شبکه-نمایش-خانگی

«قهوه پدری» یک افول محض برای کسی است که به نوعی پدرخوانده‌ی برنامه‌سازی طنز در ایران محسوب می شود.

هیچ‌گاه جاهلان و اراذل و اوباش، که عمدتا ناجوانمرد، هیز و هرزه، عیاش، مفتخور و تلکه‌بگیر، خلافکار و منفورند، یک طبقه یا قشر اصلی در جامعه‌ی ایرانی نبوده، اما امروز صحنه‌گردان نمایش خانگی شده است.

این درهم‌آمیزی، به علت فقدان خلاقیت هنری و اصالت، ملغمه‌ای از کار در می آید که نه پلیسی است، نه درام، نه عشقی؛ نه ایرانی است، نه ترکیه‌ای، نه آمریکایی، بلکه ناکجاآبادی!

اغلب سریال‌های درحال پخش توسط سکوهای نمایش خانگی بسته‌هایی پر از قتل‌ ، ضرب و شتم و خونریزی حتی علیه اعضای نزدیک خانواده هستند.

روزنامه همشهری درباره سریال «داریوش» می‌نویسد، سریال داریوش مجموعه‌ای بنجل است. عبارتی که می‌توان درباره اغلب تولیدات فیلم‌نت بکار برد.

بزرگ‌ترین ضعف «بازنده»، فضا و حال و هوای به شدت غیرایرانی، بی‌هویت و ناکجاآبادی آن است.

مگر درآمد و سودآوری در تولید یک محصول پلت‌فرمی، چه میزان می‌تواند باشد که ارقام میلیاردی برای راه‌اندازی یک کانال تلگرام هزینه کند.

حتی هادی کاظمی و محمدرضا علیمردانی به واسطه‌ی نداشتن ایده‌های نو برای خنداندن یا شوخی‌های بدیع، به لودگی‌های خمیازه‌آور و بعضا وقیح روی آورده اند.

شماره روزنامه: 6108 تاریخ چاپ: 1403/07/3 ...

فقط یک «حرفه‌ای» می تواند مالک کاردآجین‌شده و در قبر رفته را زنده بیرون بیاورد تا حماسه‌ی فانتزی‌های سادومازوخیستی او و زنان روانپریش هلدینگ را سه فصل دیگر کش دهد.