مشکلات چشمی معمولا به سه دسته تقسیم می‌شوند: نزدیک‌بینی، دوربینی و آستیگماتیسم. برخی از این مشکلات معمولا با عینک و مراجعه ساده به چشم‌پزشک برطرف می‌شود اما برخی بیماران نیز به دلایل گوناگون عینک‌زدن را دوست ندارند.
از این رو به درمان‌های دیگری از جمله لیزیک و جراحی روی می‌آورند. در این میان، عده‌ای از افراد که مبتلا به آستیگمات چشمی هستند، نمی‌دانند که آیا آنها هم می‌توانند مشکل چشم خود را با عمل لیزیک رفع کنند یا نه؟ باید بگویم عاملی که قبل از عدسی باعث متمرکز شدن تصویر روی شبکیه می‌شود، انحنای قرنیه بوده و چون شکل این عضو تقریبا کروی است، به همراه عوامل دیگری چون مایعات داخل چشمی و عدسی باعث متمرکز شدن تصویر روی شبکیه می‌شود.
در صورت همگن بودن انحنای قرنیه تمامی نقاط چشم سالم بوده اما در صورتی که این انحنا از حالت طبیعی خود کمتر یا بیشتر شود، شخص نزدیک‌بین یا دوربین خواهد شد و تصویری روی شبکیه تشکیل نمی‌شود و یک تصویر مجازی به وجود می‌آید که خود از عوامل دوربینی یا نزدیک‌بینی است.
اگر انحنای قرنیه در یک سطح خاص با دیگر سطوح تفاوت داشته باشد، آستیگماتیسم ایجاد می‌شود و این امکان را خواهد داشت که انحنای افقی چشم کمی بیشتر یا کمتر و انحنای عمودی آن طبیعی باشد و باعث ایجاد دو نقطه متمایز برای تجمع پرتوها خواهد شد که یکی از این نقاط مربوط به کانون طبیعی چشم و دیگری مربوط به انحنای آستیگماتیک است. سن در بروز این بیماری تاثیری ندارد.
در کودکان، به‌ویژه کسانی که زمینه خانوادگی کمتری دارند، امکان بروز بیماری کمتر است ولی با افزایش سن احتمال آن بالا خواهد رفت. بهترین راه درمان آن عینک یا لنزهای تماسی است. درمان لیزیک هم به این افراد توصیه می‌شود؛ البته زمانی که مبتلا به بیماری آستیگمات ساده باشند و مبتلا به نوع پیشرونده آن یعنی بیماری کراتوکونوس نباشند. هنگام بروز این بیماری درمان لیزیک توصیه نمی‌شود.
افرادی که در مراحل پیشرفته هستند، باید منتظر بمانند تا تحت پیوند قرنیه قرار بگیرند. این عمل معمولا بعد از سنین 18، 19 سالگی، یعنی زمانی که نمره چشم ثابت می‌شود، انجام می‌شود. نمره چشم معمولا تا قبل از 21 سالگی ثابت نیست. بعد از آن اگر فرد دچار آستیگمات ساده بود، می‌تواند به صورت سرپایی عمل را انجام دهد.
منبع:www.salamat.com