آن چه در میان زیارت های گوناگون، بسیاری را شیفته ی خود ساخته، زیارتی است که از فرزند او، قائمی به پا ناخاسته و منتظری آشفته که هر صبح وشام، بر او خون می گرید و پایان اندوهش را در ظهور می جوید. زیارتی که علامه مجلسی (ره) آن را به نقل از چندین نفر از بزرگوارترین فقهای شیعه، در کتاب ارزشمندش «بحارالانوار» آورده است.1
