معرفی و بررسی فیلم The Post: به دنبال پیدا کردن حقیقت

به نقل از منتقد واشینگتن پست (Whashington Post)، کاترین گراهام Katharine Graham در سال 1971، پس از خودکشی همسرش در سال 1963، هشتمین سال مدیریت روزنامه واشینگتن پست The Washington Post را پشت سر می‌گذاشت. او که بسیار خجالتی و بدون اعتمادبه‌نفس بود، مدیر پریشانی برای شرکت خانوادگی‌اش بود. بسیاری از کارمندان از سال‌ها قبل، وقتی او رئیس روزنامه نیوزویک‌ز واشینگتن Newsweek’s Washington بود و بن بردلی Ben Bradlee را برای سمت سردبیر اصلی روزنامه استخدام کرد، به کارآمدی او شک داشتند.
آن دو رابطه حرفه‌ای گرمی باهم دارند، اما همه‌چیز در تابستان 1971 در بوته آزمایش قرار می‌گیرد، وقتی‌که آن‌ها تصمیم به چاپ اسناد رسمی پنتاگون، بعد از روزنامه نیویورک‌تایمز New York Times که برای اولین بار بخشی از این اسناد را منتشر کرده‌ و سپس به دستور دادگاه انتشار آن متوقف‌شده بود، می‌گیرند. این حرکت جسورانه می‌تواند درست هنگامی‌که گراهام تصمیم به عمومی کردن شرکت خانوادگی خود داشت، روزنامه پست را به مبارزه قانونی و دادگاهی وارد کند، باعث زندان رفتن او و درگیری با دادگاه عالی آمریکا و حکومت ریچارد نیکسون شود.داستان فیلم، آن چندین هفته حساس در ماه ژوئن را روایت می‌کند، مریل استریپ و تام هنکس در فیلم نقش گراهام و بردلی را بازی می‌کنند. داستان «پست» به کارگردانی استیون اسپیلبرگ Steven Spielberg و فیلم‌نامه‌ای از لیز هانا Liz Hannah و جاش سینگر Josh Singer، با دو بازیگر سرشناس در نقش دو شخصیت مهم تاریخ و بازیگران نقش دوم ماهر، در مورد ماجرایی آشنا، به‌آرامی پیش می‌رود. برخلاف فیلم برنده اسکار «اسپات‌لایت» Spotlight که سینگر یکی از فیلم‌نامه‌نویسان آن نیز بود، «پست» گزارشی کوتاه شده و نسخه سینمایی روایتی واقعی نیست، بلکه تجلیلی هدفمند از استقلال روزنامه‌نویسی و مسئولیت‌پذیری حکومت و برابری جنسیتی است. این در حالیست‌ که اهمیت تأکید بر این موارد در حال حاضر بیشتر احساس می‌شود.
همه این‌ اهداف، توسط گراهام به واقعیت می‌پیوندد، مریل استریپ در این نقش به زیبایی بازی می‌کند و تغییر حالات شخصیت او را که در ابتدا بسیار خجالتی است و از روی صندلی می‌افتد تا وقتی در انتها به مدیری با اعتمادبه‌نفس و درعین‌حال هنوز شریف و درست‌کار، تبدیل می‌شود را به‌خوبی نشان می‌دهد. همین تغییر شخصیت گراهام از دختر و همسری خجالتی و کم‌رو به روزنامه‌نگاری عالی است که داستان «پست» را روایت می‌کند. یکی از لحظات به‌یادماندنی فیلم متعلق به شخصیت استریپ است که در ابتدای فیلم، وارد اتاق جلسه پر از کارمندان مرد می‌شود و بعداً در داستان هنگامی‌که از دادگاه عالی بازمی‌گردد، تعدادی زیادی از زنان برای تشویق و تشکر از او آنجا جمع شده‌اند.بازی هنکس در نقش بردلی نیز به همان اندازه تأثیرگذار است، بازی‌ای که تحت‌الشعاع موفقیت جیسون روباردز Jason Robards در همین نقش در فیلم «همه مردان رئیس‌جمهور» All the President’s Men در مورد همین موضوع، قرار دارد. با این‌که هنکس آن جذبه شخصیت بردلی که روباردز نشان داد را به نمایش نمی‌گذارد، اما با حس اطمینانی که به شخصیت داده است، این کمبود را جبران کرده است. باورش سخت است اما این اولین‌باری است که تام هنکس و استریپ باهم در فیلمی بازی می‌کنند. آن‌ها بازی هماهنگ و روانی در طول فیلم، حتی در صحنه‌های کلیشه‌ای “ما از پس این کار برنمی‌آییم”، از خود نشان می‌دهند.
اسپیلبرگ که بعد از انتخاب شدن دونالد ترامپ به سمت رئیس‌جمهوری، انگیزه‌اش برای ساخت این فیلم بیشتر شده بود، در ماه می سال گذشته تولید «پست» را آغاز کرد و شش ماه بعد این فیلم آماده اکران در سینماها شد. برای چنین پروسه سریعی‌ای، کارگردان نیاز به بازیگران عالی دارد و اسپیلبرگ بازیگران موردنظر خود را پیدا کرد که شامل، سارا پلسون Sarah Paulson در نقش همسر بردلی است که درصحنه‌ای که روزنامه‌نگاران برای جلسه‌ای طولانی به خانه آن‌ها آماده بودند، بازی عالی از خود به نمایش گذاشت. همچنین دیوید کراس David Cross که نمی‌توان او را در نقش هاوارد سیمونز Howard Simons سردبیر مجله، شناخت. انتخاب بروس گرین‌وود Bruce Greenwood در نقش Robert Mcnamara، دوست نزدیک گراهام که با توجه به گفته خود گراهام در چاپ ماجرای اسناد پنتاگون به روزنامه کمک زیادی کرده بود، نیز انتخاب درستی بود. اگر بخواهیم بهترین بازیگر فیلم را انتخاب کنیم، جواب باب ادنکیرک Bob Odenkirk است که بازی چشم‌گیر و روانی در نقش قهرمان ناگفته جریانات اسناد پنتاگون، دستیار سردبیر، Ben Bagdikian به نمایش می‌گذارد.باعث تعجب است که سازندگان فیلم، صحنه‌هایی که گراهام نویسنده روزنامه، مگ گرینفیلد Meg Greenfield (با بازی کری کون Carrie Coon) را به سمت قائم‌مقامی منصوب می‌کند را به تصویر نکشیده‌اند. با‌این‌حال آن دو دوستان خوبی برای هم بودند و گرینفیلد در بالا رفتن اعتماد‌به‌نفس گراهام بسیار مؤثر بود، اما بینندگان با دیدن صحنه‌هایی مانند وقتی‌که گراهام در خانه در حال صحبت با دخترش Lally (با بازی الیسون بری Alison Brie) در مورد نگرانی‌اش برای این میراث خانوادگی و احتمال شکست و یا موفقیت آن است، می‌توانند شاهد این رشد اعتمادبه‌نفس او باشد.
این صحنه‌ها نشان‌دهنده توانایی اسپیلبرگ در نشان دادن جنبه‌های فردی، حرفه‌ای و سیاسی به خواناترین شکل ممکن است، اما درعین‌حال ممکن است مانند توضیح واضحات به نظر برسد. او و فیلم‌بردار همیشگی‌اش یانوش کامینسکی Janusz Kaminski ترکیب‌بندی همیشگی نورهای آبی کم‌رنگ و خاکستری را در «پست» به‌کاربرده‌اند و در اکثراً در صحنه‌هایی که در یکجا اتفاق می‌افتد، با چرخش دوربین دور شخصیت‌ها، سکون و بی‌حرکتی صحنه را جبران می‌کنند؛ و مثل همیشه، اسپیلبرگ پایان دیگری برای تماشاچیان عامی‌تر که همیشه آن‌ها را در نظر می‌گیرد، ساخته است.
این حس غریزی که کارگردان بداند مخاطب عام چه انتظاری از فیلم دارد، نکته‌ای است که اسپیلبرگ را به یک هنرمند تبدیل کرده است و در «پست» نیز این ریسک را پذیرفته است؛ و صحنه‌هایی که ممکن است به نظر زیادی بیایند در حقیقت بر اساس واقعیت ساخته‌شده‌اند: اگر دختر جوان بردلی، مارینا، دکه فروش لیموناد در یکی از خیابان‌های مهم برپا کرده است و به نظر برخی افراد نیاز به نمایش این صحنه نبود، باید بدانند که در واقعیت این وقایع دقیقاً همین‌طور اتفاق افتاده است.این بیننده‌های فیلم هستند که باید ارتباط وقایع فیلم را با شرایط کنونی پیدا کنند، فیلمی که نشان‌دهنده دشمنی شخصی یک رئیس‌جمهور با یک روزنامه است، در «پست» از قسمت‌هایی از صحبت‌های خود نیکسون در مورد این موضوع نیز استفاده‌شده است؛ و نشان‌دهنده زنی است که به‌تنهایی باقدرت و به زیبایی از پس مشکلات برمی‌آید. عده‌ کمی داستان عاشقانه نهفته در فیلم را درک نمی‌کنند، رابطه‌ای گرم و شادی‌بخش برای دو نفر از طریق ماشین‌های تایپ و تلکس‌ها، مانند تعهدی است که دو نفر در رابطه عاشقانه به هم دارند.
«پست» جنبه‌های مختلفی دارد، از فیلمی درباره بحث و گفتگوی رسمی گرفته تا تفسیر جالبی از وقایع یک دوره تاریخی؛ اما در لذت‌بخش‌ترین جنبه آن، از ابتدا تا انتها فیلمی عاشقانه است.
علاوه بر منتقد واشنگتن‌پست که در بالا نظرش را خواندیم بسیاری از منتقدین مطرح از فیلم تعریف کرده‌اند. منتقد گاردین (theguardian)‌ معتقد است که این فیلم خوش‌ساخت از استیون اسپیلبرگ نشان داده که این کارگردان هنوز هم چیزهای زیادی در آستین دارد که می‌تواند ما را سورپرایز کند. فیلم آزادی بیان در گذشته را نشان می‌دهد اما هدفش روزگاری است که می‌گذرانیم. نام‌های درخشانی که در فیلم به بازی گرفته‌شده‌اند از اول و به‌درستی در کمپین‌های تبلیغاتی فیلم به‌وفور استفاده‌شده تا بینندگان را به سمت گیشه بکشانند. کاری که ارزش سینما رفتن را حتماً داشته است. صحنه‌هایی فوق‌العاده از دهه 70 در فیلم وجود دارد که بیننده را با خود به آن زمان می‌برد، سیگار کشیدن در محیط کار، ناهارها و نوشیدنی‌هایش که با رفت و آمد زیاد و پیغام‌های از این‌طرف و آن‌طرف قطع می‌شود، تلفن‌های سنگین و دستی آن موقع‌ها و خلاصه کلی آیتم دیگر که به‌جا در فیلم استفاده‌شده تا اتمسفر را همان‌که باید نشان دهد. تام هنکس و مریل استریپی که بازی فوق‌العاده‌ای را به نمایش گذاشته‌اند و شیمی فوق‌العاده‌ای که در محیط کار به تصویر کشیده شده. البته مطمئناً این بهترین بازی هیچ‌کدام از این دو نابغه نیست اما حس کافی با چاشنی کمی لوس‌بازی کاملاً بر بدنه فیلم نشسته و بر جذابیتش افزوده. فیلمی که حتماً باید به تماشایش نشست.
منتقد ورایتی هم با دو منتقد بالا موافق است، او می‌گوید که فیلم بیش از آنکه فیلمی تاریخی و هیجان‌انگیز از سال 1971 باشد کاریکاتوری از سال 2017 است. اسپیلبرگ ممکن است در کارهای گذشته‌اش سرسری از موضوع گذشته باشد اما در «پست» کاملاً به موضوع آزادی مطبوعات و مشکلات نیکسون با این موضوع پرداخته است و آن را شفاف برای بیننده تصویر کرده است. کار طراحی لباس از ان راث (Ann Roth) هم نباید دست‌کم گرفته شود، کاری که با نهایت دقت و ظرافت انجام‌شده و نتیجه کار بی‌نظیر از آب درآمده است. به نظر این منتقد بازی مریل استریپ در این فیلم یکی از بهترین بازی‌های او در سال‌های اخیر بوده و بسیار بازی استریپ را موردتوجه قرار داده و آن را ستوده است. فیلم به نظر می‌آید بارها در داستان این موضوع را تکرار می‌کند که تنها داستان گذشته را نمی‌گوید و توجه بیننده را به حال و اتفاقات اخیر متوجه می‌کند. این کار باظرافت انجام‌شده تا مشکل‌آفرین نشود. دست‌مریزاد اسپیلبرگ!
به نظر می‌رسد که منتقدین تقریباً متفق‌القول معتقدند که فیلم، فیلمی بسیار قوی‌ست. شما هم اگر وقت داشتید حتماً به تماشایش بنشینید و ما را هم از نظراتتان مطلع کنید.
به همچنین بخوانید:
«Spielberg»: مستندی جدید با داستانهایی جالب از زندگی استیون اسپیلبرگ
نقد و بررسی فیلم Bridge of Spies ساخته استیون اسپیلبرگ

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.