معنای لغوی لعن همانطور که در کتابهای لغت آمده همان نفرین کردن است و علماء لغت تصریح می‌کنند اگر لعنت از طرف خود خداوند باشد بمعنای خشم و غضب در دنیا و عقوبت و عذاب در آخرت می‌باشد که شخصی را از رحمت و مغفرت الهی دور می‌کند و اگر لعنت از طرف غیر خدا باشد معنایش درخواست و طلب این لعنت از خدا می‌باشد بنابر این هیچ عالمی در لغت نفرموده که لعن از غیر خدا یعنی دور شدن از آنها بلکه لعنت آنگاه که توسط غیر خدا صادر شود معنایش مطالبه و درخواست و طلب این لعنت از خدا می‌باشد و برای تصدیق این مطلب می‌توانید به کتاب مفردات الفاظ القرآن نوشته راغب اصفهانی که از معتبرترین کتابهای لغت قرآن می‌باشد مراجعه کنید.
کسانی که در قرآن به صراحت مورد لعن و نفرین قرار گرفته‌اند بسیارند که ما بعنوان نمونه به مواردی اشاره می‌کنیم؛ 1.کفار و مشرکین 2. یهودیان و اصحاب سبت 3. پیمان شکنان با خدا و نقض کنندگان میثاق الهی 4. قاتل مؤمن و کسیکه جان مؤمن را بگیرد 5. شیطان 6. ابولهب 7. ایمان آورندگان به جبت و طاغوت 8. منافقین و منافقات 9. اذیت کنندگان خدا و پیامبر 10. ظالمین و ستمگران 11. فساد کنندگان و مفسدین فی الارض 12.کتمان کنندگان آیات خدا 13. رمی کنندگان مومنات (کسانیکه به زنان مؤمنه نسبت ناروا می دهند) 14. دروغگویان 15. بنی امیه که همان (والشجره الملعونه فی القرآن) می‌باشند. ناگفته نماند مواردی را که خدمتتان عرض نمودیم نمونه‌هایی بارز از ملعون بودن طوایف مختلف می‌باشد.
دراصطلاح لعنت خدا بر یک شخص یا عده‌ای یقینا بزرگترین دلیل و محکمترین برهان است برجواز و اباحه این عمل(لعن) و همینکه خود خداوند عده‌ای را یا شخص خاصی را لعنت کند خیلی روشن است که پس این عمل جایز و مباح است و اگر بنا بود لعنت کردن از طرف مردم ممنوع و حرام باشد خداوند این منع را بیان می‌فرمود پس در واقع لعن خدا خودش تشویق و تحریک انسانها است برای لعنت کردن .
در قرآن کریم موارد متعددی است که خداوند لعنت کردن را از زبان پیامبرش بیان می‌کند و اگر شما قبول دارید که پیامبر الگوی همه است (همانطور که خود قرآن فرموده) پس دیگر هیچ عذر و بهانه‌ای برای شما در لعنت فرستادن بر این طوایف نمی‌باشد و برای نمونه چند آیه را بیان می‌کنیم
- أُولَـئِکَ یَلعَنُهُمُ اللّهُ وَیَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ (بقره / 159)
- بَرَاءةٌ مِّنَ اللّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى الَّذِینَ عَاهَدتُّم مِّنَ الْمُشْرِکِینَ ... وَأَذَانٌ مِّنَ اللّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ یَوْمَ الْحَجِّ الأَکْبَرِ أَنَّ اللّهَ بَرِیءٌ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ وَرَسُولُهُ (توبه / 1 -2)
و کلمات لعن منحصر در این کلمه (لعن) نمی‌باشد بلکه کلماتی همچون تبت، برائت به همان معنای لعن و نفرین می‌باشند پس وقتی پیامبراکرم عده‌ای را لعن کرد بر طبق قانون اسوه بودن بر ما هم واجب است چنان افرادی را لعن نمائیم.
از مجموع آیات و روایات بخوبی استفاده میشود که حقیقت دین و ایمان چیزی جز حب و بغض نمی‌باشد همانطور که در احادیث متعدد وارد شده است: «هل الدین الا الحب والبغض؟ آیا دین چیزی جز حب و بغض است».
بنابراین ایمان یک مسلمان و اعتقاد یک مؤمن آنگاه حقیقت دارد و کامل است که نه تنها با خدا و دوستان خدا دوست باشد بلکه باید به همان مقدار با دشمنان خدا هم دشمن باشد و این دشمنی را اظهار و ابراز کند و هیچ راهی برای ابراز و اظهار دشمنی قلبی نیست مگر همین لعن و نفرین.
برخی چنین می گویند که پیامبر هرگز کسی را لعن نکرده است ما تعجب می‌کنیم از کجا چنین علم و قطعی پیدا کرده‌اند آیا واقعا به همه احادیث پیامبر مراجعه کرده‌اند و هیچ لعنی ندیده‌اند؟ اینک چند حدیث را از شخص پیامبر که شیعه و سنی متفقا آنها را نقل کرده‌اند خدمتتان ارائه می‌دهیم آنهم از باب مشت نمونه خروار:
1.لعن رسول الله من نظر الی فرج امراه لا تحل له؛
2.لعن رسول الله من احدث فی المدینه حدثا؛
3.لعن رسول الله عشره؛ شارب الخمر است (الی آخر)؛
4.لعن رسول الله الواصله والمستوصله؛
5.لعن رسول الله من جلس وسط الحلقه.
باور بفرمائید وقتی به احادیث و روایات رسولخدا مراجعه کردیم بقدری لعن و نفرین از آنحضرت نسبت به مستحقین آن پیدا کردیم که نوشتن همه این روایات چند جلد کتاب لازم دارد و اما روایاتی که از معصومین و امامان ما راجع به لعن و نفرین رسیده است نیز شمارش آن بسیار مشکل است.آیا بنظر مبارک شما انسانی که هیچگونه اطلاع و آگاهی از احادیث پیامبر و روایات ائمه ندارد چگونه با قاطعیت می‌گوید پیامبر و امامان احدی را لعن نکرده‌اند.
لعن و نفرینی که در زبان پیامبر و امامان معصوم ما راجع به ستمگران و قاتلین امام حسین وجود دارد تمام صفحات کتب روایی و تاریخی معتبر را پر کرده است.
در خاتمه توجه شما را به چند نکته ضروری و لازم جلب می‌کنم.
1.گویند میهمانی بر شخصی خسیس وارد شد و چون میهمان بسیار گرسنه بود هرچه را پیش روی میدید می‌خورد مخصوصا وقتی مشاهده کرد شیشه‌ای پر از عسل در مقابل رویش قرار دارد شخص خسیس که نمی‌توانست شاهد تمام شدن شیشه عسل باشد از روی طعن و کنایه به میهمان خود گفت: آیا شما نشنیده‌ای که زیاد خوردن عسل قلب را می‌سوزاند میهمان همانطور که مشغول خوردن عسل بود گفت: ما که عسلها را می‌خوریم و خدا بهتر می‌داند قلب چه کسی بیشتر میسوزد حال ما در این نکته مبهوت شده و متحیر مانده‌ایم که واقعا لعن و نفرین بر ستمگران و ظالمین قلب چه کسی را می‌سوزاند؟! واقعا کدام مسلمان است که با این همه آیات و احادیث آشنائی داشته باشد ولی هنوز قلبش از لعن و نفرین ستمگران بسوزش در آید . مؤمن کسی است که همانطور که دلش از شنیدن آیات خدا جلا و زینت می‌گیرد قلبش از لعن و نفرین دشمنان خدا هم گشاده و باز گردد.
مهمترین نشانه یک مؤمن واقعی این است که لعن و نفرین او نسبت به دشمنان دین خدا بهمان اندازه باشد که رحمت و مغفرت و مهربانی او نسبت به دوستان خدا می‌باشد. و این آیه قرآن را همانند دهها آیه دیگر قرآن آویزه گوش قرار دهد که «محمد رسول الله و الذین معه اشداء علی الکفار رحماء بینهم» و واقعا چه آیه عبرت انگیزی است این خداوند است که میفرماید محمد رسول خدا است و کسانی که با او هستند دو صفت مهم دارند یکی اینکه بر کفار شدید و غلیظ و خشمگین هستند و دیگر اینکه با خودشان رحیم و مهربان خواهند بود و به نظر ما صفت تولی و تبری دو رکن اساسی ایمان است که همانند دو بال پرنده می‌تواند انسان را به قله کمال و سعادت برساند و هر کسی که تبرای او ضعیف باشد هرگز قدرت پرواز با یک بال را نخواهد داشت پس بیائیم با دید وسیعتر به حقایق قران و احادیث و تاریخ گذشتگان خود نظر کنیم و هرگز چنین حقایق نابی را با الفاظ و کلمات احساسی و عاطفی خدشه دار نکنیم.
2.شکی نیست که لعن و نفرین آنگاه که جای تقیه باشد جایز نیست و هیچ عالمی هم فتوا نداده که شما علنا و با صدای بلند دشمنان و مخالفین مذهب را لعن کنید، بلکه لعن و نفرین خود شرایط خاص دارد که رعایت مسئله وحدت مسلمین نیز یکی از آن شرایط است.