علائم و نشانه ها:
-عدم اعتقاد کودک به چیزی،
-غیرقابل تحمل و جاه طلب بودن کودک،
-دارای دوستان زیاد،
-موفق در فعالیت های ورزشی،
-میل به جلب توجه،
-پرخاشگری و عصبانیت،
-حاضرجوابی،
-نشان دادن جنب و جوش زیاد از خود،
-بدون اجازه صحبت می کند و به دیگران اجازه نمی دهد که حرفهای خود را تمام کرده و یا حتی شروع کنند به حرف زدن.
عوامل پدید آورنده:
-مورد توجه قرار نگرفتن،
-کمبود محبت،
-تبعیض قائل شدن بین کودکان دریک خانواده توسط والدین،
-شلوغ و پرجنجال بودن والدین،
-تحت فشار قرار داشتن دائمی کودک،
-عدم توجه به ظرفیت های مختلف کودک،
-مورد ارزیابی و کنترل قرارنگرفتن رفتارها و عملکردهای کودک.
چگونگی عملکرد:
-تقویت و تشویق رفتارهای مناسب کودک،
-آموختن مهارتهای اجتماعی لازم به کودک،
-بررسی علت و ریشه عملکرد وی،
-آموزش آرام صحبت کردن به کودک،
-واگذار کردن مسئولیت هایی در حد توان کودک به او،
-آموزش چگونگی مطالعه صحیح و تشویق وی به این کار،
-عدم استفاده از تنبیه،
-تشویق کودک در جمع و در برابر دیگران،
-عدم استفاده از برچسب و اتهام زدن به کودک،
-دعوت کردن کودک به آرامش.
منبع:نجاتی، حسین، (1388)، روانشناسی کودک، تهران، نشر بیکران، چاپ دهم.