روز اسراء و مفقودین

گزیده ای از بیانات مقام معظم رهبری در جمع خانواده های اسرا و مفقودین

ایام مرداد یادآور خاطرات جنگ و روز بازگشت اسرا به میهن اسلامی است. در اینجا به گزیده ای از بیانات مقام معظم رهبری؛ در دیدار جمعى از خانواده‌ هاى اسرا و مفقودین سراسر کشور در روز تجلیل از اسرا و مفقودین؛ اشاره می شود.

«یقیناً یکی از مناسبت های مهمّ جمهوری اسلامی -که بسیار هم دارای تناسب است مناسبت امروز با خاطره ی تاریخی [آن]- همین روز اسرا و مفقودین است...اسارتِ آن روز با اسارتِ امروز فرق داشت: اسارتِ امروز همین است که کسی -سربازی، افسری، رزمنده ای، یا وقتی اسیر گیرنده رژیم منحوسی مثل رژیم بعثی باشد غیرنظامی ای- در زندانی، در اسارتگاهی، از اهل خود و خاندان خود مدّتی دور میماند. البتّه سخت است، امّا با اسارتِ آن روز از زمین تا آسمان فرق دارد. در روز یازدهم محرّم، اسارت دسته جمعی زنان و کودکان و مردانی که باقی مانده بودند بود؛ اسارتی توأم با تحقیر، توأم با اهانت، توأم با گرسنگی دادن، سرما دادن، گرما دادن، اذیّت کردن، در کوچه و بازار گرداندن، در سخت ترین شرایط آنها را نگه داشتن، شماتت کردن و از این قبیل.

نکته ای که در اینجا برای شما خانواده های اسرا و مفقودین باید عرض کنم، اوّلاً این [است] که شما از جمله ی قشرهای فداکار این انقلاب به حساب می آیید. بعد از خانواده ی شهدا، شما هستید. البتّه رنج خانواده های مفقودین بیشتر است -مفقودی که ما داریم، یا اسیر است و یا شهید؛ احتمال شهادت هم دارد، احتمال اسارت هم دارد- غم آنها سنگین تر است، رنج آنها بیشتر است، امّا به هرحال در دلشان نور امیدی هست که عزیزشان را روزی خواهند دید، و خدا کند و دعای ما این است که همین جور هم باشد؛ امّا خانواده های اسیران عزیز ما مطمئنّند -قدری دیرتر، زودتر- عزیزشان به آنها بر خواهد گشت، و ان شاءالله به سلامت و عافیت و با تجربه های زیاد و ساخته شدن در محنتِ زندان دشمن. شهدا و خانواده هایشان در رتبه ی مقدّمند و کسی را با آنها مقایسه نباید کرد؛ امّا پشت سر خانواده های شهدا، همین خانواده های اسرا و جانبازان و مفقودین هستند. یقیناً شما خانواده های اسرا و مفقودین نقش اساسی و مهمّی را در حفظ آبروی انقلاب دارید. به همان اندازه که صبر می کنید و شکر می کنید و عظمت و افتخار مجاهدت در راه خدا را درک می کنید، به همان اندازه شرافت و کرامت و عزّت الهی متعلّق به شما است و ثواب الهی به همان اندازه متعلّق به شما است. بنابراین شما خانواده ها از طرفی باید افتخار کنید که جزو قشرهای خدمتگزار انقلابید و جزو قشرهایی هستید که برای ملّتتان و کشورتان می توانید آبرو و حیثیّت درست کنید و [از طرف دیگر] جزو قشرهایی هستید که در صورت صبر، ثواب الهی و اجر الهی یقیناً شامل حال شما است. این یک افتخار بزرگ است.

و امّا یک نکته درباره ی اسیران و عزیزان ما که در بندند، من عرض کنم. احساسات زندانی، آن هم در شرایطی که احساس می کند که مسئولیّتی بر دوش او است، یک احساسات مخصوصی است. این را کسانی که یک روزی یا یک دورانی خودشان در اسارت و در بند دشمنی بودند و این مسئولیّت را احساس می کردند، کم وبیش می توانند درک کنند؛ علاوه بر اینکه بعضی از عزیزانِ آزاد شده هم که آمده اند و می آیند، چیزهایی می گویند که حدس به یقین تبدیل می شود. اسرای ما از آن کسانی هستند که نامشان در تاریخ انقلاب و ایران جاودانه خواهد ماند. چرا؟ برای اینکه اسرای ما در بدترین شرایط، عزّت اسلام و عزّت کشور و انقلاب را حفظ کردند، تسلیم دشمن نشدند، دچار شکستگی درونی نشدند. آن چیزی که یک انسان را به کلّی منهدم می کند و نابود می کند، شکستگی درونی است. بعضی ها ظاهرشان هم خیلی ظاهر خوبی است، امّا باطنشان شکسته است، در باطنشان امید و افتخار و احساس عزّت و سربلندی نیست؛ بعضی ها نه. اینکه اسلام می فرماید: وَلِله العِزَّةُ وَلِرَسولِه وَلِلمُؤمِنین،(منافقون، 8) یک وجه از عزّت مؤمنین همین است: مؤمن در سخت ترین شرایط هم احساس می کند عزیز است، احساس ذلّت نمی کند، خودش را نسبت به دشمن، خوار احساس نمی کند. چرا؟ چون اقتدار معنوی و درونی خودش را حفظ کرده و از دست نداده.

مکرّر اتّفاق می افتاد در زندان های رژیم طاغوت که زندانی ای که در سلّول در سخت ترین شرایط زندگی می کرد، بیشتر احساس قوّت و استحکام و اطمینان می کرد از آن کسی که پشت میز، با اسلحه، با شلّاق، با پول، با قدرت ظاهری روبه روی او نشسته بود؛ او از این متزلزل تر بود، چون باطنش خراب بود، اتّکاء به جایی نداشت؛ امّا این اتّکاء به خدا داشت. مؤمن این جوری است. عزیزان ما که در بند هستند، این اتّکاء به نفْس را، این عزّت نفْس را، این قدرت درونی و داخلی را حفظ کردند؛ این را ما اطّلاع داریم. البتّه شرایط، مختلف بوده؛ بعضی از اردوگاه ها شرایط معمولی داشته، بعضی شرایط خیلی سخت داشته، حتّی بعضی از افراد شرایط شان شرایط سخت تری بوده، بعضی هم عادّی بودند؛ امّا آنهایی که دلشان به نور ایمان منوّر است -که اکثر قریب به اتّفاق عزیزان در بند ما این جوری اند، الّا یک اقلّ قلیل نادری- اکثر توانسته اند در همه ی شرایط، آن عزّت، آن استحکام درونی و آن شخصیّت و هویّت مسلمانی خودشان را حفظ کنند؛ و دشمن ناتوان و عاجز شده است از اینکه بتواند آنها را ذلیل کند، در هم بشکند، خُردشان کند؛ نتوانسته. این یک نکته درباره ی عظمت اسیران ما. اینها را شاید شماها که نامه هایشان را دریافت می کنید خودتان بدانید؛ [امّا] اینها را من می گویم که ملّت ایران بدانند رزمندگان عزیز آنها فقط در میدان جنگ نبود که مثل شیر شجاعت نشان می دادند، [بلکه] در اسارتگاه هم همان شیران شجاع و قوی باقی ماندند.

نکته ی دوّم...اگر شما مادرها و همسرها و خواهرها و پدرها و برادرها توجّه داشته باشید، به این باید افتخار کنید؛ که البتّه توجّه هم دارید. چه کسی می تواند انکار کند افتخار سربازی را که جانانه در راه انقلابش، دینش، میهنش و ملّتش دارد می جنگد؟ افتخاری از این بالاتر، که کسی در راه هم میهنانش در راه کشورش در راه انقلاب و عقیده اش مبارزه کند؟ این خیلی افتخار بزرگی است. این افتخار در جبهه ها برای رزمندگان گوناگون ما به نقطه ی انتها رسید؛ امّا نسبت به آن عزیزانِ در بند، هنوز این افتخار ادامه دارد، و باید مقاومت بکنند.

اسیران ما آزاد خواهند شد؛ در این شکّی نیست. مگر دشمن می تواند اسرا را برای مدّت زیادی نگه دارد؟ امّا من اعلام می کنم دشمن به وسیله ی اسرای ما -که عزیزان ما هستند- نخواهد توانست به ملّت ما زورگویی کند. می خواهند مسئله ی اسرا را وسیله ای قرار بدهند برای اینکه ملّت ایران را وادار کنند به دادن امتیاز. مگر می شود چنین چیزی؟ اگر ملّت ما می خواست امتیاز بدهد، چرا هشت سال جنگ کند؟ اگر ملّت ما می خواست زورگویی و قلدری کسی را قبول کند، چرا انقلاب کرد؟ بزرگ ترین سیّئه و گناه نظام گذشته این بود که مملکت را و ملّت را داده بود دست زورگوهای عالم -دست آمریکا، دست قدرت های بزرگ- که هر کاری می خواهند بکنند. امروز عراق تنها [یک] کشور همسایه نیست که با ما طرف شده و هشت سال جنگ را بر ما تحمیل کرده؛ [بلکه] همان آمریکا است، همان غرب است. اشتباه نکنند کسانی و روابط ایران و عراقِ امروز را با قبل از انقلاب مقایسه کنند. همان کسانی که امروز نقطه ی مقابل ملّت ایران قرار دارند، قبل از انقلاب و در دوران رژیم پهلوی، مدافع رژیم غیرقانونی ایران بودند، رژیم خائن پهلوی. چرا؟ چون مملکت را دودستی به آنها داده بود. امروز که ملّت ایران در مقابل دشمنان جهانی و در مقابل جهان خواران و غارتگران قیام کرده، خودش کشور را در دست گرفته و دست دشمنان را کوتاه کرده، همان ارباب های دیروز و چپاولگران دیروز، چون امروز اینجا سفره شان جمع شده، رفته اند از طریق جلو انداختن عراق و کارهایی از این قبیل دارند روی ملّت ایران فشار می آورند. ما تسلیم بشویم؟ مگر می شود چنین چیزی؟ مگر ملّت بزرگ ایران قبول می کند که ما تسلیم زورگویی کسی بشویم؟ ما به فضل پروردگار در هیچ مسئله ای تسلیم زورگویی هیچ دولتی و هیچ قدرتی -عراق که جای خود دارد، حتّی آمریکا و ابرقدرت ها و همه ی آنها با هم - نخواهیم شد...امیدواریم ان شاءالله عزیزان ما -چه اسرا و چه مفقودین- اوّلاً تا وقتی که آزاد نشده اند مشمول لطف و فضل و کمک و اعانت الهی باشند، ثانیاً ان شاءالله هرچه زودتر وسایل استخلاص این عزیزان فراهم بشود و دل و چشم خانواده ها و منتظرانشان به دیدار آنها روشن بشود. پروردگارا! به محمّد و آل محمّد صبر و اجر و لطف و فضل خودت را بر این خانواده های عزیز نازل کن. والسّلام علیکم و رحمة الله و برکاته».