حجت‌الاسلام والمسلمین علی فتحی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: با کنار هم نهادن آیه 185 سوره بقره، آیات سوره قدر و آیات ابتدایی سوره دخان به این پی می‌بریم که قرآن در شب قدر در ماه رمضان نازل شد و آن شب، شب مبارکی بوده است بنابراین تعبیر لیالی قدر که ما از آن نام می‌بریم در قرآن تنها با عنوان یک لیلة قدر به کار رفته است.
وی با بیان اینکه براساس روایات شب بیست و سوم بیشترین احتمال بر بودن شب قدر است افزود: در روایات زیادی شب‌های فرد در دهه آخر ماه رمضان به عنوان احتمالی شب قدر به کار رفته است بنابراین با خاتمه یافتن شب بیست و سوم نباید فرصت‌های باقی مانده در این دهه را از دست بدهیم.
استاد حوزه علمیه با بیان اینکه میان اراده انسان و تقدیر وی در شب‌های قدر منافاتی وجود ندارد گفت: انسان آزاد و مختار آفریده شده است و این اختیار در چارچوب حکمت و مشیت الهی است.
وی تاکید کرد: در روایات داریم که حضرت امام سجاد(ع) برای درک روز قدر هر روز صدقه کنار می‌گذاشتند و یا برخی از بزرگان مانند مرحوم تبریزی یکسال احیا می‌گرفتند تا شب قدر را درک کنند و به احیای واقعی یعنی قلبی دست یابند.
وی به تعبیر«تنزل» در آیات سوره قدر اشاره و تصریح کرد: به کار رفتن واژه تنزل و فیها یفرق در آیات ابتدایی دخان بیانگر استمرار است یعنی هر سال اوامر حکیمانه الهی تنزل می‌یابد و در هر سال امور ما به امام زمان عرضه می‌شود.
وی گفت: شب‌های پایانی ماه رمضان و دهه آخر آنقدر دارای فضیلت است و احتمال شب قدر در آن زیاد که پیامبر(ص) این دهه را اعتکاف می‌کردند و از لحظه لحظه فرصت‌های آن بهره‌مند می‌شدند.
