جمعیت تهران در ناصرالدین شاه چقدر بود؟

به گزارش خبرنگار حوزه رفاه و تعاون گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان،  شاید برای شما هم جالب باشد که اولین بار جمعیت  تهران چقدر بوده است و یا اولین سرشماری برای اولین بار چه زمانی صورت گرفت است؟

سرشماری شهر تهران برای اولین بار در زمان ناصرالدین شاه در تاریخ 1262 شمسی انجام شده؛ جمعیت آن وقت در تهران 104 هزار و 490 نفر بوده است که از آن‌ها 44 هزار و 772 نفر مردان و 44 هزار، 37 نفر زنان و 13 هزار و 781 نفر کودکان بودند، که علاوه بر این‌ها هزار و 136 نفر کلیمی، 575 نفر ارمنی و 181 نفر زرشتی بودند که در جمع 106 نفر و 482 نفر در شهر تهران زندگی می کردند.

طبق آمار‌های موجود از میان این جمعیت 254 مرد و 38 زن مبتلا به اعتیاد و مواد مخدر و 800 مرد و 484 زن نیز تعداد فقرای حاضر در المساکین  و مقایسه اشخاص تریاکی نسبت به تعداد کل مساکین 31/7 درصد مردان و 7/8 درصد خانم‌ها بودند.

بیشتر بخوانید: تهران چندمین شهر پرجمعیت دنیاست؟/ پیشی گرفتن جمعیت زنان از مردان در پایتخت

اما اکنون استان تهران یکی از پرجمعیت‌ترین استان‌های کشور ایران است، سیف الله ابوترابی سخنگوی ثبت احوال کشور در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان، در این باره اظهار کرد: طی یکسال گذشته در کل کشور یک میلیون و 366 هزار و 509 نوزاد متولد شده، که از بین این آمار 180 هزار 283 تولد در استان تهران صورت گرفته است.

وی درخصوص تعداد فوت شدگان در یک سال اخیر گفت: همچنین در کل کشور 377 هزار 82 نفر فوت شده اند که 57 هزار 882 نفر از آن‌ها متعلق به استان تهران است.

برای اولین بار در سال 1297 در زمان نخست وزیری وثوق الدوله سازمان ثبت احوال در وزراتخانه تشکیل شد پس از تشکیل این اداره اولین شناسنامه به شماره 1 در بخش 2 تهران در تاریخ 16 آذر 1297 هجری شمسی به نام فاطمه ایرانی صادر گردید. در 14 خرداد 1304 نخستین قانون مربوط به سجل احوال به تصویب مجلس رسید.

برقراری سجل احوال آغاز مرحله جدیدی در سرشماری و مسائل مربوط به جمعیت ایران به شمار می‌رود. سجل یا همان شناسنامه را ورقه‌ی هویت می‌خواندن دفترچه‌ای که رویداد‌های چهارگانه زندگی (موالید، ازدواج، طلاق و متوفیات) در آن ثبت می‌شد و گرفتن شناسنامه از سال 1306 خورشیدی طبق قانون مصوب بهمن ماه اجباری شد؛ و در اولین قانون ثبت احوال مشتمل بر 35 ماده در خرداد سال 1304 هجری شمسی در مجلس شورای ملی وقت تصویب شد؛ که براساس این قانون مقرر گردید کلیه اتباع ایرانی در داخل و خارج از کشور باید دارای شناسنامه باشند و نخستین سند هویتی ایرانیان خارج از کشور در اسفند ماه 1308 در شهر بمبئی به نام «عبدالحسین سپنتا» صادر شد.