سینماسینما، محسن جعفری راد:
نیما اقلیما با ساخت امیر گام اول را برای کارگردانی در فیلم بلند، محکم برداشته است. برگ برنده فیلم رعایت ایجاز و اعجاز در تصویرپردازی و هدایت بازیگران و توجه به مولفه های مینیمالیسم در اطلاع دهی است. فرم بصری فیلم شباهت زیادی به کارهای موفقی مثل ida ساخته پاوو پاولیکوفسکی دارد ، اما خوشبختانه اقلیما این تاثیرپذیری را از صافی و فیلتر خود گذرانده و تناسب لازم را با تنهایی پرهیاهوی شخصیت امیر دارد. اقلیما سعی کرده با تاکید بر فضاهای خالی کادر و تسلط فضاهای خالی بر حضور شخصیت ها، تاثیر تنش و کمکش بیرونی را بر تلاطم درونی شخصیت نشان دهد و بر عکس. یا باند صوتی غنی فیلم که می توان از آن به عنوان مکمل تصویرپردازی های بدیع نام برد.در هدایت بازیگران هم نگاه مستقل اقلیما قابل شناسایی است. برون گرایی و بازی پر اکتی که از میلاد کی مرام سراغ داریم، جایش را به یک بازی زیرپوستی و ایستا داده که به خوبی از عهده این نوع بازی برآمده است. بقیه هم حضور به اندازه دارند. به خصوص سحر دولت شاهی که با اینکه حضور کوتاهی دارد با پروراندن درست نقش در ذهن می ماند و خصوصیات یک شخصیت مبتلا به شیزوفرنی را به خوبی بارور کرده است.
امیر ضعفی اگر دارد به برخی خرده روایت های نصف و نیمه آن مربوط می شود و مشکلاتی که در تبیین درونیات شخصیت ها وجود دارد. به خصوص ماجرای غزل و دوست امیر یعنی علی که کمتر جزییات آن شناسانده می شود و انگیزه ها و خاستگاه شخصیت غزل به هیچ وجه مشخص نمی شود. و ضعف مهمتر شخصیت پردازی امیر که صرفا به سکوت و انزوا و عدم کنشمندی او تاکید می شود درحالیکه برای باورپذیر بودن یک قهرمان حتی در سینمای مدرن به فردیت یافتگی بهتر و بیشتری نیاز است.
با وجود این ضعف های داستانی، از لحاظ اجرایی فیلم نمره بالایی می گیرد و می توان به فیلم های بهتر و تاثیرگذار تر نیما اقلیما امیدوار بود.
