به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی فیلم، در کنفرانس مطبوعاتی فیلم «ناکوک» که پس از اکران فیلم با حضور امیر پورکیان در کازان روسیه و در حاشیه جشنواره فیلم «کازان» برگزار شد، سوالاتی از سوی مخاطبان و خبرنگاران حاضر در جشنواره مطرح شد.
اصلی‌ترین سوال این بود که آیا در ایران این زن که همسرش او را رها کرده است، حق دارد بدون طلاق وارد رابطه جدیدی شود؟ پورکیان در جواب این سوال گفت: من فقط یک فیلمساز هستم و روایت داستان را به عهده دارم. مریم در قصه «ناکوک» این انتخاب را انجام داده و اینکه درست یا غلط بوده بسته به برداشت مخاطب است.
او در پاسخ به این پرسش که «ناکوک» چندمین فیلمش است و سینما را از کجا آموخته است، گفت: «ناکوک» اولین فیلم بلندم است و سینما را هم به صورت تجربی آموختم اما رشته تحصیلی‌ام رسانه و مرتبط با شغلم بوده است.
پورکیان درباره دریافت جایزه از جشنواره‌ها گفت: به نظر من فیلمسازی که برای جایزه فیلم بسازد کارش تمام است. فیلمساز رابطه مستقیم با مردم و آسیب‌های اجتماعی دارد و می‌بایست این مسایل برایش تبدیل به دغدغه و در نهایت ساخت فیلم شود.
او در پاسخ به اینکه موضوع فیلم بسیار ملتهب است و چرا برای فیلم اول چنین انتخابی داشته است و آیا این فیلم در ایران شانس نمایش دارد، گفت: انتخاب موضوع برای فیلمساز سرنوشت‌ساز است، به ویژه در فیلم اول تکلیفش را در نگاه عموم روشن می‌کند که چه اندیشه‌ای دارد. در ایران هم به مدد بعضی از مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی احتمالا فیلم شانس نمایش را خواهد داشت. به نظر من به هر حال لازم است که به این نوع موضوعات خانوادگی در اجتماع پرداخت شود.
کارگردان «ناکوک» همچنین در پاسخ به یکی از مخاطبان که گفت نوع روایت بصری در فیلم پایبند به چارچوب خاصی است و همواره در طول فیلم آن را رعایت کرده و دلیل به کارگیری این نوع دوربین چه بوده است، گفت: در فیلم من دوربین فقط می‌تواند در راستای سر انسان حرکت کند و هر جا که دوربین هست باید منطقی برای حضورش وجود داشته باشد. مثلا وقتی در خودرو 2 سرنشین در جلو هستند، دوربین برای ضبط پلان‌های هر نما نمی‌تواند جای سوژه‌ای که در صندلی عقب نشسته قرار بگیرد و حتما باید پشت سر آنها باشد؛ دقیقا مثل نفر سومی که در صندلی عقب نشسته و به سوژه‌ها نگاه می‌کند پس منطقا دوربین نمی‌تواند جلوی شیشه ماشین قرار بگیرد.
وی در پایان گفت: وقتی تمامی پلان‌ها پایبند به زاویه واقعی و منطقی چشم مخاطب شود، خود به خود کل فیلم به نزدیک شدن باور مخاطب به رئال کمک می‌کند و در ضمن در این نوع روایتگری قاعدتا هیچ قضاوتی در مورد هیچ سوژه‌ای از طرف کارگردان اتفاق نمی‌افتد، زیرا دوربین هم سطح چشم است.
