در ایران هم مانند سایر کشورهای جهان در دو طرف خیابان ها، گذرگاهی برای عابران در نظر گرفته شد و «پیاده رو» نام گرفت تا از منطقه «سواره رو» تفکیک شود و بالطبع قوانینی هم برای تسهیل در رفت و آمد عابران پیاده وضع شد.
در حالیکه پیاده‌روسازی در بسیاری از کشورهای جهان به روش‌های نوینی مجهز شده که نه تنها عبور و مرور را برای عابران معمولی که برای کالسکه کودکان, افراد معلول و حتی رفت و آمد ایمن حیوانات تسهیل می‌کند، در ایران و به خصوص تهران روز به روز برای عابران معمولی هم مشکل‌ساز می شود که این نوشتار اشاره‌ای گذرا به آن دارد.
یکی از بزرگترین مشکلات عابران در تهران و شهرهای بزرگ این است که پیاده‌روها به مسیری برای عبور و مرور راحت تر موتورسیکلت سواران تبدیل شده و علاوه بر آن پارک موتورها در پیاده رو رفت و آمد را برای عابران مشکل و در موردی ناممکن می کند.
مشکل بعدی کارگاه های ساختمان سازی است که معمولا پیاده رو را به حریم کارگاه تبدیل کرده‌اند. اما با اینکه قانونا این کارگاه ها باید بخشی از خیابان را با نصب علایم تبدیل به محل ایمن برای عابران پیاده در نظر بگیرند عملا کمتر این اتفاق می افتد و عابران به ناچار مجبور به استفاده از حاشیه خیابان برای عبور خود می شوند.
گذشته از سنگ فرش متفاوت یک پیاده رو که بعضا به سلیقه مالکان هر ساختمان شکل گرفته و خود باعث تفاوت سطخ پیاده رو و در نتیجه احتمال زمین خوردگی عابران بخصوص کودکان و سالخوردگان می شود، ساخت رمپ پارکینگ ساختمان ها که تا پیاده رو کشیده می شود نیز این اختلاف سطح را تشدید می کند به طوری که در برخی معابر عابران ترجیح می دهند از حاشیه خیابان گذر کرده و خطر برخورد با وسایل نقلیه را به جان بخرند تا در این مسیر پر دست انداز تردد کنند.
یکی دیگر از مشکلات عابران پیاده در استفاده از پیاده رو این است که حق آنان توسط رانندگان خودرو پایمال می شود. به طور مثال کمبود محل پارک به خصوص در خیابان های کم عرض باعث شده تا رانندگان اتومبیل خود را در بخشی از پیاده رو و یا کاملا در پیاده رو پارک کنند. به عنوان نمونه در خیابان رشت که در حدفاصل خیابان حافظ و ولیعصر قرار دارد پیاده روی یک سمت خیابان هر روز به طور کامل محل پارک اتومبیل ها شده و عابران در قسمت سواره رو خیابان گرفتار رفت و آمد خودروها هستند.
نمونه دیگر از اجحاف رانندگان در حق عابران استفاده از پیاده رو جهت خالی کردن بار یا بار زدن است که معمولا در ساعات ابتدایی روز باعث می شود عابران به تناوب مسیر خود را به حاشیه خیابان تغییر داده و دوباره به پیاده رو برگردند.
نویسنده این سطور منکر طرح های پیاده رو سازی شهرداری های مختلف در ادوار متفاوت شهرداری نیست اما تهران فقط خیابان ولیعصر و شریعتی و چند خیابان بزرگ دیگر نیست و به خصوص در خیابان های کوچتر مشکلاتی از این قبیل بیداد می کند و متاسفانه هم عوامل سد معبر شهرداری و هم ماموران زحمتکش راهور چشم خود را بر این قانون شکنی ها که منجر به تضییع حقوق شهروندی می شود بسته اند.
4747