بیماری پارکینسون دو دسته نشانه دارد. دسته اول این نشانه‌ها شناخته شده‌تر است که شامل کندی در حرکات، سفتی بدن و لرزش اعضای بدن هستند. دسته دوم آن چنان مشخص وبارز نیستند و ممکن است به شکل بی خوابی، افسردگی یا اضطراب و یبوست بروز کنند. تمام این علائم محدودکننده زندگی هستند و ممکن است در افراد مختلف به صورت شدید یا خفیف رویت شوند. البته تمام افراد مبتلا به پارکینسون، لزوما تمام این نشانه‌ها را نخواهند داشت.
مشکلات رایج روزمره در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون
در زندگی روزمره، علائم و نشانه‌های حرکتی، گاهی وقتها محدود کننده می‌شوند. نوریا مانسیا، پرستار فدراسیون پارکینسون در اسپانیا دراین رابطه گفته:« در ساعات ابتدایی مصرف دارو که دارو هنوز اثرش را نگذاشته ممکن است این علائم بیشتر بروز کنند. در این لحظات، فرد بیمار ممکن است برای بلند شدن از روی تخت، دستشویی رفتن و یا آماده کردن صبحانه با مشکلاتی مواجه شود.»
درعین حال ممکن است فرد در راه رفتن به مشکل بخورد و حتی زمین بخورد. او ادامه داد: «در افرادی که بیماری پارکینسون پیشرفته دارند، مشکلات در هنگام غذاخوردن و آب خوردن نیز احساس می‌شود و شاید حتی این افراد با اختلالاتی در بلغ روبرو شوند و یا با خفگی و آسپیراسیون مواجه گردند.» برای جلوگیری از این مشکلات، خانم مانسیا راهکارها و توصیه‌هایی را به بیماران مبتلا به پارکینسون ارائه کرده است:
1- تمام تردیدها ونگرانی هایتان را مطرح کنید:
خیلی مهم است که فرد بیمار و اعضای خانواده اش کاملا در جریان این بیماری باشند. درغیر این صورت، ممکن است نگرانی‌های بیشتری ایجاد شود. فرد بیمار باید تمام نگرانی‌ها و تردیدهایش را با پزشکش درمیان بگذارد.
2- واکنش سایر افراد در روبرویی با پارکینسون:
افراد بیمار باید بدانند که تنها نیستند. به عنوان مثال درکشوری مانند اسپانیا 48 انجمن مرتبط با بیماری پارکینسون وجوددارد. در این انجمن بیماران مبتلا به پارکینسون با افرادی که در شرایطی مشابه با آنهاهستند دیدار می‌کنند و در جلسات تراپی شرکت می‌کنند و بدین ترتیب به آنها کمک رسانی می‌شود تا بیماریشان را پذیرفته و راحت‌تر با آن کنار بیایند.
3- یافتن کمکهای روانی درصورت نیاز:
اصلا نباید بُعد روانی این بیماری را نادیده گرفت. پارکینسون ممکن است باعث ایجاد افسردگی، بی تفاوتی، اختلالات اضطرابی، از دست رفتن کنترل آنی و یا حتی گاهی توهم شود. اینها نشانه‌های مرتبط با این بیماری هستند که در سطوح مختلف بروز می‌کنند و با داروهای ضد پارکینسون قابل کنترل هستند.
فرد بیمار و اعضای خانواده اش باید از این علائم آگاه باشند. بدین ترتیب می‌توان کنترل بهتری بر بیماری داشت و تصمیمات بهتری گرفت. در برخی مواقع ممکن است بیمار مبتلا به پارکینسون از کمک مشاوران و روانپزشکان بهره بگیرد و درجلسات تراپی آرامشی و یا تراپی‌های مختلف شرکت کند.
4- تراپی‌های توانبخشی:
تراپی‌های توانبخشی و تراپی‌های مکمل مثل فیزیوتراپی،گفتار درمانی و کاردرمانی، درکمک به بیماران پارکینسونی بسیار موثر هستند و به آنها کمک می‌کنند تا برای بیشترین زمان ممکن توانایی هایشان را حفظ کنند. البته این تراپی‌ها معمولا در فازهای پیشرفته بیماری مورد استفاده قرار می‌گیرند و عبارتند از: بازآموزی وضعیتی؛ جلوگیری و اجتناب از زمین خوردن و انجام تراپی‌های روانی برای انجام کارهایی که به دقت بیشتری نیاز دارند؛ مانند گرفتن قاشق و چنگال و یا نوشتن.
5- راه رفتن درکنار فرد بیمار:
اگر بیمار مبتلا به پارکینسون در مراحل گسترده بیماری باشد، ممکن است در هنگام راه رفتن با مشکلاتی مواجه شود. در این مواقع شاید بهتر باشد تا فرد دیگری درکنار آنها راه برود؛ مثل یک مارش نظامی.
6- درهنگام غذاخوردن صاف بنشینید:
در افرادی که بیماریشان درمراحل پیشرفته است و در بلع غذا مشکل دارند، بهتر این است که بازوان فرد به جایی تکیه بدهد. فرد بیمار باید صاف نشسته و آرنج هایش را روی میز بگذارد. البته می‌توان شیوه‌های مختلف را تست کرد که فرد در چه حالتی راحت‌تر است. سرفرد بیمار نباید به سمت پائین خم شود.
7- تطبیق شرایط منزل با نیازهای موجود:
شاید این نیاز حس شود که در خانه بیمار مبتلا به پارکینسون تغییراتی ایجاد شود. به عنوان مثال شاید لازم باشد تا دستگیره‌هایی در اطراف توالت برای نشستن و بلند شدن فردنصب شود و یا مانع‌هایی مثل پله برداشته شود.
