به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، این دانش به طور بالقوه می‌تواند راه را برای یافتن درمانی که در آن سلولهای سرطانی خودکشی کنند، هموار کند.
سرطان زمانی شکل می‌گیرد که سلولها از روال طبیعی و عادی خود خارج شده و شروع به تکثیر بی رویه و سریع‌تر از حد طبیعی می‌کنند.
در نهایت سلولهای اضافی باعث تشکیل تومور شده و به زودی سرطان توجه سیستم ایمنی بدن را به خود جلب کرده که این روند به حذف سلولهای خطرناک می‌انجامد.
سیستم ایمنی بدن همیشه به موقع پاسخ نمی‌دهد و سرطان از ترفندهایی برای مخفی ماندن در مراحل اولیه استفاده می‌کند.
حال با علم به اینکه سیستم ایمنی بسیار پیچیده بوده و نسبتا دیر وارد عمل می‌شود و اینکه سرطان بیش از میلیون‌ها سال است که پابرجا مانده، سوالی که مطرح می‌شود این است که چگونه سیستم ایمنی توانسته تاکنون تا حدودی به مبارزه با این بیماری بپردازد؟
"مارکوس پیتر"، نویسنده اصلی این مطالعه می‌گوید: "از آنجا که تاریخچه سرطان به سالها قبل باز می‌گردد، بنابراین طبیعت باید مکانیزم ایمن سازی برای جلوگیری از سرطان یا مبارزه با آن را در لحظه وقوع ایجاد کرده باشد زیرا اگر این طور نبود ما در حال حاضر وجود نداشتیم."
بنابراین محققان این پژوهش تصمیم به کشف مکانیزمی که در ژنوم قرار دارد گرفتند. این یک جستجوی حیرت انگیز بود، زیرا هر کلید مرگ تنها در یک سلول و در لحظه‌ای که سلول سرطانی می‌شود فعال می‌شود.
در نهایت، تیم سلاح‌های مولکولی که به دنبال آن بودند را یافتند که در یک ابزار که برای مطالعه ژن‌ها از آن استفاده می‌کردند پنهان شده بودند.
توالی‌های ژن خاص که در سراسر ژنوم انسان پخش می‌شوند، می‌توانند به مولکول‌هایی که آر.ان.ای های خاموشگر یا آر.ان.ای مداخله‌گر کوچک(siRNAs)نیز نامیده می‌شوند، تبدیل شوند.
هنگامی که این مولکول‌ها به سلولها معرفی می‌شوند، فعالیت ژن‌های ساخته شده را سرکوب می‌کنند.
بنابراین این تیم آر.ان.ای های خاموشگری را توسعه دادند که سه ژن اصلی که عامل ابتلا به سرطان هستند را هدف قرار داده و به طور موثر باعث می‌شوند که سلولها خود را بکشند.
از آنجایی که این مولکول‌ها بر روی سه ژن مختلف تأثیر می‌گذارد، به یک باره باعث مرگ چندین سلول می‌شوند، به این معنی که سرطان نمی‌تواند در برابر درمان مقاومت ایجاد کند.
محققان این مکانیزم را مکانیزم کشتار سلولی "مرگ ناشی از حذف ژن بقا" (DISE)، می‌نامند.
مکانیسم (DISE) می‌تواند اساسا در هر سلولی اعمال شود، اما محققان می‌گویند که آزمایش‌ها نشان می‌دهد که این مکانیسم تمایل بیشتری به سلولهای سرطانی نشان می‌دهد.
محققان این روش درمانی را در موش‌های مبتلا به سرطان تخمدان آزمایش کردند و دریافتند که رشد تومور در آنها به شدت کاهش می‌یابد و هیچگونه عوارض جانبی سمی و نشانه ای از مقاومت در برابر سرطان در برابر این مولکول‌ها ایجاد نمی‌شود.
محققان امیدوارند که این تکنیک یک گزینه درمانی مناسب باشد.
این پژوهش در مجلات eLife و OncoTarget منتشر شده است.
