فقه-سیاسی

نویسنده اولاً، روند تألیف مجموعه فقه سیاسی خود را توضیح می دهد و ثانیا، به بررسی مبدأ ارتباط دین و سیاست از متون دینی ادیان گذشته می پردازد و به این نتیجه می رسد که دیانت و سیاست همه انبیا همراه هم است

نویسنده بر آن است از منظر فقه سیاسی شیعه به «مجمع تشخیص مصلحت نظام » نظر کند و این پرسش را پاسخ گوید که آیا این مجمع نهادی بشری است که در طول زمان و با تجربه و آزمون و خطا به دست آمده، یا نهادی است که در فقه سیاسی شیعه ریشه دارد و نظام جمهوری اسلامی بر اساس جایگاه مصلحت در اسلام، آن را ایجاد و نهادینه کرده است .

فقه سیاسی عرصه مسائل نوپیدا و حوادث واقعه است و در این میان، قواعد فقه سیاسی نقش ویژه ای در پاسخ گویی به این مسائل دارد

مقاله حاضر برای تبیین هویت روش شناسی فقه سیاسی شیعه نگارش یافته است

موضوع اصلی نوشتار حاضر، بررسی و تحلیل فقه سیاسی اهل سنت بر اساس بنیادهای روش شناختی آن است . در این راستا، ابتدا رابطه فقه سیاسی اهل سنت با زبان و ادبیات عرب بررسی شده است، زیرا با توجه به گریز ناپذیری مراجعه به نص و نت برای تنظیم زندگی سیاسی، ادبیات عرب مهم ترین ابزار معرفتی فقیه است

فقه سیاسی از فروع و انشعاب های فقه کلان اسلامی است که عهده دار تبیین تئوریک و موجه سازی نظریه سیاسی، و مستلزم تأمل در محتوی و مفهوم نظریه خلافت و امامت است.

«فقه سیاسی » دانشواژه ای است مرکب از دو واژه.یک واژه است، زیرا در اصطلاح به معنای فقهی است که عهده دار سیاست و تدبیر امور جامعه اسلامی است; بخشی از فقه است که روابط درون امتی و برون امتی جامعه اسلامی را تنظیم می کند

جملگی مسلمانان و متفکران، گروه ها و جریانات اسلامی معتقد و مدعی اند که:

چکیده: همچنان که تمدن اسلامی بر دو پایه فلسفه و فقه تدوین و گسترش یافته، در عرصه سیاست نیز پایه های تعقل سیاسی مسلمانان در دو بخش فلسفه سیاسی و فقه سیاسی قابل ترسیم است، هرچند از نقش سیاستنامه ها به عنوان متونی که به تبیین و ترسیم وضعیت موجود سیاسی جامعه پرداخته اند، نمی توان غفلت کرد

از نکات مورد تأیید و تأکید شیعیان، مسؤولیت فقها و راویان حدیث در تبیین حکم شرعی و تعیین حدود فقهی «حوادث واقعه» و به بیان دیگر، موضوعات و مسائل «نوپیدا» است. یکی از مستندات این نظریه، توقیعی است که امام دوازدهم حضرت مهدی (عج) صادر فرموده اند: