منطقه حفاظت شده خانگرمز با وسعت 9389/79 هکتار درفاصله 30 کیلومتری غرب شهرستان تویسرکان، 25 کیلومتری شرق شهر اسدآباد و در سمت جنوب غربی همدان و شمال غربی شهر فرسفج قرارگرفته است. از راه‌های دسترسی به منطقه می‌توان به مسیر جاده اصلی آسفالته تویسرکان به فرسفج از روستای جعفریه به وسیله جاده فرعی که منتهی به روستای سوتلق می‌گردد اشاره کرد. این منطقه دارای آب و هوای نیمه خشک و سرد و معتدل بوده و رژیم بارندگی آن از تیپ اقلیم مدیترانه‌ای است. متوسط میزان بارندگی این منطقه معادل 400 میلی‌متر در سال و میانگین دمای سالانه در یک دوره 12 ساله حدود 12/7 درجه سانتیگراد و سرعت باد غالب منطقه 5/2 متر در ثانیه در جهت جنوب غربی برآورد شده است. از منابع آبی آن می‌توان به وجود 35 دهانه چشمه و 13 رشته قنات اشاره کرد. موقعیت مورفولوژیکی این توده کوهستانی و تنوع پوشش گیاهی آن، همچنین دور بودن از منابع آلاینده و تولید سر و صدا، شرایط زیستی مناسبی را برای حیات وحش به وجود آورده است. بنابراین این منطقه از سال 1363 به عنوان منطقه شکار ممنوع اعلام شد و در سال 1380 به منطقه حفاظت شده ارتقای سطح یافت. در این منطقه تاکنون در مجموع 213 گونه گیاهی متعلق به 164 جنس و 45 خانواده با خواص و کاربردهای دارویی، صنعتی و … شناسایی شده است. به طور کلی گونه‌های غالب گیاهی عبارتند از خانواده گرامینه‌ها، علف گوسفندی، گل قاصد، سریش‌ها، گونه‌های فرفیون، گونه شقایق، جامعه گونه‌ای گون، لاله، کلاه میرحسن، درمنه، کاکوتی، کنگر، بله گوش، میخک، بابونه، داغداغان، شیرخشت، چای علفی، رز وحشی، نخود وحشی، گل ماهور، بادام کوهی، زالزالک وحشی، آلبالوی وحشی و….می‌باشند. از درختان دست کاشت منطقه می‌توان به درختان گردو، گیلاس، زردآلو، انگور، سیب، توت، نارون، زبان گنجشک و بید اشاره کرد. فون جانوری منطقه شامل کل و بز، قوچ و میش که از گونه‌های شاخص منطقه و از سایر پستانداران می‌توان گرگ، روباه، شغال، کفتار، خرگوش، سمور، گورکن، تشی، رودک، خارپشت، حشره‌خوار و انواع موش‌ها و از میان پرندگان عقاب طلایی، کبک، تیهو، دلیجه، کلاغ نوک سرخ، کبوتر، کمر کولی، زاغی، چکچک، سهره، سار، جغد، سبز قبا، سنگ چشم، دم جنبانک، زرده پر را نام برد. همچنین به انواع خزندگان چون افعی زنجانی، یله مار، سوسن مار، شلاقی، چلمبر، مار پلنگی، لاک پشت و انواع مارمولک‌ها می‌توان اشاره کرد.
