اسماعیلیه

آن گونه که ملل و نحل نگاران گزارش نموده اند، اسماعیلیه یکی از فرقه های جدا شده از بدنه اصلی تشیع است که در سده دوم هجری شکل گرفت و اعتقاد داشتند که پس از امام صادق (علیه السلام) فرزند بزرگش اسماعیل امام است

دوران امام جواد سلام‌الله‌علیه، دوره‌ی انحراف محبین اهل‌البیت از امام معصوم در دل چند دستگی‌های قدرت طلبانه بود. مسئله‌ای که در نهایت به اقامت و ازدواج اجباری امام نهم در بغداد و سرانجام حبس بی سروصدای دو امام بعدی و در نهایت غیبت جانسوز امام حاضر عصر ما منجر شد.

در طول تاریخ، بسیاری از صاحب نظران و علمای فرق اسلامی از سوی هم کیشان خودبه جانبداری از فرقه دیگر متهم شده اند، و نیز در مقابل، هر فرقه ای کوشیده است باتمسک به برخی از گزاره ها، متفکری نامدار را به خود منتسب سازد

گروهی از اسماعیلیه عقیده دارند که اسماعیل فرزند امام صادق(ع) فوت نکرده است؛ بلکه از باب تقیه، نسبت مرگ به وی داده شده است؛ او رجعت خواهد کرد و جهان را از عدل و داد پر خواهد ساخت و او را مهدی و قائم منتظر می دانند

گسترش سریع دعوت در سده 3ق/9م: بر اساس منابع، نکات اصلی دعوت اسماعیلیه در قرن 3ق را می توان بدین شرح خلاصه کرد: در 261ق/875م، حمدان قرمط فرزند اشعث که از اهالی سواد کوفه بوده، دعوت اسماعیلیه را در نواحی اطراف کوفه و سایر نقاط جنوب عراق آغاز، و سازماندهی کرده، و داعیانی نیز برای نواحی مهم آن منطقه معین کرده است

1- امامت، مهم ترین جایگاه بحث های کلامی

اندیشه مهدویت، از زمان پیامبر(ص) و امامان(ع) تاکنون، همواره در جامعه اسلامی راسخ و پویا بوده است. این واقعیت به گونه ای در جامعه اسلامی مشهور شده است که کسی نمی تواند به سادگی منکر آن شود.

فرقة اسماعیلیه در نیمه دوم قرن دوم هجری، براساس اعتقاد به امامت اسماعیل، فرزند امام جعفر صادق(ع)، شکل گرفت

قومس یکی از که از قرن سوم هجری تاحمله هلاکو بخشی از فعالیت اسماعیلیان در آن جا متمرکز بود. با توجه به موقعیت جغرافیایی این منطقه و وجود قلعه گردکوه در دامغان، و انشعاب راه های مختلف به آن، تسلط بر آن نزد اسماعیلیان اهمیت فراوانی داشت؛ به طوری که از دیدگاه حسن صباح و جانشینانش، این ایالت از ارزش خاصی برخوردار بود.

تاریخ اسماعیلیه. محمّد بن زین العابدین خراسانی فدائی, به تصحیح و اهتمام: الکساندر سیمیونوف, انتشارات اساطیر, 1373, وزیری.(هدایة المؤمنین الطّالبین) نامِ نگارشی تاریخی تبلیغی است که ظاهراً با مقاصدِ ویژه ای در راهِ تحکیمِ پایه هایِ اسماعیلی گریِ آقاخانی در شبه قارّه پدید آمده است.