در روزگار حکومت فرزند خطاب دختر بچه یتیمى در حوزه سرپرستى مردى بود که بیشتر اوقات در مسافرت به سر مى برد و از جمع خانواده دور مى زیست، مدت ها سپرى شد تا دختر به سن رشد و بلوغ رسید، دختر از زیبائى و ملاحت لازم برخوردار بود، همسر مرد که همه امور خانه را عهده دار بود بر زیبائى و آراستگى دختر یتیم به شدت حسد مى ورزید.
او چشم دیدن دخترى یتیم را با نعمت ملاحت و زیبائى نداشت و از طرفى گرفتار این دغدغه وسوسه بود که مبادا شوهرش فریفته جمال او شود و با وى ازدواج نماید.
به این خاطر در غیبت شوهر بر ضد دختر نقشه اى خائنانه کشید، روزى زنان همسایه را جمع کرد و دختر را با خوراندن شراب بیهوش نمود و با انگشت بکارتش را از بین برد. هنگامى که شوهرش از مسافرت آمد و جویاى حال دختر یتیم شد، زن گفت: ابداً حرف دختر را نزن او بر اثر زنا بکارتش را از دست داده!!
شوهر پس از ملاقات با دختر هرچه از او پرسید او انکار کرد و سوگند خورد که هرگز دامنم آلوده نشده و من بیگانه اى را کنار خود ندیده ام، ولى بانوى خانه عده اى از همسایگان را به عنوان گواه و شاهد آورد و نهایتاً داورى را نزد پسر خطاب بردند و او هم نتوانست حقیقت را کشف کند.
مرد درخواست نمود آنان را نزد امیرمؤمنان ببرند، هنگامى که کاشف حقایق و آگاه به وقایق جریان را شنید به بانوى خانه گفت بر زنان این دختر شاهد دارى؟ پاسخ داد آرى زنان همسایه بر این مسئله گواهى مى دهند، حضرت شاهدان را خواست و شمشیر از نیام کشید و برابر خود گذاشت، یکى از زنان گواهى دهنده را خواست و از وى بر آن مسئله شهادت طلبید او در حالى که در پیچ و خم گفته هاى امیرمؤمنان گرفتار آمد بر شهادت خود اصرار ورزید، فرمان داد او را به محل مخصوصى ببرند، سپس یکى دیگر از زنان را خواست فرمود: اى زن تو مرا مى شناسى که من على بن ابى طالب هستم و این هم شمشیر من است زن اول گفت آنچه گفت و بازگشت و من به او امان دادم اگر به درستى و راستى سخن گفتى در امانى وگرنه با این شمشیر کیفر خواهى شد.
زن از گفتار امیرمؤمنان به لرزه افتاد، فریاد زد مرا عفو کن تا حقیقت جریان را بگویم فرمود بگو: گفت این دختر با بیگانه اى نیامیخته و زنا نکرده، چون از جمال و ملاحت و زیبائى و آراستگى بهره داشت بانوى خانه به او حسد ورزید و از ترس این که شوهرش با او ازدواج نکند از ما دعوت کرد تا دختر را در حال بیهوشى نگه داریم و او بکارتش را زائل کند امام فریاد به الله اکبر برداشت و فرمود:
«انا اول من فرق بین الشهود الا دانیال:»
من اول کسى هستم که پس از دانیال میان گواهان جدائى انداختم.
امام فرمان داد زن را حد قذف بزنند و میان او و شوهرش با طلاق جدائى انداخت، بر عهده هر یک از شاهدان پرداخت چهار صد درهم لازم و واجب نمود، و این مبلغ صداق و مهریه اى است که در صورت وطى به شبهه باید پرداخت شود، بنا به فرمان حضرت مولا آن مرد که مدت ها سرپرستى دختر یتیم را به عهده داشت با دختر ازدواج کرد و از پرداخت مهریه معاف شد.
در این هنگام فرزند خطاب درخواست کرد داستان دانیال را از زبان امام بشنود.
حضرت فرمود: دانیال پسرى یتیم بود که پدر و مادرش را از دست داده بود و در سرپرستى پیره زنى از قوم بنى اسرائیل قرار داشت، در آن روزگار پادشاهى بر بنى اسرائیل حکومت مى کرد که دو نفر قاضى داشت، آن دو قاضى با مردى صالح و پاک رشته الفت و دوستى داشتند، گاه گاه مرد صالح نزد پادشاه مى رفت و با او ساعتى مى نشست، پادشاه در آن اوقات به شخصى مورد اعتماد که مأموریتى به او بدهد نیاز پیدا کرد، هر دو قاضى آن مرد صالح را به پادشاه پیشنهاد دادند، شاه او را به مأموریت فرستاد، لحظه رفتن نزد دو قاضى آمد و همسر خود را که بسیار با تقوا و عفیف و پاکدامن بود به آنان سپرد و درخواست کرد گاهى به در خانه اش سر بزنند و از وضع او آگاه کردند و چنانچه چیزى براى خانه خواست برایش فراهم نمایند.
روزى هر دو با هم براى سرکشى به خانه آن مرد صالح رفتند، و فریفته آراستگى و وقار و جمال او شدند، شدت دلباختگى هر دو به آن زن چنان بود که همان وقت از او درخواست کام جوئى کردند و زن در برابر اصرار نامشروع آنان ایستادگى کرده و به شدت امتناع ورزید، او را تهدید کردند که اگر پاسخ ما را ندهى و خواسته ما را جواب نگوئى نزد پادشاه به زنا دادنت شهادت مى دهیم تا سنگسارت نمایند، زن باز هم نپذیرفت آنان به پادشاه خبر دادند که همسر آن مرد صالح دچار زنا شده و ما بر کار او گواه هستیم، شاه از شنیدن این جریان بسیار افسرده شد و گفت در عین این که شهادت شما پذیرفته است ولى سه روز براى اجراى حکم به من مهلت دهید در روز سوم مراسم رجم انجام خواهد شد، در ضمن در میان شهر اعلام کرد که در فلان روز زوجه فلانى بواسطه عمل زنا سنگباران خواهد شد.
پادشاه پنهانى به وزیر خود گفت در این پیش آمد تو را چه فکر و نظرى هست؟ من گمان نمى کنم این زن گناهى داشته باشد وزیر گفته پادشاه را تصدیق کرد، روز سوم هنگامى که وزیر از منزل خود بیرون رفت و در کوچه عبور مى کرد دانیال طفل خردسالى بود و در میان کودکان بازى مى کرد. همین که چشمش به وزیر افتاد بچه ها را دور خود جمع کرد و گفت: بچه ها من پادشاه سپس یکى را زن آن مرد صالح قرار داد و دو نفر از بچه ها را آن دو قاضى معرفى کرد و مقدارى خاک روى هم انباشت، بالاى آن خاک ها به عنوان تخت پادشاهى نشست و شمشیرى هم از نى به دست گرفت.
به یکى از قاضى ها گفت: اینک تو شهادت بده در کدام روز و در چه محل و با کدام شخص این زن را به عمل منافى عفت مشغول دیدى، قاضى شهادت خود را بیان کرد، و زمان و محل و شخص را توضیح داد، سپس قاضى دوم را خواست و گفت مبادا در شهادت خود دروغ بگوئى که با این شمشیر سر از بدنت جدا مى کنم، وزیر گرم تماشاى این صحنه بود که دید قاضى دوم شهادتش در همه امور بر خلاف شهادت قاضى اول بود در این هنگام دانیال رو به بچه ها کرد و گفت: الله اکبر این دو قاضى دروغ مى گویند اینک باید هر دو را مطابق قانون روز بکشید وزیر همین که جریان کودکان را دید با شتاب نزد پادشاه رفت و همه داستان را شرح داد، پادشاه فوراً دو قاضى را حاضر کرد و با جدائى انداختن میان هر دو نسبت به آن زن توضیح خواست، هر کدام مخالف دیگرى سخن گفتند، چون حقیقت آشکار شد پادشاه فرمان داد در میان مردم اعلام کنند که براى جمع شدن براى سنگسار کردن زن براى اعدام دو قاضى جمع شوند تا هر دو به جرم خیانت به قتل برسند. «1»
زنگ هشدار.
با توجه به حسادت سخت دشمنان نسبت به اهل ایمان به خاطر ثروت مادى و معنوى و به ویژه فرهنگ و آئین کاملشان حضرت حق درباره ى تلاش خطرناک آنان که از حسدشان مایه مى گیرد، و تبلیغات سوءشان که در ارتباط با تخریب امور مؤمنان در همه جهات صورت مى گیرد هشدار مى دهد که اولًا با دقت کامل مواظب تلاششان براى خنثى کردن آن باشند و نگذارند فعالیت این کانون هاى خطر به ثمر بنشیند، و با دلایل استوار و براهین محکمى که در اختیار دارند تبلیغاتشان را بى اثر سازند و بدانند که این نابکاران دست از کردار خیانت بارشان و تبلیغات سوءشان برنمیدارند، و تصمیم قاطعانه دارند که چراغ پرفروغ دین را خاموش کنند، و اهل ایمان را به سوى کفر سوق دهند و عزت آنان را به ذلت و شوکتشان را به خوارى، و استقلالشان را به اسارت تبدیل کنند.
اهل ایمان باید در کمال بیدارى و هشیارى و بصیرت و بینائى بسر برند و هرگز از مکر و حیله دشمنان و ترفند آنان غافل نباشند.
روشن بودن حق براى دشمنان
بى تردید همه دشمنان اسلام براى این که بدانند چگونه با اسلام و اهل ایمان مبارزه کنند، و مانع پیشرفت آنان شوند همه جوانب اسلام و کیفیت زندگى اهل ایمان را به دقت مطالعه مى کنند، و از زیر و بم امور معنوى و مادى آنان آگاه مى شوند، سپس به جنگ با فرهنگ الهى و مؤمنان برمى خیزند.
در این زمینه دشمن ناآگاه وجود ندارد، زیرا ناآگاهى تاریکى است و تیر به تاریکى زدن به هدف نمى خورد، بر این اساس همه دشمنان از حق آگاه اند و آن را به طور کامل مى شناسند و نسبت به آن جهل ندارند و همین آگاهى سبب حسادت آنان به فرهنگ حق و اهل آن است و بهمین خاطر لحظه اى از دشمنى دست نمى کشند و دقیقه اى از فعالیت بر ضد اهل ایمان آسوده نمى نشینند و از انجام تبلیغات سوء و وسوسه اندازى و ایجاد شک و شبهه فارغ نمى گردند.
جنایات دشمن بر ضد فرهنگ پاک اسلام و اهل ایمان مخصوص به زمان پیامبر اسلام نبوده، جنایات این از خدا بى خبران و حسودان استمرار پیدا کرد و پیوسته از نسلى به نسلى انتقال یافت و امروز یهود و نصارى البته نصارى و یهودى که با صهیونیست در ارتباط تنگاتنگ هستند علاوه بر جنگ ها خانمان سوز نظامى با سرسختى تمام و با در دست داشتن ابزارى چون سایت و ماهواره و سینما و تلویزیون و روزنامه و مجله و .... در جنگ با اهل ایمان و فرهنگشان هستند و ابداً در این زمینه آرامش ندارند و این شبیخون و جنگ فرهنگى در عین آگاه بودن آنان نسبت به حق است، و با این که حق را آنگونه که هست مى شناسند متأسفانه به جاى پذیرفتن آن براى تأمین سعادت دنیا و آخرتشان از روى حسد و کینه در جنگ با آن هستند و چنانچه اهل ایمان در هشیارى و بصیرت و صبر و استقامت قرار داشته باشند بدون تردید دشمن را در هر میدانى شکست مى دهند و پیروزى قطعى نصیب خود خواهند نمود.
شناخت فرصت در رویاروئى با دشمن
فرصت شناسى مسئله بسیار بسیار مهمى است که آئین پاک حق بر آن اصرار دارد، تا جائى که پیروزى در گرو فرصت شناسى است، حزم و احتیاط امرى لازم و واجب است، اهل ایمان باید دقت داشته باشند که دشمن با ترفندهاى خود در صدد عصبانى کردن آنان، و به هم ریختن آرامش و فشار آوردن بر اعصابشان هستند تا آنان را بدون توجه به شرایط زمان و آماده بودن فرصت به میدان جنگ نظامى یا تبلیغاتى بکشند و بر آنان ضربه غیر قابل جبران وارد آورند، لذا قرآن مجید اهل ایمان را از تصمیم عجولانه بر ضد دشمن بر حذر مى دارد، و بدون اغتنام فرصت به آنان اجازه درگیرى با دشمن نمى دهد.
قرآن پیش از به دست آمدن فرصت از مؤمنان مى خواهد بر اعصاب خود و احساساتشان در برابر اعمال دشمنان و تبلیغاتشان مسلط باشند و در زمان آماده نبودن شرایط نبود فرصت لازم جهت رویاروئى با دشمن عفو و گذشت پیشه خود سازند و پس از آماده شدن شرایط و به دست آمدن فرصت که میتوان به دشمن شکست سخت داد و به پیروزى قطعى رسید به جنگ نظامى یا فرهنگى اقدام کنند.
پی نوشت:
______________________________
(1)- بحار، ج 9، ص 571.
برگرفته از:
کتاب: تفسیر حکیم جلد چهار
نوشته: استاد حسین انصاریان
