به گزارش خبرگزاری مهر، دکتر قربان ولیئی در نخستین اردوی بانوان دوره ششم شعر جوان انقلاب به بیان ویژگی‌های شعر مولوی و شیوه شاعری او پرداخت و با خوانش ابیاتی از مولوی گفت: مولوی شاعری شعرستیز است. او از سویی شاعر شاعران است و از سویی دیگر شعر سرودن را نکوهش می‌کند.
شاعر مجموعه با «دو چشم دچار یکتایی» به توضیح علت این خصوصیت در شعر مولوی پرداخت و افزود: پیام شعر مولوی این است که آدمی باید ضمیر خاموش داشته باشد و برای رؤیت وجود، چاره‌ای جز این ندارد. اگر بخواهیم از دریای سخن مولوی نهنگی صید کنیم این سخن همان نهنگ است. البته این حرف‌ها را کسی می‌گوید که خود هفتاد هزار بیت دارد و مولوی که اینهمه سخن در ضرورت خاموشی دارد، خود پرسخن است.
دکتر ولیئی سپس با پرداختن به فلسفه مناجات با خداوند گفت: کسی که مجذوب مغناطیس وجود می‌شود به نجوا با خداوند می‌پردازد. مناجات یعنی آهسته سخن گفتن و شأن خداوند ایجاب می‌کند که انسان اگر به واقع مجذوب شده است به آرامی سخن بگوید. بالاترین حد نجوا سکوت است تا سخن خداوند را بشنویم.
وی با بیان بسامد بالای لغت «شنیدن» در مثنوی و دیوان شمس متذکر شد: وقتی شاعری شروع به خاموش کردن صداهای درونی اش کند، به جایی می‌رسد که صدای وجود را می‌شنود و بازتاب می‌دهد.
شاعر مجموعه «موسیقی نواحی جان» با اشاره به روند شاعری مولوی افزود: «مولوی 38 سال تحت تربیت پدرش و قرآن کریم بود و اینگونه نیست که پیش از برخوردش با شمس یک انسان عادی بوده باشد.»
وی همچنین جنس کمال مولوی را از جنس سلبی و در تقابل با کسب دانست و در توضیح این محتوا گفت: اگر شاعر به کشف خود در سکوت جان دست یابد، برده است و شاعری ممتاز و بی‌نظیر خواهد بود. درواقع هرکدام از ما بزرگ‌ترین مانع درونیمان خودمان هستیم.
قربان ولیئی یکی از مشکلات شعر امروز را تمرکز بیش از حد بر نقد شعر و حضور در محافل شعری دانست و افراط در این ویژگی را از نشانه‌های غفلت شاعر برشمرد. سپس در توضیح این آسیب افزود: خلاصه مضمون شعر امروز کلمه آه است. در حالی که آدمی باید والاترین حد را بگیرد، تا شاید به میانه راه برسد. شأن ما بالاتر از این است. آنچه فراموش شده این است که کسی به ما نمی‌گوید ابتدای شاعر شدن پناه بردن به غار وجودی و دیدن خود و جهان است. بعد از آن است که ما زبان باز می‌کنیم.
او شهود نو را مقدمه نو دیدن دانست و منزلت شاعر را تاباندن نور بیشتر به جهان دانست.
دکتر ولیئی همچنین با اشاره به تعالی محتوایی شعر مولوی افزود: شاعر شأنش آن است که با نوع انسان برخورد کند، نه آنکه با یک قوم خاص. برای همین است که مولوی در عصر توحش دم از شفقت الهی و مهر و عشق ازلی می‌زند.
در پایان این جلسه بانوان شاعر دوره ششم به طرح سوالاتی پیرامون شعر و شاعری پرداختند.
