یک تیـم و چند بیـم

آفت غرور

این یکی خیلی روشن است؛ بعد از چنان بردی، ممکن است بازیکنان مرز بین خودباوری و غرور را گم کنند و از موضع بالا به مصاف قطر یا برنده اردن و کره‌‌‌جنوبی بروند که این می‌تواند مخرب باشد. هر چقدر اعتمادبه‌‌‌نفس خوب و کارگشاست، تکبر و خودبینی می‌تواند کاخ آرزوهای هر تیمی را ویران کند. چه بسا ژاپن هم با همین رویکرد وارد تورنمنت شد و با خودش فکر کرد تیمی که به آلمان 4 تا می‌‌‌زند، در آسیا رقیب ندارد. با این حال نتیجه آن تفکر را دیدیم. می‌‌‌دانیم که کادرفنی در تلاش است بازیکنان را از روی ابرها پایین بکشاند. خود آنها هم باید همکاری کنند و یادشان بماند عراق هم همین ژاپن را با همین نتیجه و همین کیفیت برد، اما برابر اردن اوت شد.

بهتر شد، اما...

حریف ایران در دیدار نیمه‌‌‌نهایی از دل بازی قطر و ازبکستان بیرون آمد و شاید بیراه نباشد اگر بگوییم هواداران و نزدیکان تیم ملی احساس بهتری نسبت به این قرعه دارند. دلایلش هم مشخص است. ازبکستان قبل از جام ملت‌‌‌های آسیا دو بار با ایران بازی کرد؛ یک مرتبه در فینال جام کافا که به سختی و با یک گل شکست خورد، مرتبه بعدی هم در پیش‌‌‌مقدماتی جام‌‌‌جهانی که یک نیمه دوم جهنمی برای تیم قلعه‌‌‌نویی ساخت و 2-2 مساوی کرد. قطر اما قبل از جام ملت‌‌‌ها در یک بازی دوستانه با 4 گل برابر ایران شکست خورد. بنابراین طبیعی است که ملی‌‌‌پوشان از این قرعه راضی‌‌‌تر باشند، اما در عین حال آنها باید یادشان بماند قطر میزبان است و حداکثر تلاش و توانش را به کار خواهد گرفت تا دوباره به فینال جام ملت‌‌‌ها برسد. به علاوه آنها فوق‌‌‌ستاره‌‌‌ای به اسم اکرم عفیف را در اختیار دارند که بازیکن بسیار موثری است. همین‌طور ستاره‌هایی مثل هیدوس و معز علی. نادیده گرفتن اینها، شاید برای تیم ملی گران تمام شود.

تشریفاتی؟ هرگز!

از غرور کاذب و خوش‌بینی اغراق‌‌‌آمیز حاکم بر فضای اطراف تیم ملی سخن گفتیم و بد نیست اظهارات یکی از مسوولان بلندپایه کشور را هم مرور کنیم؛ جملاتی با این مضمون: «ما ژاپن را که تیم اول آسیا بود بردیم و از نظر ما تیم ملی همین حالا هم قهرمان آسیا است. امیدواریم آن بازی‌های تشریفاتی را هم ببرند و از نظر شکلی هم قهرمان شوند.» خوشحالی سیاسیون گرامی را درک می‌‌‌کنیم، اما واقعا به نیمه‌‌‌نهایی و فینال آسیا نمی‌گویند تشریفاتی، حالا برابر هر تیمی با هر کیفیتی که می‌خواهد باشد.