجه احساسات من نمی‌شوید! واقعا وحشتناکه!”.
کن دارای جایگاه ویژه‌ای برای استوارت است. او قبلا دوبار با فیلم‌های «خریدار شخصی» Personal Shopper و «ابرهای سیل ماریا» اثر الیویه آسایاس Olivier Assayas و یک‌بار برای «در جاده» On the Road که اقتباسی از رمان جک کرواک Jack Kerouac است به کن آمده بود و این‌بار در مقام یک کارگردان به کن آمده که رویای هر فیلمسازی به‌حساب می‌آید.
استوارت درباره حضورش در کن گفت:
خدای من، من حسابی دستپاچه شده‌ام. این اتفاق دیوانه‌کننده است. واقعا منظورم این است که فکر می‌کنم تیری فره‌مو (دبیر جشنواره) نسبت به من لطف داشته. او به من گفت “مشکلی نیست، می‌توانی فیلم کوتاهت را اینجا نشان دهی” و من بسیار سپاسگزار او هستم.
رفتن پشت دوربین برای استوارت فرصتی بود تا به ایده‌آلی که از یک کارگردان در ذهنش داشت نزدیک شود؛ کارگردانی که اکتشافات را به متن‌های سنگین کنترل‌کننده ترجیح می‌دهد. او گفت:
قسمت بد ماجرا وقتی است که کارگردانی کردن به اصلاح‌کردن تبدیل می‌شود. مثل این‌که بگوییم: “خودت هرکاری دوست داری انجام بده. اصلا چرا می‌خواهی فیلم بسازی؟” من نمی‌خواهم با ایده‌های از قبل طراحی شده و آماده فیلم بسازم.
«بیا شنا کنیم» قطعا انتزاعی و امپرسیونیستی نیست. برای بازیگری که خودش یکی از گزینه‌های گیشه برای فروش بیشتر محسوب می‌شود، اثر کارگردانی شده‌ی او زیاد در تطبیق با انتظارات مخاطبان نیست.
درحال حاضر، او به‌دنبال زمان بیشتری برای ساخت فیلم و کارگردانی است که برای بازیگری که به سمت تولیدات مستقل کشیده شده است یک چالش محسوب می‌شود. او می‌گوید:
من هنوز هم به بازیگری علاقمند هستم و نمی‌خواهم آن‌ها را باهم مبادله کنم. اما بازی‌کردن در فیلم بسیار زمان‌بر است و به‌نوعی باید به آن‌ها «نه» بگویم و به‌نوعی باید خودم را کنترل کنم که زیاده‌خواه نشوم.
طبق گفته استوارت، ساخت فیلم «بیا شنا کنیم» اوقات بسیار خوبی را در سر صحنه برای او رقم زده است. او در پایان می‌گوید:
وقتی به فیلم نگاه می‌کنم می‌بینم که همان چیزی است که باید می‌شد و من یک جورهایی نه به خودم، بلکه به خود فیلم افتخار می‌کنم.
Post Views:
2
