منظور از تیک، گرفتگی غیرارادی و ناگهانی ماهیچه است. عادت تیک می‌تواند در رفتارهایی نظیر پلک زدن، تکان دادن سر، مکیدن انگشت، جویدن ناخن و غیره در دانشآموزان دیده شود.
اگر یک تیک برای بیش از 12 ماه ادامه یابد تیک مزمن فرض می‌شود. این تیک‌ها پایدار هستند در حقیقت رفتار تیکی ممکن است کاملا برای هفته‌ها یا ماه‌ها محو شود و سپس دوباره ظاهر شود. تاریخچه تیک‌ها نشان می‌دهد که تقریبا در یک سوم حالت‌ها مساله پایه ژنتیکی دارد یا در برخی حالات ممکن است این عادت از طریق تقلید به دست آید. رفتارهای تیکی در زمان فشار روانی افزایش می‌یابد که این امر به برچسب تیک عصبی منجر می‌شود.
راه‌های پیشگیری:
1. کاهش فشار روانی
به لحاظ اینکه رفتارهای تیکی اغلب با فشار روانی تشدید می‌شود، عناصری را در زندگی دانش‌آموز جستجو کنید که ممکن است منشأ ناراحتی یا نگرانی او شود. گاهی اوقات می‌توان با توجه به علایم ناراحت‌کننده و یا حذف موقعیت‌های استرس‌زا در کاهش دفعات تیک موثر واقع شد.
2. خودآگاهی
در بیشتر حالات دانشآموزان به طور کامل از تیک‌هایشان ناآگاهند به لحاظ اینکه آنان نمی‌توانند انجام عملی را، که از آن آگاهی ندارند متوقف سازند. اولین گام در ترک این عادت این است که به آنان دقیقا نشان دهیم، در حین انجام یک تیک چه طور به نظر می‌رسند.
از این رو موضوع تفاوت‌های فردی میان دانشآموزان مطرح می‌شود که توجه به آن از طرف والدین امری ضروری و لازم به نظر می‌رسد.
متاسفانه بسیاری از والدین نسبت به این اصل مهم بی‌توجه‌اند و با مقایسه رفتارهای دانشآموزان با یکدیگر اغلب موجب بروز اختلالات رفتاری در دانشآموزان می‌شوند.
در نهایت برای برطرف شدن هر یک از این اختلالات اجبار و خشونت و وادار کردن کودک به ترک عادت نه تنها موثر نبوده بلکه عادات وی را تشدید می‌کند.
منبع: http://www.salamat.com
/ن
