حامد یامین پور - گروه فرهنگی رجانیوز: این روزها و پس از آن که جلسه ای در کمیسیون فرهنگی با حضور عده ای از اهالی سینما پیرامون جشنواره فجر برگزار شد شاهد هجمه ی عده ای از سینماگران به این کمیسیون و برخی از حاضرین در این جلسه هستیم. عده ای صراحتاً همکاران خود را برای حضور در این جلسه مؤاخذه می کنند و از اینکه حرف های سینما به زعم آن ها به بیرون از سینما برده شده گله دارند. حال آن که از این دوستان باید پرسید کمیسیون فرهنگی به دلیل شأن نظارتی اگر خودی به حساب نیاید کدام نهاد می تواند بر رفتار اهالی سینما و مدیران این حوزه نظارت داشته باشد.
ما در رجانیوز پیش تر در
اینجا و پس از آنکه سیدجمال ساداتیان در پاسخ به یکی اعضای کمیسیون فرهنگی که اعلام کرده بود ما می خواهیم برخی از فیلم ها را پیش از اکران ببینیم سخنانی عجیب بیان کرد نسبت به هتک حرمت کمیسیون فرهنگی هشدار دادیم. جایی که این تهیه کننده سینما گفت:«
شنیده‌ام که سازمان میوه و تره‌بار گفته که فیلم‌ها را برای ما هم بفرستید بازبینی کنیم، چون در کار ما هم تاثیر دارد. البته یک پیشنهاد هم از طرف کارکنان بهشت‌زهرا آمده است که گفته‌اند بهتر است ما هم فیلم‌های سینمایی را ببینیم تا بدانیم هنرمندانی که فوت می‌کنند چه کاره بوده‌اند! بالاخره سر و کار همه به بهشت زهرا می‌افتد و آخر کار همه این‌جاست... ما باید بدانیم چه کار کنیم با هنرمندانی که سر و کارشان به ما می‌افتد.»
پس از آنکه سید صادق طباطبایی نژاد کی از اعضای کمسیون فرهنگی در خصوص بحث های مطرح شده در جلسه این کمیسیون گفت:« آقای فراستی معتقد است؛ انتقادهای خودش و آقای افخمی و البته جریان رسانه‌ای ایجاد شده، سبب تغییر رای هیات داوران و اهدا بهترین سیمرغ‌ها به فیلم «ماجرای نیمروز» شده، در واقع هیات داوران در ابتدا چنین تصمیمی نداشته است. .... این منتقد سینما با انتقاد جدی به فیلم سینمایی «گشت 2» این فیلم را اثری مستهجن خوانده که نمی‌توان به اتفاق خانواده به تماشای آن نشست، لذا قرارشد این فیلم قبل از اکران توسط کمیسیون دیده شود.»
نخستین واکنش به این جلسه از جانب حمید فرخ نژاد اتفاق افتاد. بازیگری که چون در فیلم «گشت2» در قامت تهیه کننده نیز ظاهر شده از اینکه فراستی در آن جلسه موضع منفی نسبت به فیلم اش داشته نگران اکران و حواشی آن شده و در صفحه اینستاگرام خود نامه تندی خطاب به مسعود فراستی نوشت.
در نامه فرخ نژاد که با لحنی بسیار عجیب نوشته شده آمده است: « دنیای بدیه اقا مسعود ولی ادم بازم پیدا میشه با مرام و معرفت بازم پیدا میشه، میدونم اینقد گیر بودی که خودتو توجیه کردی، فدای سرت، ولی ایندفه اگه بازم گیر کردی خواستی بفروشی، به خودمون بفروش، لااقلش اینه که بین خودمون میمونه مثه دفعات قبل، مثه خیلی وقتا، خدا هیچ مردی رو خوار نکنه صلوات بفرس.»
فارغ از لحن و بیان فرخ نژاد در این نامه که فراستی را تنها به این بهانه که در جلسه کمیسیون فرهنگی شرکت کرده و نظرش را گفته اینگونه خطاب قرار می دهد نکته دیگری نیز به چشم می آید. این بازیگر بر این نکته تأکید می کند که بهتر بود این حرف ها بین خودمان می ماند. به تعبیر دیگر ای کاش این حرف ها نزد اعضای کمیسیون فرهنگی به عنوان اغیار سینما بیان نمی شد.
همچنین محسن تنابنده نیز در صفحه شخصی خود با اشاره به نزاع میان فرخ نژاد و فراستی نوشت: «صحبت های فراستی عیله گشت2 آنقدر اهالی سینما را ناراحت نکرده که کشاندن ماجرا به کمیسیون فرهنگی، مسائل سینما باید در خانواده سینما حل شود.» این حرف ها در حالی است که این فراستی نبوده که مسائل را به کمیسیون فرهنگی کشانده بلکه این مجلس نشینان بودند که به درستی بنای ایفای نقش نظارتی خود را داشتند.
در کنار این فریدون جیرانی فیلمساز کهنه کار سینما که خود به این جلسه دعوت شده بود اما به دلایلی از حضور در آن انصراف داد در گفتگویی در خصوص این مسائل گفت: « با همه احترام به اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس و درک حسن نیت آنها، معتقدم بهتر بود به مسئله جشنواره فیلم فجر ورود نمی‌کردند، چراکه اختلاف‌های پیش آمده در جشنواره جزء موضوعات کلان جامعه محسوب نمی‌شود بنابراین بهتر است سینماگران دعواهای داخل سینما را خودشان حل کنند.»
این اظهار نظر ها در حالی است که سینمای ایران و سینماگران آن خود را موظف به بیان همه مسائل بر پرده سینما می دانند. مسائلی که هر کدام به صنف و گروهی مربوط است و مشخص نیست که سینماگرانی که اینگونه در خصوص یک نهاد کاملاً مرتبط با سینما اظهار نظر می کنند خود چگونه این اجازه را دارند که به مسائل مشاغل و اصناف مختلف سرک بکشند.
عدم استقبال اهالی سینما از نظارت و این رفتار های عجیب در برابر یک اتفاق کاملاً طبیعی خبر از شکل گرفتن روحیه ای در میان سینماگران می دهد که مراقبت نکردن از آن و فراهم کردن زمینه رشد برای آن سینمای ایران را به وضعی اسف بار تر از امروز دچار خواهد کرد. سینمایی که پرده سینما مملو از حدیث نفس فیلمسازان و به تصویر کشیدن زندگی هایی بی ارتباط با اکثریت جامعه خواهد شد.
