در آیة 172 سورة اعراف به طور اجمال اشارة به عالم ذر شده است، وَإِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلى أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلى...؟ منظور از عالم ذر عالم استعداد‌ها و مقصود از پیمانی که در عالم ذر گرفته شده عبارت از پیمان فطرت و تکوین و آفرینش است، به این ترتیب که به هنگام خروج فرزندان آدم به صورت نطفه، در آن هنگام ذرّاتی بیش نیستند خداوند استعداد و آمادگی برای حقیقت توحید به آن‌ها داده است، هم در نهاد و فطرت‌شان این سرّ الهی به صورت یک حسّ درون ذاتی به ودیعه گذارده شده و هم در عقل و خردشان به صورت یک حقیقت خودآگاه!
بنابراین همة افراد بشر دارای روح توحیدند و سؤالی که خداوند از آن‌ها کرده به زبان تکوین و آفرینش است و پاسخی که آن‌ها داده‌اند نیز به همین زبان است. علاوه بر آیات قرآن، روایاتی نیز دربارة عالم ذر در منابع مختلف اسلامی در کتب شیعه و سنّی نقل شده است.