محمد بن اسماعیل بن صالح صیمری، ادیب و شاعر اهل بیت علیهم السلام و از اصحاب امام هادی علیه السلام . ولادت او معلوم نیست، اما وفات او حدود سال 255 ه. روی داده؛ زیرا وی پس از رحلت امام هادی علیه السلام در سال 254 ه. قصیده ای در رثای آن حضرت سروده و در آن، به امام عسکری علیه السلام تعزیت گفته است. در کتاب های تراجم، هیچ اشاره ای به زندگی و حیات علمی او نشده است.
تنها می توان از لقب صیمری اش پی برد که وی اهل «صیمره» از روستاهای بصره بوده است. همچنین از ارتباط او با امام هادی علیه السلام به دست می آید که وی مسافرت هایی به بغداد و سُرَّ مَن رأی سامرّاء داشته و احتمالاً شعر و ادب را نزد استادان بغداد (که این دانش در روزگار او با وجود شاعران بزرگی همچون ابوتمام طائی «م 231 ق»، دعبل خزاعی «م 246 ق» و دیگران، دارای رونق خاصی بود) فرا گرفته است. نخستین منبع ما در شناسایی او ابن عیّاش جوهری (م 401 ق) است که در کتاب مقتضب الاثر، وی را ستایشگر ابوالحسن ثالث، امام هادی علیه السلام ، معرفی کرده و قطعاتی از شعر او را آورده است. پس از او، ابن شهر آشوب (م 588 ق) وی را از جمله شاعران اهل بیت علیهم السلام ، که تقیّه می کرده، شمرده است. مرحوم سیدعاملی قطعاتی از قصیده او را در مرثیه امام هادی علیه السلام آورده که از محتوای این قصیده برمی آید که وی گرایش شیعی داشته است:
«الارضُ حزنا زلزلت زلزالها
واخرجتْ مِن جزعٍ أثقالَها.»
(زمین محزون و به لرزش افتاد، و از بی تابی سنگینی های خود را بیرون ریخت.)
تا آنجا که به وفات امام هادی علیه السلام اشاره می کند:
«عشرَ نجومٍ أفلتْ فی فُلکها
و یَطلع اللّهُ لنا أمثالَها
بالحسنِ الهادی أبی محمدٍ
تُدرک أشیاعُ الهُدی آمالَها.»
(ده ستاره در گردونه افلاک افول کردند، اما خداوند وجود امثال آن ها را برای ما روشن کرده است. به سبب ابومحمد حسن هادی، پیروان هدایت به آرزوهای خود می رسند.)
از کتاب های او دیوان شعری به نام دیوان محمّد بن اسماعیل به ثبت رسیده است.
