به گزارش خبرنگار حوزه رفاه و تعاون گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ بازی قایم باشک بازی پر هیجان و شیرینی که در روزگار خوش کودکی، برای دقایقی نور چشم های ما را می گرفت، زیباترین تلنگر برای شکر خداوند به پاس نعمت بینایی بود.
اگر چه این بازی برای لحظاتی کوتاه طول می کشید اما همین که چشم باز می کردیم و از سیاهی آن ثانیه ها رها می شدیم تازه یادمان می آمد که دنیا با وجود پرده ای سیاه مقابل چشممان چقدر سخت و شاید هم برایمان غیر قابل تحمل می شود.
ماجرای دیدن زیبایی های زندگی برای ما که عمری با چشم سر به زندگی نگریسته ایم چیز تازه ای نیست و دیدن گل آفتابگردان و شرشر باران و سرخی انار و تماشای لبخند پدر و مادر گویا تنها وقتی میسر است که یکی چشم در چشم، حواسش به ما باشد و این زیبایی ها را پا به پای ما به تماشا بنشیند.
برای عده ای اما از بدو تولد و از لحظه ای که پا به زندگی می گذراند دنیا رنگ دیگری دارد. کم نیستند کودکانی که به طور مادرزادی نابینا به دنیا می آیند و از نعمت داشتن چشم و دیدن دنیای رنگارنگ محرومند. دست پر مهر پدر و مادر چراغ راهشان می شود و باری به مراتب سنگین تر بر دوش والدینی می آید که کودکی نابینا دارند.
مستقل بار آوردن کودکان نابینا، هنر مادران صبور
در ذهنم تصور می کنم که آرام کردن طفل خردسال بی قرار نابینا کار سختی است و زندگی پدر یا مادر بینایی که چنین فرزندی دارند چگونه می گذرد و مطمئنم که چنین والدینی به مراتب صبورتر از کسانی هستند که کودکی با شرایط عادی دارند.
مادر منصوره یکی از مادرانی است که فرزندش از بدو تولد نابینا بوده است و به دلیل شرایط خاص کودک خود، برای مدتی بسیاری از برنامه های شخصی خود را پس از تولد او کنسل کرده و بیشتر وقت خود را به حضور در کنا ر دختر نابینایش اختصاص داده است.
مادر این کودک که زن نسبتا جوانی است معتقد است: والدینی مثل من باید با تقدیری که خداوند برای کودکانی چون فرزند نابینای من رقم زده است کنار بیایند و فراموش نکنند که بسیاری از افراد موفق در سراسر دنیا را افراد نابینا و کم بینا تشکیل می دهند و نباید اجازه بدهند که این معلولیت هر چند سخت، فرزند آن ها را محدود کند و جلوی موفقیت او را بگیرند.
او می گوید: من علاوه بر اینکه نقش مادری منصوره را بر عهده داشتم تا چندی پیش نقش "عصای سفید" دخترم را نیز ایفا می کردم اما همیشه تلاشم بر این بود تا دخترم را با وجود نابینایی تا حد امکان مستقل بار بیاورم تا در انجام کارهای خود کمتر به دیگران متکی باشد و فکر نکند که چون نابیناست نمی تواند استقلال فردی داشته باشد و خدا رو شکر تا حدودی در رسیدن به این هدف موفق شده ام.
مادر این نوجوان نابینا از مسئولان حوزه مدیریت شهری درخواست بهبود شرایط معابری شهری و دیگر امکانات موجود در سطح شهر را دارد و معتقد است که اگر شرایط رفت و آمد و سایر خدمات شهری متناسب با نیازمندی افراد معلول به ویژه نابینایان فراهم شود، بسیاری از محدودیت های آمد و شد و فعالیت افراد نابینا کم خواهد شد.
عکاس نابینا، مبتکر عصای سفید
ماجرای عصای سپید و استفاده افراد نابینا از این وسیله به سال 1921 میلادی بر می گردد و نخستین بار بعد از جنگ جهانی اول یک عکاس، در کشور انگلستان، به صورت خلاقانه برای محافظت از خود در هنگام عبور از خیابان از عصایی به رنگ سفید استفاده کرد. این فرد در ابتدا بینا بوده است و بر حسب یک اتفاق بینایی چشم های خود را از دست داده بود.
پس از این ابتکار جالب 2 نفر از محققین آمریکایی به نام‌های ناول پری، ریاضیدان، و جِیکوبز تن‌بروک، حقوقدان، با تلاش مستمر خود قانونی را در پانزدهمین روز از ماه اکتبر به عنوان «قانون عصای سفید» به تصویب رساندند و از همان موقع، روز جهانی نابینایان پایه گذاری شد. در متن این قانون سایر حقوق اجتماعی فرد نابینا به عنوان عضوی از یک جامعۀ متمدن، ذکر شده است.
در سال 1950 میلادی سازمان ملل متحد (یونسکو) و شورای جهانی نابینایان طی برگزاری جلسه ای مشترک، قانون" عصای سفید " را مورد بررسی و تصویب قرار دادند و بر این اساس روز 15 اکتبر برابر با 23 مهر ماه را "روز جهانی عصای سفید" یا روز جهانی" ایمنی نابینایان " اعلام کردند.
باور کردن روشندلان، کاهش محدودیت آن ها را به دنبال دارد
تصویب قانون حمایت از معلولان و نابینایان که به تازگی و به پیشنهاد وزارت کشور انجام شده است گام موثری در حمایت از حقوق اجتماعی کسانی است که به هر دلیل دچار این معلولیت هستند. بر اساس این قانون، عصای سفید نابینایان و صندلی چرخ دار معلولان به منزله توقف رانندگان است و رانندگان موظف هستند تا برای عبور افراد روشندل و گذر آن ها از معابر شهر مکث کنند.
در صورت عدم توجه هر یک از رانندگان به اجرای این قانون و بروز هرگونه تصادف با معلولان و نابینایان، مقصر اصلی رانندگان محسوب می‌شوند.
بدون رفع محدودیت های تردد و فراهم کردن شرایط آسان تر برای فعالیت نابینایان در سطح جامعه از انزوا و گوشه گیری این افراد و افسردگی آنان جلوگیری می کند راه را برای کسب موفقیت آن ها هموار می کند؛ مسئولان در مقوله مدیریت شهری باید تسهیلات ویژه ای برای بهبود شرایط حضور نابینایان در نظر بگیرند و با اقدامات مختص این گروه، راه چاره ای برای کمرنگ تر شدن مشکلات آن ها بیندیشند.
در حال حاضر نگرش جامعه نسبت به افراد نابینا و روشندل بسیار بهتر از گذشته شده است و نگاه افراد به نابینایان دیگر آن نگاهی نیست که در نگاه نخست فرد نابینا را فردی عاجز و ناتوان می دیدند. باور افراد روشندل که اگر چه از نعمت چشم سر محرومند اما در نگاه عمیق خود اندیشه ای والا و توانمند دارند به افزایش و تقویت انگیزه و رشد و شکوفایی استعداد فردی آن ها کمک موثری خواهد بود.
گزارش از فرزانه فراهانی
روز جهانی عصای سفید
