یاری امام حسین،یاری امام عصر

 بخش ششم از سلسله مقالات ‌سیدالشهدا(ع) در جبین امام زمان(عج):

یار امام حسین علیه السلام یاور امام عصر علیه السلام نیز هست . ایشان در روز عاشورا خطاب به یارانشان فرمودند :

 جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله به من خبردادند که فرزندم حسین در بیابان کربلا در حال غربت و تنهایی و تشنگی شهید می شود ، پس کسی که او را یاری کند به تحقیق مرا و فرزندش « قائم » را یاری کرده است .(1)

در عصر غربت امام زمان علیه السلام کسانی که در صدد یاری حضرتش هستند باید این عمل مقدس را سرلوحه‌ی برنامه‌ی خویش قرار دهند و برای امام زمانشان از جان مایه بگذارند .

راهکارهای یاری : نیت ،‌محبت

یاری امام حسین علیه السلام به چیست ؟ کسانی که از عاشورای 61 هجری دور افتادند و آن بیابان بلا خیز را درک نکردند ، چگونه می‌توانند پشتگرمی آن غریب عطشان شهید باشند ؟ یکی از راه‌های این یاوری به دل گرفتن محبت آن مظلوم است.

 جابر بن عبدالله انصاری را می‌توان نماد و تجسم این محبت دانست .

 او که از قافله‌ی ابا عبدالله علیه السلام عقب مانده بود ، پس از چهل روز به یکباره با قبر آن به خون تپیده روبرو می شود . جابر نابینا به همراه عطیه‌ی عوفی تا کنار قبر سید الشهداء علیه السلام می آید و از او می‌خواهد دستانش را بر تربت پاک ایشان قرار دهد اینگونه از شدت ناراحتی و مصیبت زدگی از هوش می افتد و به روی قبر از حال می رود . وقتی به هوش می‌آید سه بار حبیبش حسین علیه السلام را صدا می زند و می‌گوید :

 « حبیب لایجیب حبیبه »

و پس از سلام به امام حسین علیه السلام و ارواح سایر شهدا عرضه می‌دارد :

قسم به خدایی که پیامبر صلی الله علیه و آله را به حق برگزید با شما در آنچه وارد شدید ،‌شریک شدیم .

 عطیه می پرسد : ما که کوه و دشتی را طی نکردیم و شمشیر نزدیم در حالی که میان سرها و بدنهای اینان و فرزندانشان جدایی افتاد ، و زن‌های ایشان همسران خود را از دست داده‌اند .

 جابر در پاسخ می‌گوید :

 عطیه ! از حبیبم رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که فرمودند :

 من أحب قوماً حشر معهم و من أحب عمل قوم اشرک فی عملهم

 سپس می‌افزاید :

 قسم به کسی که محمد صلی الله علیه و آله را به حق برانگیخت ،‌ نیت من و اصحابم همان نیتی است که امام حسین علیه اللام و اصحابش داشتند.(2)

محبت ، عملی قلبی است که می‌تواند من و تو را به محبوبمان برساند و موانع و حجاب‌های زمان و مکان را در نوردد . از این رو من و تویی که از آن راحله‌ی سعادت و فوز بازماندیم و سرنوشت ما راهمان را به آن عرصه‌ی پیکار بست ، میتوانیم با نیت و محبت خود هم سفر آنان شویم و حتی از فیض ثواب و شهادت در رکاب ایشان بهره‌ور گردیم .

 یعنی هم در دنیا در صف اصحاب امام حسین علیه السلام شمرده شویم و هم آخرتمان را صحنه‌ی اعطای پاداش یاران باوفای ایشان دریابیم .

نیت مومن ، روح ، پایه ، اساس و نیکوتر از عمل مومن است . چون این قصد و آهنگ یک کار است که سرنوشت آن را رقم می‌زند . نیت انسان مهمتر از کار اوست ، چه به آن اقدام کند و چه نکند . چرا که ملاک عمل ،نیت است . خداوند هم به نیت‌ها توجه می‌کند و معیار حسابرسی او نیات انسان هاست بسیاری از اعمال هست که افراد می‌خواسته‌اند آن را انجام دهند ، ولی توفیق نیافته‌اند . اما روز قیامت آن را در نامه‌ی عمل خویش می‌بینند . پس نیت جدی و قصد محکم برای یاوری امام حسین علیه السلام اجر آن را به دنبال دارد و همان فضیلت را خواهد داشت . شرطش این است که در برابر این قانون الهی تسلیم شویم ، با دل و جان این سنت را باور کنیم و نسبت به وعده‌ی الهی در این خصوص نگرش مثبت داشته باشیم تا با به کارگیری این نیت در زمره‌ی یاران امام عصر علیه السلام قرار گیریم.

 امام صادق علیه السلام در واقعه‌ی عاشورا هنوز متولد نشده بودند و پدر بزرگوارشان در آن سفر تقریباً پنج سال داشتند . با این همه خود و تمام شیعیان خود را در زمره‌ی شهدای کربلا می‌شمارند و می فرمایند :

 من خود را بیرون از ] زمره‌ی [ شهدای کربلا نمی‌دانم و پاداشم را کمتر از آن نمی شمرم . زیرا نیت من این است که اگر آن روز را درک میکردم ( امام حسین علیه السلام را ) یاری می‌نمودم و همچنین شیعیان ]از شهیدان محسوب هستند [ هر چند در بسترهایشان از دنیا بروند .(3)

یا لیتنی کنت معک

 محبت به امام و نیت یاری ایشان رمز و کلید این فتح عظیم است . انسان با این دو عمل قلبی - نیت و محبت - میتواند به درجات بسیار والا صعود نماید .

 امام رضا علیه السلام به ریان بن شبیب که روز اول محرم خدمت ایشان رسیده بود ، فرموده‌اند :

 ای پسر شبیب ! اگر شاد می شوی از این که مانند ثواب همراهان کشته‌ی سید الشهداء علیه السلام را ببری ، هرگاه یاد آنان می‌افتی بگو : یا لیتنی کنت معهم فأفوز فوزاًعظیماً.(4)

 دوستان امام حسین علیه السلام وقتی به یاد سید الشهداء علیه السلام و یاران ایشان می‌افتند از ژرفای دل آرزو می‌کنند که ای کاش در آن عصر بودند و به یاری حضرتش می‌شتافتند این نیت و محبت آنها تصنعی نیست ، بلکه بند بند وجود آنان به این آرزو و تمنای قلبی گواهی می‌دهد و همین آرزوی خود را به زبان اظهار میکنند . از این رو به فضل الهی مشمول این فیض عظیم می‌گردند . « تأسف » بر عدم توانایی یاری اباعبدالله علیه السلام نشانه‌ای بارز از این تمنای قلبی است اگر کسی از سر محبت ، آرزوی فداکاری و جان فشانی در رکاب سیدالشهداء علیه السلام را داشته باشد ، حقیقتاً به خاطر عدم توفیق انجام آن تأسف و حسرت می‌‌خورد ، واقعاً همانندی با آن انصار و احبّای خدا خواهد داشت و به این ترتیب از یاران واقعی امام زمان علیه السلام نیز به حساب می‌آید .

پی‌نوشت‌ها :

(1)   فوائد المشاهد ، ص 466.

(2)   بحار الانوار ، ج 101 ، ص 196 .

(3)  مکیال المکارم ، ج 2 ، ص 228 .

(4)  بحار الانوار ،ج 44 ، ص 286.