خانه-های-تاریخی

تبریز که روزگاری به خاطر خانه‌ها و معماری خود شهره بود، این روزها با بیماری مزمنی به نام بلندمرتبه‌سازی و آپارتمان‌سازی دست‌به‌گریبان است؛ تبی که امان معماری اصیل این شهر را بریده است.

آدمی با دست هایش سازه هایی را خلق می کند که چشمان هیچ بیننده ای از دیدنش سیر نمی شود و زبان در توصیفش قاصر می ماند. ذهن خلاقی که به بشر هدیه شده و ایده هایش تمامی ندارد. انسان مدام در تلاش است که همه ی این ایده ها را به نمایش بگذارد و عظمت اندیشه اش را به رخ دیگران بکشد.

ساختمان‌هایی در ارتفاع بالاتر از سطح زمین و بادگیرهای برافراشته تنها بخشی از مؤلفه‌های معماری جنوب ایران است؛ جایی که حالا در میان انبوه ساخت‌وسازهای جدید از هویت اصیل خود فاصله گرفته است.

معماری خانه‌های بام ایران در طول سال‌های اخیر دستخوش تحولات زیادی شده و این امر نقش مهمی در تغییر سبک زندگی مردم داشته؛ تغییراتی که منجر به تبدیل تولید کنندگان به مصرف‌کننده شده است.

اگرچه معماری و سبک زندگی در مشهد متأثر از فرهنگ اقوام مختلف بوده اما یک اصل مشترک داشته که با همگرایی حول ارادت به بارگاه رضوی شکل‌گرفته است؛ موضوعی که زیر سایه برج‌ها هرروز کمرنگ‌تر می‌شود.

شهرهایی که در شناسنامه‌هایشان می‌توان غنای فرهنگ و تمدن را دید حالا دچار بی‌هویتی شده‌اند، کوچه‌هایشان دیگر نشانه‌ای از گذشته ندارد، نه خبری از هماهنگی با اقلیم است و نه اثری از فرهنگ بومی.