پساکرونا: چه چیز‌هایی دیگر هرگز مثل قبل نخواهد شد؟

فرادید؛ کووید 19 اثرات دائمی بر شیوه‌های کار کردن ما خواهد داشت، اما شیوه‌ای که زندگی، معاشرت و در جهان سیر می‌کنیم هم تغییر خواهد کرد. ما هنوز نمی‌دانیم که شیوه زندگی ما چقدر تغییر خواهد کرد و حتی در بعضی ابعاد ما هنوز نمی‌دانیم سؤال درست چیست.

به گزارش فرادید به نقل از بی‌بی‌سی ورلد، آنچه در ادامه می‌خوانید پاسخ چند متفکر، کننده کار و متخصص درباره تغییراتی است که جهان پساکرونا به خود خواهد دید. این تغییرات شامل نحوه ساختمان‌سازی، شیوه‌های زیستن در شهر و نحوه مسافرت بین قاره‌ها است.

وقتی صحبت از همه‌گیری ویروس کرونا می‌شود، من مدام توصیه خردمندانه آن بازیکن بیس‌بال و فیلسوف، یوگی برا، را تکرار می‌کنم که گفت «پیش‌بینی کردن کار سختی است، به‌خصوص درباره آینده.»

حتی همین حالا هم نمی‌توان دقیق گفت که در بخش سفر چه اتفاقی در حال وقوع است. برخی کشور‌ها (مانند استرالیا) به مردم اجازه خروج نمی‌دهند، برخی کشور‌ها (مانند آمریکا) حتی اگر مردم از جایی آمده باشند که کرونا در آن بدسابقه نباشد، به مردم اجازه ورود نمی‌دهند. یا شما می‌توانید بعضی کشور‌ها (مانند انگلستان) را به مقاصد دیگر (که فهرست آن مدام تغییر می‌کند) ترک کنید اما وقتی برمی‌گردید با انواعی از محدودیت‌ها مواجه می‌شوید.

همه این موارد ضد سفر هستند و احتمالاً هدفشان این است که تا مدت‌ها تصمیم‌گیری برای سفر برای افراد چالش‌برانگیز شود. به غیر از کاغذبازی‌ها و قوانینی که احتمال دارد در دوران پساکرونا متفاوت باشد، من می‌ترسم که ما بعد از کرونا با دنیایی کاملاً متفاوت مواجه باشیم. آیا در این دنیا از ما استقبال می‌شود؟ آیا ما ایمن هستیم؟ و آیا می‌توانیم از عهده مخارج سفر در دنیای پساکرونا بربیاییم؟

خیلی غم‌انگیز است اگر همان مسافرتِ سالی‌یک‌بار هم تبدیل به آیینی نادر شود که دیگر وجود خارجی ندارد و فقط ثروتمندان بتوانند از عهده سفر کردن بربیایند.

البته ارزیابی مجدد سفر به ما این فرصت را می‌دهد تا برخی از مشکلات اجتناب‌ناپذیر این صنعت را با رویکردی تازه برطرف کنیم، اما آیا ما می‌توانیم مشکلاتِ سرزیر گردشگری و تغییرات آب‌وهوایی را حل کنیم یا فقط دکمه بازگشت سفر را می‌زنیم و یک شروع تازه خواهیم داشت؟

 

کووید 19 آزمونی است که شبیه چیز دیگری نیست. هرگز تا پیش از این زندگی تعداد زیادی از انسان‌ها در سراسر جهان تا این اندازه تحت تأثیر قرار نگرفته بود.

در طی چند ماه گذشته هزاران نوآوری در حوزه هوش مصنوعی در پاسخ به چالش‌های زندگی تحتِ شرایط قرنطینه تولید شده است. دولت‌ها یادگیری ماشینی را به طروق مختلف از برنامه‌های کاربردی ردیابی گرفته تا پزشکی از راه دور و آموزش از راه دور بسیج کرده‌اند.

با‌این‌حال همانطور که تحوالات هوش مصنوعی اوج می‌گیرد، چالش‌های آن هم بیشتر می‌شود. خطرات نقض حریم خصوصی و تبعیض و سوگیری همین حالا هم دوراهی‌های اخلاقی هستند.

به همین دلیل است که یونسکو مشغول کار است تا اجماعی را بین 193 کشور برقرار کند تا بنیادی اخلاقی برای هوش مصنوعی کار گذاشته شود. کشور‌ها بر اساس این اصول قادرند تا سیاست‌های ملی خود را توسعه دهند و اطمینان حاصل کنند که هوش مصنوعی بر اساس ارزش‌های بنیادی انسانی طراحی و توسعه و به خدمت گرفته می‌شود.

ما امروز با چالش‌هایی مانند همه‌گیری مواجه هستیم که پیش از این هیچ تصوری از آن نداشتیم. ما باید اطمینان حاصل کنیم ابزاری که توسعه می‌دهیم در خدمتان هستند نه علیه‌مان.

 

سه میراث واضح از همه‌گیری کرونا به جای خواهد ماند. این میراث ناشی از شرایط مطلوب و نامطلوبِ تحمیل‌شده توسط همه‌گیری و واکنش‌هایی است که لاجرم برای تأمین سلامت عمومی در دوران همه‌گیری نشان داده شده است.

نخست، ما امنیت می‌خواهیم. همه‌گیری ما را با ناامنی و عدم قطعیت پر کرده است. واکنش طبیعی به این وضعیت مطالبه امنیت است. این به معنی امنیت در برخورداری از درآمد، مراقبت از فرزندان، مرخصی گرفتن و سایر ملزومات لازمی است که شما در طی همه‌گیری برای مراقبت از خانواده به آن نیاز دارید. هر کشوری باید تور ایمنی اجتماعی‌اش را به شکل انتقادی ارزیابی کند و از مردم حمایت کند.

دوم، ما همه معاشرت می‌خواهیم. انسان حیوان اجتماعی است. انزوایی که کووید 19 به ما تحمیل کرده است بسیار ناتوان‌کننده است. ما فرصت با دیگران بودن، با هم غذا خوردن، با هم کافه رفتن و مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی را می‌خواهیم.

وقتی محدودیت‌ها تمام شود ما خواهیم دید که انسان‌ها برای مهمانی و شرکت در فعالیت‌های گروهی یک دقیقه هم معطل نمی‌کنند. فرصت‌ها و موقعیت‌ها برای معاشرت اجتماعی در دوران پساکرونا بسیار زیاد خواهد بود.

سوم، سفر کردن در پساکرونا به حد انفجار می‌رسد. مردم دوست دارند منظره خود را در امنیت تغییر بدهند و تازه کنند. ما در دوره قرنطینه در یک اتاق و دریک مسیر پیاده‌روی محدود بوده‌ایم و نتوانستیم چیز‌های جدید ببینیم. مردم به محض اینکه بدانند سفر کردن امن است، به هر جا که بتوانند می‌روند، آن‌ها می‌روند و می‌روند و می‌روند.

 

شهر‌ها هم‌اکنون هم درنتیجه بحران کووید تغییرات بنیادی کرده‌اند. شهرداران در سراسر دنیا همین حالا هم با همکاری نزدیک با جوامع و کسب‌وکار‌های محلی تلاش می‌کنند سلامت و رفاه شهروندان را حفظ کنند.

ما کوشش می‌کنیم شغل‌های سبز تولید کنیم، از کارگران کلیدی حمایت کنیم، در حمل‌ونقل ایمن و مناسب برای جمعیت زیاد سرمایه‌گذاری کنیم، مسیر‌های دوچرخه‌سواری را گسترش و مقدار فضای سبز شهری را افزایش دهیم.

تجربه قرنطینه روشن کرد که مردم به منابع محلی و غنی نیاز دارند؛ برای همین هم مشاهده می‌کنیم که بسیاری از مردم به دنبال شهر‌های 15‌دقیقه‌ای هستند؛ شهر‌هایی که بتوانند نیازهایشان را با اندکی پیاده‌روی و یا یک دوچرخه‌سواری کوتاه تأمین کنند.
بسیاری از این نوآوری‌ها با سرعتی باورنکردنی معرفی شده است که نشان می‌دهد چقدر سریع همه چیز می‌تواند تغییر کند. این تغییرات ماندگار خواهد شد.

 

کووید 19 در وهله نخست یک مسئله بهداشت عمومی است و بعد نگرانی‌های سیاسی را هم ایجاد کرده است. این بیماری ماهیت طراحی‌های شهری را به چالش کشید و ما را وادار کرد که درباره معماری در فضا‌های عمومی شهری بازنگری کنیم.

«به‌اشتراک‌گذاری» یکی از مهمترین الویت‌ها در طراحی و برنامه‌ریزی شهری بود. ما در طرح‌های قبلی معماری تلاش بسیاری می‌کردیم تا فضا‌های بازی را تعبیه کنیم که تعاملات اجتماعی بیشتری تشویق شود؛ این نوع نگرش یک نگرش مثبت و انقلابی محسوب می‌شد.

اما، همه‌گیری باعث شد که مباحث بیشتر درباره انزوا و فاصله‌گذاری اجتماعی باشد تا درباره به اشتراک‌گذاری و همزیستی. تلاش‌های ما برای فراهم آوردن فضا‌های عمومی بهتر حالا زیر سؤال رفته است و ممکن است این نوع نگرش دیگر اهمیتی نداشته باشد.

بهرحال، در درازمدت، فضای عمومی یکی از بنیان‌های ما برای استفاده مشترک از شهر است. ما نمی‌توانیم شهر را یک بیمارستان تصور کنیم که دارد کار خودش را خوب انجام می‌دهد؛ زیرا شهر فقط نباید کارکرد داشته باشد بلکه باید بازتابی از ایدئال‌های ما برای زندگی باشد.

روابط بین‌فردی همچنان از ضروریات است، اما این روابط در دوران پساکرونا ممکن است به شدت به چالش کشیده شود.

 

با درنظر گرفتن اینکه بیش از 90 درصد موارد ابتلا به کووید 19 در مناطق شهری گزارش شده است، شهر‌ها به کانون‌های همه‌گیری تبدیل شده‌اند. همزمان، من فکر می‌کنم که راه‌حل‌های این چالش‌های بهداشتی و اجتماعی-اقتصادی در همان شهر‌ها یافت خواهد شد.

 

شهر‌ها هم‌اکنون هم در حال تغییر هستند، زیرا ساکنان روش زندگی و کار کردنِ خود را تغییر داده‌اند. دولت‌ها متوجه شده‌اند که باید به سرعت مسائل مربوط به نابرابری را حل کنند.

این تراکم شهر‌ها نیست که باعث می‌شود مردم بیمار شوند، بلکه نابرابری در دسترسی به مسکن، انرژی، آب، بهداشت، حمل‌ونقل، فضا‌های سبز عمومی، مراقبت‌های بهداشتی و آموزش باعث بیماری می‌شود.

شهر‌ها تغییرات چشمگیری خواهند دید، زیرا شهروندان دیگر تحمل این نابرابری‌ها را ندارند. آنچه که ما در زندگی و در محیط زندگی‌مان طالبش هستیم تعیین می‌کند که کجا زندگی کنیم.

امیدوارم که مردم از قدرت سیاسی تازه‌-تأسیس‌شان استفاده کنند تا مطمئن شوند منابع در شهر‌ها به صورت برابر تقسیم شده است. همانطور که همه چیز را دوباره می‌سازیم به یک انقلاب همدلانه نیز داریم تا مطمئن شویم هیچ گروه آسیب‌پذیری فراموش نمی‌شود.

درنهایت، شهر‌ها را مردمانش می‌سازنند و همه‌گیری نشان داده که رشد بی‌نهایت محدودیت‌های خودش را دارد. ما یا باید خودمان را تطبیق دهیم یا مانند دایناسور‌ها منقرض شویم. من باور داریم که ما می‌توانیم و خواهیم توانست که تغییر کنیم.
مأموریت دبیرکل سازمان ملل آن است که شهر‌ها سبزتر و بهینه‌تر از قبل بازسازی شوند.

 

فقط چند ماه قبل، چشم‌انداز ما برای حمل‌ونقل استفاده از برنامه‌های کاربردی و ماشین‌های بدون راننده بود. این نسخه از آینده با پیشرفت ویروس کرونا محو شد و ترافیک شهری از خیابان‌ها برچیده شد.

تاکسی‌های اینترنتی و ماشین‌ها رباتیک راه حل نجات حمل‌ونقل نبوده است. شهر‌ها در همه قاره‌های جهان به شکل‌های قدیمی تحرک و جا‌به‌جایی روی آورده‌اند و جاده‌ها برای کاربری‌های جدید تغییر شکل یافته‌اند.

این اقدامات که پیش از همه‌گیری بسیار بحث‌برانگیز بود امروز به یکی از نخستین برنامه‌های آینده حمل‌ونقل شهری تبدیل شده است. دوران پساکرونا در شهر‌ها احتمالاً چنین شکلی خواهد داشت. فاصله 2 متر در خیابان‌ها و معابر پیاده تمام چیزی است که شهر‌ها نیاز دارند تا بتوانند به راحتی به فعالیت اقتصادی بپردازند.

تقریباً در همه خیابان‌ها 2 متر فضای پنهان‌شده وجود دارد که می‌تواند برای تحرک ایمن با فاصله‌اجتماعی مناسب، بازگشایی مناطق تجاری در فضای آزاد و ایجاد فضا برای کلاس‌های درس که در محیط باز برگزار شود و فعالیت‌های مدنی مانند رأی دادن استفاده شود.

خیابان‌های 2 متری که احیای اقتصاد جهانی بر مبنای آن صورت خواهد گرفت همین حالا هم در دسترس است و فعالیت‌های بیرونی‌ای که آن‌ها را امکان‌پذیر می‌سازد می‌تواند بعد از همه‌گیری شهر‌ها را ایمن‌تر، قابل سکونت‌تر و در درازمدت پایدارتر سازد.

شهر‌های 2‌متری همین‌حالا هم در هزاران جاده و خیابان در سراسر جهان قابل دسترس است و هر جایی که 2 متر فضا بین افراد وجود داشته باشد، مکان مناسبی برای گردهم‌آمدنِ انسان‌هاست.