شاید خیلی از ما تا قبل از مسابقات پاریس اصلا نمی‌دانستیم یک قهرمان نامی سنگ‌نوردی در کشورمان داریم؛ ستاره‌ای تاریخ‌ساز و اثرگذار که بسیاری از اهالی این رشته در جهان به او به چشم چراغ راهنما و راهگشا نگاه می‌کنند. چه بسا زمانی که رقیب نیوزیلندی رضا علیپور بعد از شکست دادن او آن‌طور جلوی پایش زانو زد، احساس کردیم این بخشی از آداب کار برای همان ورزشکار است. بعدتر اما حریف آمریکایی علیپور هم در پایان مسابقه رده‌بندی رو به او تعظیم کرد و در ادامه با انتشار مطلبی در صفحه شخصی‌اش، برای این ورزشکار ایرانی سنگ‌تمام گذاشت: «شکستن رکورد جهانی در مسابقه رده‌بندی برایم خیلی مهم بود؛ مخصوصا مقابل یکی از قهرمان‌های دوران کودکی‌ام، سریع‌ترین مرد عمودی دنیا برای سال‌های متوالی. می‌خواهم عمیق‌ترین احترامم را به رضا علیپور بدهم. در ورزش ما تو یک افسانه هستی. همه، از جمله همه مدال‌آوران این بازی‌ها، بدون کمک‌های تو به اینجا نمی‌رسیدیم. تو برای من، ورزش‌مان، ایران و کل دنیا یه قهرمانی. ممنونم.» 10 بار این متن را خوانده‌ایم و سیر نشده‌ایم. راستی کیف نمی‌کنید؟
شاید خیلی از ما تا قبل از این نمی‌دانستیم علیپور برای مدت‌ها صاحب رکورد جهانی سنگ‌نوردی سرعتی بوده. با این حال از بخت بد او، در آن زمان این رشته در المپیک حضور نداشت و سنگ‌نوردان به مسابقات جهانی بسنده می‌کردند. از پاریس اما رشته سرعتی آن هم به فهرست ورزش‌های المپیکی افزوده شد و غم‌انگیز اینکه علیپور در جنگی نابرابر، در صدم ثانیه‌ها مغلوب رقبای جوان‌تر شد و به رتبه چهارمی کفایت کرد. نابرابری این جنگ، فقط به خاطر جوان‌تر بودن رقبا نبود، بلکه موقعیت تمرینی آنها هم به این عدم عدالت دامن می‌زد. بعد از مسابقات، تصاویری از محل تمرین علیپور منتشر شد که به قول خودش چیزی شبیه دخمه بود. شاید به خاطر همه اینها بود که او بعد از پایان مسابقات بابت نرسیدن دستش به مدال بغض کرد و گریست.
شاید خیلی از ما نمی‌دانستیم رضا علیپور همه ساله در آستانه فصل مدارس رسم داشته با دوستانش پول جمع کند و برای کودکان کار قزوین، بسته‌های هدیه شامل کفش و کلاه و کیف و لباس تهیه کند. حالا اما ویدئوی او در حالی وایرال شده که این داستان را توضیح می‌دهد و از یک کار قشنگ دیگرش هم پرده برمی‌دارد: «کمپانی سامسونگ برای ورزشکاران المپیکی گوشی موبایل مخصوص طراحی کرده بود. من هم با خودم گفتم یک گوشی دارم و نیازی به این نخواهم داشت، بنابراین آن را به مزایده می‌گذارم و پولش را صرف خیریه می‌کنم. من خودم از قشر ضعیف جامعه بوده‌ام و می‌دانم دانش‌آموزی که اول مهر با لباس نو به مدرسه می‌رود، پرانگیزه‌تر ادامه می‌دهد. همه اینها بچه‌های همین خاک هستند و باید حواس‌مان به آنها باشد.» داریم قشنگ‌تر از این؟ نفراتی هستند که چهارم می‌شوند، اما مدال واقعی‌شان بالاتر از طلاست...
