هیأت» حسینی با «هرمونتیک» سینه نمی‌زند

سال هاست که حتی دشمنان ما در حال برنامه ریزی به خیمه و خرگاه سید مظلومان حضرت حسین‌بن علی(ع) هستند. هر چقدر هم بتوانند عقاید و اندیشه‌های مختلف را به هم بریزند و اختلاف ایجاد برایشان سرشار از سود‌های کلان و بسیار زیاد است.
تا جایی که - به خیال خام خودشان - بتوانند هیأت‌های امام حسین(ع) را از آدم خالی کنند و یا این‌که کاری کنند که این خیمه‌ها از درون تهی و پوسیده شود و آدمهایشان هم بخواهند بجای نوکری سیدالشهدا(ع) در دسته یزیدیان زمان قدم بردارند.
البته همیشه هم این طور نیست که فکر کنیم هرکس در مجلس عزای حضرت حسین(ع) اشتباهی کرد و یا خبط و خطایی انجام داد وابسته و فریب خورده‌ی دشمن است اما نمی‌توان غافل هم نشست که به هر صورت افرادی که هیئت‌ها را به دردهای مختلف و جدیدالورود مبتلا کردند، این‌ها همه شان صدق نیست دارند.
قیام حضرت اباعبدالله(ع) قیام بصیرت است و بصیرت را نیز باید تشخیص همین تفاوت‌ها بدانیم. به هر صورت مسئله اول این است که نگذاریم جنگ نرم دشمن سنگر تکیه‌ها و حسینیه‌ها را از عناصر حزب الهی دور نماید و از سوی دیگر عناصر حزب الهی هم نسبت به برخی موضوعات بی‌تفاوت باشند.
بر اساس تعریف مشخص شده از جنگ نرم، شاید یکی از مهم‌ترین افراد دشمنان در نبرد امروز ایجاد تردید و تزلزل است و به نظر می‌رسد چند سالی است که این برنامه تردید و تزلزل به شدت در حدود هیئات‌ها ( به ویژه هیات‌های فصلی) مورد برنامه ریزی قرار گرفته باشد. اما قطعا این سؤال مطرح می‌شود که دشمن بر روی چه چیری در این زمینه سرمایه گذاری و یا حساب می‌کند.

ناامید کردن جوانان از حرف منطقی و عقلانی
 

مهم‌ترین محمل دشمن برای رسوخ در دل هیأت‌های مذهبی از جوانانی است که به هر دلیل یا دامنشان را از بعضی عامی‌گری‌های احتمالی داخلی هیأت‌ها بالا بکشند و از سوی دیگر اگر هم با اخلاص وارد جلسه شد نتواند در دراز مدت از این مجلس بهره‌های لازم را ببر د.
شاید مهترین جنبه‌ی چنین رویکردی استفاده از اشعار و مطالب نادرست، بهره نبردن از روحانی مناسب و بالاخره اتکای مطالب مطرح شده به رویا و خواب به جای اسناد به جای تاریخی است.
بی شک هیاتی که در راستای خرافات و اعمال اعمال خلاف عقل و منطق قدم بر می‌دارد توان جذب قشر تحصیل کرده را ندارد و در غیاب چنین نسلی پدیده‌ی انحراف امری اچتناب ناپذیر است.

هیأت منهای سیاست
 

دوستان و دشمنان می‌دانند که بهترین هیأت‌ها برای دشمنان ما، هیأت‌های کلیسایی است که نه در آن حرفی از «وال‌استریت» باشد و نه حرفی از اصلاح و صلاح. باز همین دوستان و دشمنان به شدت بر این امر واقفند که انقلاب اسلامی، جنگ و هر موضوعی که جمهوری اسلامی ایران در آن عرصه خوش درخشیده بودن هیأت امام حسین(ع) وجود خارجی نداشته است، در پی این اندیشه هستند که بتوانند هیات‌های بی خطری را با رنگ غیر سیاسی و غیر غریتمدارانه پایه‌گذاری کنند.

هیأت سیاست زده
 

در مقابل چنین رویکرد تفریطی برخی از محافل ظاهرا مذهبی هم هستند که عرصه‌ی حضور و عرض اندام سیاست بازان و اصحاب نهادها و سازمان‌ها برای مقاصد خاص سیاسی است.
به ویژه در سال‌هایی که مثل امسال بحث انتخابات کم کم داغ می‌شود، در شهرستان‌ها و شهرهای بزرگ و کوچک کم نیستند آدمهایی که به مرض روان نژندی خود حسینی بینی دچار شده‌اند و به هر صورت در هر ردایی مثل مداحی و سخنرانی سعی می‌کنند نمدی برای کلاه خود دست و پا کنند.
برخی گروهک‌ها هم مانند هر ساله سعی می‌کنند مسجد ضراری دست و پا کرده و به بهانه بسط معارف حسینی روضه هرمونتیک و لیبرالیست سرمایه داری برای حضرت بخوانند.

عدم رعایت ضوابط شرعی
 

در حدیثی از امام صادق(ع) آمده که به یکی از شیعیان فرمودند: گناه از همه بندگان خدا بد است و از تو که دوست و پیرو ما هستی بدتر.
همین جمله‌ی گوهر بار امام کافی است که ما حساب کنیم که چقدر باید برای حرکت روی ضوابط شرعی در محفلی که بنام سیدالشهدا(ع) برپا می‌شود حساس باشیم. در این سال‌ها عزاداری‌های نامشروعی که در آن با اختلاط نامحرم‌ها، بی‌توجهی به حق‌الناس، نماز نخواندن‌ها، تهمت، غیبت، منیت‌ها و... دل امام زمان(عج) به درد آمده و محافل بی‌اثر و حتی - خدای نخواسته - مخرب شده‌اند، کم نیستند.

مدارا نکردن با مهمانان ده روزه حضرت
 

یکی از امیدهای خطرناک دشمنان، البته بی‌صبری هیأتی‌های، هر ماهه در برابر ناشی‌گری مهمانان و هیأتی‌های یک دهه‌ای امام حسین(ع) است. در واقع اگر بگوییم که امید صهیون و وهابیت، بی‌صبری هیأتی‌ها علیه ناپختگی جوانان و افراد کم خبر از دین و معارف است جمله‌ی بی‌راهی گفته نشده است.
در کنار نظارت و ارشاد و حرکت به موازات شریعت و التزام به روحانیت آگاه و عامل، نباید فراموش کنیم که صبر و بزرگواری و حرت اخلاقی و دینی هیاتی‌های دستگاه امام حسین(ع) است که می‌تواند باعث رشد سایرین و جذب همیشگی آنان بر خوان ارباب بی کفن شود.

غرب‌زدگی هیأتی
 

هیأت بی‌روحانیت هم برای خودش در این سال‌ها یک مدل خاص و البته بسیار خطرناک است. گرچه خود ما که دانش آموخته‌ی نظام آموزشی دانشگاه هستیم هم به‌خوبی می‌دانیم که در دایره‌ی اساتید سرافراز و متدین دانشگاه افراد فاضل و دل‌سوخته کم نیستند، اما با این حال، باید متوجه بود که موضوع روحانیت و جدایی آن از محافل اصیل، یکی از برنامه‌های دائمی استعمار در صد ساله اخیر بوده و هست. به‌‌علاوه این‌که به هر حال متولوژی نتیجه گیری دانشگاهیان عمدتا غربی است و به همین دلیل نباید از این‌که ذات تحلیل یک دانشگاهی از مسائل اسلامی ممکن است صد در صد خالص و دینی نباشد غافل شد.
امروزع متاسفانه مدرنیزه کردن هیأت از روحانی زدایی در برخی از محافل شروع شده و در ادامه جنبه‌های دیگری مانند استفاده از آهنگ‌های نامناسب، مجلس آرایی نامناسب و حتی در پذیرایی غربی از عزاداران به‌عنوان یک رویه جدید ادامه پیدا کرده و می‌کند و به نظر می‌رسد چنین روندی در همین مرحله نیز بسنده نخواهد و نمود و تا دگردیسی ظاهری و باطنی هیات‌ها به سمتی که مورد رضایت دشمنان است ادامه خواهد داشت.
مگر این‌که هیأت پاک و رعایت مراتب و احکام تولی و تبری، در کنار زمان‌شناسی و ولایت‌مداری بتواند چراغ بصیرت را چون همیشه به دست علمداران عزای پسر فاطمه(س) بدهد. ان شاء الله
منبع: ماهنامه امتداد شماره 67