سینماسینما، مهناز عظیمی
«آنچه ما را نابود نمی کند» ساخته ی ساندرا نتلبک از آلمان فیلمی ست که زیاد درباره ی آن صحبت نشده اما به زعم نگارنده یکی از قابل تامل ترین آثار جشنواره ی امسال بود.
این فیلم به طرز حیرت انگیزی جامعه ی امروز آلمان را از نگاه شخصیت اصلی فیلم، مکس، که یک تراپیست و روانکاو است بازگو می کند، منتها نکته ی جالب توجه اینکه مکس خودش درگیر مشکلات عدیده ی شخصی و خانوادگی ست، افراد متعددی به عنوان بیمار به مکس مراجعه می کنند و زندگی شخصی خود را با او بازگو می کنند فیلم در ابتدا به صورت پراکنده زندگی شخصی هر کدام از این بیماران را بازگو می کند و سپس در ادامه ی روایت به نوعی زندگی مکس به آنها گره می خورد.
زنی که به گفته ی خودش یک بازیگر است و برای بهبود رابطه اش با مرد متاهل دیگری به مکس مراجعه می کند و یا زنی که در دوره ی سوگ نامزدش که یک عکاس جنگ است به سر می برد و به دنبال فهمیدن معنای مرگ به سراغ موسسه ی مراسم کفن و دفن می رود. خلبانی که پس از سالها خلبانی حالا ترسی بیمار گونه از پرواز دارد و یا مرد همجنس‌گرایی که معشوقش در کما به سر می برد.
فیلم به ظاهر از آدم های عادی موجه و منطقی حرف می زند، انسان هایی که هر کدام دارای تحصیلات و مشاغل ارزشمند اجتماعی هستند اما در زندگی شخصی خود پر از خلاء عاطفی و تنهایی و گنگی اند. حتی نوجوانان این فیلم میان خود و افراد خانواده شان احساس خلاء عمیق می کنند و مرگ را به زندگی ترجیح می دهند.
یکی از عجیب ترین بیماران مکس همسر سابقش است. او یک دانشجوی پزشکی ست که در سن بالایی با وجود داشتن دو فرزند دختر به دانشگاه رفته و از مکس جدا شده اما به عنوان بهترین دوستش همچنان به مطب او برای روانکاوی مراجعه می کند.
فیلم «آنچه ما را نابود نمی کند» تلاش می کند از یک جامعه ی اشتباهی پرده برداری کند که هر چه می گذرد رفتارهای غیر متعارف آدم هایش دارد عادی و عادی تر می شود، این رفتارها برای خود آدم ها هم قابل هضم نیست اما چون جامعه آن را به عنوان یک هنجار پذیرفته، آنها ناچارند که در سکوت به این نوع زندگی پر از خلاء عاطفی و تنهایی تن بدهند و عادت کنند.
