در گذر شاهراه ارتباطی شمال به جنوب در نواحی بخش مرکزی شهرستان دلیجان واقع شده است در فاصله 145 کیلوتری از مرکز استان مرکزی واقع شده است. کهن سرزمینی که نامش خود گواهی است گویا بر تاریخ هزاران ساله اش که گذشتگان بس دور را به اکنون پیوند می دهد. هستیجان نام گرفته از هستیا نام یکی از خدایان افسانه ای الهه آتش که در آیین زرتشتی نگاهبان آتش مقدس آتشکده ها بوده است. آتش کده هایی که با طلوع خورشید اسلام به بتخانه های میراث تاریخ پیوسته اند. آتش کده آتشکوه متعلق به دوره ساسانی است. سه پرستگاه که اینک در سرزمین محلات و دلیجان قرار دارند نشانگر مسلک نیاکان این مرز و بوم به آیین زرتشت در ناحیه هستیجان و مناطق پیرامونش می باشند. هستیان الهه آتش است بر باور مردم این دیار که به دیو شهرت دارد ولی نامش رازدار تباری بس کهن است. آشیان پر مهر و خاک کیمیاگون هستیجان آن گونه های گیاهی و جانوری را در بردارد بگونه ای که هستیجان پناهگاه حیات وحش و منطقه حفاظت شده موته اعلام کردند.همچنین در سال 1346 سازمان شکاربانی و نظارت بر صید این منطقه را به مناطق قرق شده تقسیم کرد و سازمان حفاظت محیط زیست این منطقه را پناهگاه حیات وحش ایران نام نهاد . 300 گونه گیاهی که ارزش دارویی، صنعتی و گیاهی دارند در منطقه هستیجان شناسایی شده است.
دهستان هستیجان یکی از دهستان‌های بخش مرکزی شهرستان دلیجان استان مرکزی ایران است.
این دهستان در جنوب شهر دلیجان و در نزدیکی معدن طلای موته در استان اصفهان واقع شده و شامل 13 پارچه آبادی است. این منطقه متشکل از روستاهایی است نه چندان بزرگ. به ترتیب جمعیت قالهر، رباط ترک، هستیجان، سینقان، مزوش، درب جوقا، فرنق، شانق ، توت، دوریدان، دوزیا و روستاهای خالی از سکنه چهار باغ و محمودآباد می‌باشند. این 13 آبادی تقریبا” در کنار جاده اصفهان به تهران قرار دارند که روستای رباط ترک به جاده متصل می‌باشد. بزرگ‌ترین روستای منطقه قالهر و دومین روستای بزرگ رباط ترک است.
چند روستا از این منطقه هنوز به زبان راجی حرف می‌زنند.
