این درختِ پر از زخم، خم نخواهد شد
رهبر انقلاب در سخنرانی نوروزی خطاب به ملت ایران (1 / 1 / 1400) درباره ی سیاست فشار حداکثری آمریکا علیه جمهوری اسلامی، فرمودند: «فشار حدّاکثری آمریکا شکست خورد. آن احمق قبلی، این سیاست فشار حدّاکثری را برای این طرّاحی کرده و اجرا کرده بود که ایران را در موضع ضعف قرار بدهد تا بعد، ایران به خاطر ضعیف بودن، ناچار بشود بیاید پای میز مذاکره، او هم هر چه می خواهد خواسته های مستکبرانه ی خودش را بر ایرانِ ضعیف تحمیل کند؛ هدفش این بود. خب او گم و گور شد و رفت، آن هم با آن افتضاح؛ هم خودش مفتضح شد، هم آمریکا را مفتضح کرد.
و بحمدالله جمهوری اسلامی با قدرت و اقتدار ایستاده و به عزّت الهی، این کشور و این ملّت عزیز است. بنابراین بدانند که فشار حدّاکثری اش تا الان شکست خورده، بعد از این هم اگر چنانچه این دولت جدید آمریکا بخواهند فشار حدّاکثری را دنبال کنند، اینها هم شکست میخورند، اینها هم گم و گور میشوند میروند و ایران اسلامی، با قدرت، با عزّت هر چه بیشتر خواهد ماند.»
پایگاه اطلاع رسانی KHAMENEI.IR در این باره مطلب ذیل را که نمونه هایی است از اعتراف سیاست مداران و رسانه های آمریکایی به شکست سیاست فشار حداکثری، منتشر می کند.
«دسترسی ایران به توانایی ها و فناوری هایی که قواعد بازی را تغییر می دهند»، عبارتی 12کلمه ای از سند رسمی «راهبرد استراتژیک امنیت ملی ایالات متحده» است که خواسته اشاره ای داشته باشد به مخالفت قلب اردوگاه استعماری نوین با ایرانِ جدیدِ جوان!
عبارت «game chanding» را می توان نوک کوه یخی دانست که از این سند بیرون زده و کاخ سفید را در مقام کارگزار سیاسیِ سرمایه داری جهانی، وادارد تا با کشوری از غرب آسیا از درِ مخالفت بیرون بیاید. کشوری که حالا پس از چهار دهه، از همه ی گردنه های سخت و صعب العبور، از کودتای نظامی و حرکت های تجزیه طلبانه ی قومی گرفته تا حمله ی نظامی دیکتاتور حزب بعث عراق به سلامت عبور کرده؛ کشوری بدون قدرت سخت و میلیتاریستی و بودجه ی اندک نظامی که سطح چالش هایش با امپریالیسم جهانی از واردات سیم خاردار در دهه ی 60 شمسی حالا رسیده به فناوری های پیچیده ی هسته ای و کشانده شدن مرزهای منافع ملی اش تا سواحل مدیترانه؛ کشوری که حالا رسیده به لبه ی تکنولوژی و فناوری های تغییردهنده ی قواعد بازی!
ایرانیان هرچند در چهار دهه از همه ی فرازوفرودها سربلند بیرون آمده اند، امّا چند سال اخیر را باید دور تازه ای در تقویم فشارهای امپریالیستی و استعماری علیه ایران دانست؛ فشارهایی همگرا از تحریم اقتصادی و راهزنی بین المللی نفتکش های ایرانی در آب های دوردست تا حذف قهرمان ملی ایرانیان، حاج قاسم سلیمانی و چهره های علمی و دفاعی همچون محسن فخری زاده. فشارهای بی سابقه ای که با عبارت کمپین فشار حداکثری (maximum pressure campaign) توصیف شده بود تا به زعم استراتژیست های کاخ سفید، کمر ایران زیر بار این فشارها خم شده و تن به درخواست های نامشروع استعماریِ قرن بیست ویکمی اردوگاه امپریالیسم بدهد. توصیف تحلیلگر شبکه ی تی. آر. تی از این درخواست ها این گونه است: «هدایت جمهوری اسلامی ایران به سمت دست برداشتن از منافع منطقه ای و تن دادن به خواسته های تل آویو و واشنگتن.»
حالا تقریباً چهار سال از فشارهای بی سابقه ی تاریخی گذشته؛ فشارهای زیادی از ناحیه ی تحریم های اقتصادی بر ایران واردشده تا مجاری اقتصادی و صادراتی نفت ایران مسدود شود. میلیاردها دلار خرج شد تا جلوی سرریز قدرت نرم منطقه ای ایران گرفته شود. گروه های ریز و درشت تروریستی با پول ارتجاع منطقه و حمایت سیاسی و لجستیکی غرب تجهیز شدند تا موریانه به جان متحدان منطقه ای ایران بیندازند. نتیجه؟! پاسخ به این سؤال از دهان وزیر 59ساله ی امور خارجه ایالات متحده خواندنی است. دیپلمات صهیونیست زاده و گیتاریست آمریکایی احتمالاً خیلی سعی کرده از کلمات و عباراتی استفاده کند که در ضمن خود، اعتراف به قدرت مقاومت ایرانی ها نباشد: «ما طی چهار سال اخیر با اجرای سیاستی موسوم به فشار حداکثری روبه رو بودیم که نه تنها نتیجه نداد، بلکه بر مشکلات افزوده است.»
تحلیلگر نشریه ی فارین پالیسی هم تحلیل مشابهی دارد. تحلیلگر این نشریه ی تخصصی سیاست بین الملل که از 52 سال قبل توسط ساموئل هانتینگتون بنیانگذاری شده، با اشاره به کمپین فشار حداکثری کاخ سفید در چند سال گذشته و تأثیر این کمپین بر جامعه و اقتصاد ایران می نویسد: «ایران در برابر فشارهای آمریکا مقاومت نشان داده است. درحالی که بسیاری از ایرانیان از فشارهای اقتصادی رنج می برند، امّا اقتصاد این کشور در حال سقوط نیست. این برخلاف آن چیزی است که بسیاری از دولتمردان در واشنگتن انتظار داشتند.»
نویسنده ی گزارش فارین پالیسی در ادامه به بعضی از تأثیرات معکوس این فشارها هم اشاره کرده است. اشاراتی که اگر منبع آن ذکر نشود شاید خیلی ها تصور کنند در یک رسانه ی داخلی به چاپ رسیده: «در عوض ایران با افزایش تولید داخلی و اشتغال، علائم بهبود اقتصادی را نشان داده است. بانک مرکزی ایران، تولید ناخالص داخلی غیرنفتی این کشور را در سال گذشته با رشد 1.1درصدی نشان داده است.» فارین پالیسی در ادامه از یک اقتصاددان ایرانی هم نقل قول کرده که اقتصاد ایران توانسته فشار همه گیری ویروس کرونا را تحمل کند. از نگاه فارین پالیسی فشارهای خردکننده ی اخیر نه تنها ایران را به زانو درنیاورده، بلکه راه های درون زایی هم برای کاهش آن ها پدید آورده است.
موضوعی که از دید نشنال اینترست، دیگر رسانه ی حوزه ی سیاست بین الملل هم پنهان نمانده است. این رسانه در گزارش تحلیلی مبسوط خود در پاییز سال گذشته با تیتر «فشار حداکثری، نتیجه ی حداقلی»، سه نقص عمده به سیاست فشار حداکثری واردکرده که یکی از آن ها، تأکید و حرکت ایران به سمت تولید داخل و درون زاکردن و تنوع بخشیدن به اقتصاد کشور برای دورزدن تحریم هاست. نویسنده ی نشنال اینترست با اشاره ی مستقیم به صنایع دفاعی ایران به عنوان نمونه ی بارز موفقیت این سیاست، تأکید ایران در سیاست تقویت تولید داخل را از مصادیق عینی برای دورزدن تحریم ها و سازگار و ایمن کردن اقتصاد ایران در برابر تحریم های بین المللی معرفی کرده است.
نشنال اینترست هم مشابه فارین پالیسی، گزارش خود را با عباراتی به اتمام رسانده که اگر منبع آن ذکر نشود، خیلی ها باز هم تصور می کنند که در یک رسانه ی حامی جمهوری اسلامی نوشته شده است: «تحریم ها در هیچ یک از شروط آمریکایی ها به نتیجه نرسیده اند. آنچه این تحریم ها انجام داده اند، محدودسازی توانایی ایالات متحده در مذاکره برای اهداف خود و دامن زدن به تنش بین ایالات متحده و ایران بوده است. اگر آمریکایی ها می خواهند از ادامه ی جنگ های ناتمام دودهه ی گذشته جلوگیری کنند، وقت آن است که اعتراف کنند که فشار حداکثری با موفقیت حداقلی همراه بوده است. شروع مجدد دیپلماسی روند آسانی نخواهد بود، امّا فرار از کمپین دوساله ی اجبار و اضطرار، اوّلین گام حیاتی است.»
نشانه های شکست کمپین فشار حداکثری نه تنها پس از انتخاب بایدن، رئیس جمهور دموکرات، بلکه از همان دوران ریاست جمهوری ترامپ هم برای بسیاری از کارشناسان روشن شده بود. روزنامه ی آمریکایی واشنگتن پست در گزارش تحلیلی خود که در تابستان سال گذشته، چند ماه مانده به پایان دوره ی ریاست جمهوری دونالد ترامپ منتشر کرد، اشاره ی مشخصی به این موضوع داشت. از نگاه این روزنامه ی آمریکایی، کمپین ضدایرانی کاخ سفید در دسترسی به اهداف خود ناکام مانده و نتوانسته ایران را مجبور کند تا دوباره برای مقاصد هسته ای خود به میز مذاکره برگردد. به تعبیر نویسنده ی واشنگتن پست، این کمپین نه تنها باعث تغییر رفتار هسته ای ایران نشده، بلکه سیاست های منطقه ای ایران در غرب آسیا را هم تحت تأثیر جدی قرار نداده است.
ایران بعد از چهار دهه فشار، کودتا، حرکت های تجزیه طلبانه و جنگ خارجی -که هرکدامشان برای سرنگون کردن یک حکومت سیاسی کافی بود- و حالا فشارهای اقتصادی که در طول تاریخ بشر بی سابقه بوده، در آستانه ی گذشتن از یک گردنه ی تاریخی است. گردنه ای که در صورت عبور از آن، همه باید «ایران قدرتمند» را بپذیرند و به خواسته هایش احترام بگذارند. در این میان راهبرد فشار حداکثری یا به تعبیر رسانه های غرب «maximum pressure campaign»، آخرین ترکش و تیر جهان سرمایه داری و استعماری غرب است.
تیری که البته حالا نشانه های بی ثمری اش دارد روشن می شود. آن قدر روشن که شبکه ی سی. بی. اس، سخنگوی کاخ سفید، پنتاگون، لابی های صهیونیستی و ارتجاع عربی به آن اذعان دارند. آنچه مانده، یک گردنه ی تاریخی و بارقه هایی از امید است که تلألؤ نورش از ستیغ و خط الرأس در چشم است و حرارت مطبوعش زیر پوست هر امیدواری را گرم می کند و او را به ادامه ی مسیر تشویق. شاعر خوش ذوق شیرازی راست می گفت: «این درختِ پر از زخم، خم نخواهد شد!»
