به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری میزان، شمار افراد بی خانمان در انگلیس در فاصله زمانی یک ماه بیش از هزار نفر افزایش پیدا کرده است؛ این افزایش ناگهانی شمار شهروندانی که در انگلیس شب را در خیابانها سپری میکنند به 320 هزار نفر در نیمه اول سال رساند.
بر اساس این گزارش تقریباً در میان هر 200 نفر شهروند انگلیسی، یک نفر در خیابانها یا در اقامتگاههای موقت زندگی میکنند. رشد 13 هزار نفری بی خانمانها در انگلیس نشان دهنده 4 درصد افزایش است.
نشریه گاردین با انتشار گزارشی در این رابطه، به نقل از «تری الفات» رئیس موسسه انگلیسی مسکن مینویسد: این آمار نشاندهنده واقعیت تلخ بحران بیخانمانی در این کشور است. اینکه 120 هزار کودک در اقامتگاههای موقت زندگی میکنند، مایه شرمساری دولت به شمار میرود.
گزارش وزارت کشور انگلیس نشان میدهد که لندن بیشترین آمار افراد بیخانمان را به خود اختصاص داده است. بر اساس این آمار 56 هزار بیخانمان طی یک سال گذشته در واحدهای مسکونی موقت زندگی کردهاند.
مشکل هنگامی جدی میشود که بدانیم آمار یادشده بیانگر بخشی از معضل بیخانمانی در انگلیس است چرا که این آمار، شامل افراد کارتن خواب و آنهایی که بنا به هر دلیلی به ثبتنام خود در فهرست افراد بیخانمان وزارت کشور تمایل ندارند، نمیشود.
![ویژه نوروز/افزایش ناگهانی شمار بی خانمانها در انگلیس/120 هزار کودک در اقامتگاههای موقت زندگی میکنند، مایه شرمساری دولت انگلیس ویژه نوروز/افزایش ناگهانی شمار بی خانمانها در انگلیس/120 هزار کودک در اقامتگاههای موقت زندگی میکنند، مایه شرمساری دولت انگلیس](/Upload/Public/Content/Images/1398/01/15/1929540588l.jpeg)
انجمن دولتهای محلی انگلیس در بیانیهای اعلام کرد: بسیاری از مناطق انگلیس از عهده آمار رو به افزایش افراد بیخانمان برنیامده و قادر نیستند تا آنها اسکان دهند.
استقرار افراد در اقامتگاههای موقت نه تنها به لحاظ مالی برای شهرداریها راهحل پایداری نیست بلکه زندگی خانوادهها را مختل کرده است.
افزایش تعداد بیخانمانها در انگلیس در حالی صورت میگیرد که دولت این کشور تاکنون وعدههای زیادی را برای حل بحران مسکن ارائه کرده، اما نتوانسته است این مشکل و معضل اجتماعی را حل کند.
فروش واحدهای مسکونی متعلق به دولت که اغلب افراد بیخانمان در آن زندگی میکردند، یکی از راهکارهایی بود که محافظهکاران برای ایجاد مولدهای مالی در عرصه مسکن به اجرا گذاشتند تا از طریق ساخت واحدهای کوچک و ارزانتر خانوادهها را صاحب مسکن کنند.
اما این مساله در اصل به آواره شدن مردم و گسترش معضل بیخانمانی دامن زده و دولت همچنان نتوانسته توازنی میان عرضه و تقاضای مسکن ایجاد کند.