پگاه حوزه، ش 31 و 32
مقاله به تحلیل منشا، ماهیت و اهداف بنیادگرایی اسلامی می پردازد . در تحلیل این معضل بزرگ سیاست خارجی غرب، دو رویکرد وجود دارد: رویکرد طرفداری از اسراییل و رویکرد طرفداری از اعراب . برنارد لوییس (رویکرد اول) که هانتینگتون نیز از او الهام گرفته است، ظهور رادیکالیسم اسلامی را باید در چارچوب کشمکش اسلام و مسیحیت در طول قرون تحلیل کرد . تنفر از آمریکا به منزله رهبر جهان غرب، نه ناشی از حمایت از اسراییل، بلکه به دلیل تلقی ایشان از آمریکا به عنوان چالش اصلی در برابر تجدید حیات اسلام است . این گروه ضمن انتقاد از تقسیم بنیادگرایی به دو قسم «خوب » و «بد» یا «میانه رو» و «رادیکال » ، بر اموری چون استفاده از تروریسم و خشونت، عدم حمایت از نظام سرمایه داری دموکراسی و مخالفت با سکولاریسم از سوی بنیادگرایان تاکید می کنند . راهبرد آنان در مقابله با این پدیده، راهبرد مقابله با کمونیسم است: فشار و عدم همکاری; تشویق افراد، نهادها و حرکت های مخالف بنیادگرایی و گفت وگو با آنان . اما گروه دوم، خیزش اسلامی را حاصل سیاست های غلط غرب، از جمله دخالت در انتخابات های دموکراتیک (الجزایر)، کشتار مسلمانان (بوسنی)، برنامه های تحمیلی اصلاح ساختار اقتصادی از سوی بانک جهانی بر کشورهای اسلامی و حمایت بی چون و چرا از اسراییل و رژیم های سرکوب گر می دانند . نویسنده در انتها با عنایت به مسائلی از جمله توجه اسلام به حقوق غیر قابل تصرف انسان ها و طرد سکولاریسم از سوی گروهی از اندیشمندان غرب، به نقد رویکرد اول می پردازد .
