چه رابطهای میان معصیت خدا و خیانت به خویشتن وجود دارد؟

 با ملاحظة همه جانبه دربارة مصالح و خیرات و فضائل روح، قطعی است که همة آنها از خداوند متعال که فیّاض مطلق است به انسان عطا میشود، اگرچه خود انسان در آماده کردن روح با تهذیب و تصفیة آن دخالت کامل دارد. یعنی نخست باید انسان با تلاش و گذشت از هواهای نفسانی و زیر پا گذاشتن تحریکات خود خواهی آمادة گرفتن فیوضات ربّانی بوده باشد و خداوند طبق و عدهای که داده است:
«وَاٌلَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا» العنکبوت/69 [و کسانیکه در مسیر مشیّت ما مجاهدت میکنند، ما آنان را به راههای خود هدایت میکنیم].
آیات و روایاتی که باین مقدّمه و نتیجه تأکید میکنند، خیلی فراوان میباشند و این منابع با کمال صراحت میگویند: برای اخذ نتیجة کار و مجاهدت با اخلاص مقدّمات ضروری میباشند. بنابراین، هر اندازه که آدمی با دستورات خداوندی مخالفت نماید، در حقیقت خود را از فیوضات الهی محروم ساخته است و درهای برکات و رحمت خداوندی را بر روی خود بسته است. اسفبار ترین حالات یک انسان، خصومت و عداوت وی با خویشتن است. آیا خاموش کردن شعلههای اشتیاق روح به ارتباط با حقیقت (که معصیت بخدا است) جنایت به روح نیست؟! آیا قطع ارتباط روح با خدا که اگر آن ارتباط صحیح برقرار شود، بمنزلة شعاعی از انوار عظمت خداوندی میباشد، جنایت به روح نیست؟! آیا ظلم و تعدّی بر حقوق دیگران که از بزرگترین گناهان است، جنایت به روح نیست؟! خصومت با علم و معرفت و غوطهور شدن در لجن نادانیها جنایت به روح نیست؟! آری، همة اینها جنایاتی است که انسان غافل به روح خود وارد میآورد. در آن هنگام که آدمی خدا را فراموش میکند و خود را از مجرای فیض او دور میسازد، در حقیقت خود را فراموش میکند.
«وَلا تَکُونُوا کَاٌلَّذینَ نَسُوا اٌللهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ» الحشر/19 [و نباشید از آنان که خدا را فراموش کردند و خدا هم آنان را به فراموش کردن خویشتن وادار کرد].
فراموشی خداوندی، یعنی بریدن چشمهسار از منبع خود، و بریدن چشمهسار از منبع خود، یعنی خشکیدن آن چشمهسار. در حقیقت با معصیت و فراموش کردن خدا، خود طبیعی فرمانده مطلق العنان درون میگردد و روح بجهت عدم تحمّل جنایات وارده خود را از میدان حیات بر کنار مینماید و از دیدگاه درون ناپدید میگردد.