به گزارش ایسنا، در این مراسم که با حضور دکتر علی ربیعی وزیر کار، رفاه و تعاون اجتماعی، دکتر غلامرضا غفاری معاون فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، دکتر مجتبی صدیقی رئیس سازمان دانشجویان و معاون وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، محمدرضا عارف و الیاس حضرتی همراه بود، جمع گسترده‌ای از دانشگاهیان حضور یافتند و در اندوه از دست دادن این جامعه‌شناس پیشکسوت و استاد فقید هم‌آوا شدند.
دکتر سیدمهدی اعتمادی‌فر، رئیس دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران با حضور در این مراسم و با بیان اینکه دکتر قانعی‌راد مسئولیت انجمن جامعه‌شناسی ایران را در خطیرترین دوره‌ها بر عهده داشته است، بزرگ‌ترین سرمایه ایشان را امیدواری دانست و گفت: قانعی‌راد زنده است؛ او با گفتارها و نوشتارهای خود تا آخرین نفس از کیان جامعه‌شناسی دفاع کرد و ما نیز ادامه‌دهندگان راه و وام‌دار او هستیم.
مساله دکتر قانعی‌راد سرزندگی اجتماعی بود
هادی خانیکی، رئیس انجمن مطالعات فرهنگی و ارتباطات با حضور در این مراسم، دکتر قانعی‌راد را معلم عاشق و عاقل و کنش‌گر دوراندیش و اندیشه‌ورز توصیف کرد و گفت: چنانکه گفته‌اند، وی دغدغه ایران را داشت؛ او درد مردم را به اتاق‌های فکر برد و دردهای جامعه‌شناسی را به حوزه‌های سیاستگذاری کشاند.
وی افزود: این در حالی بود که هر چه تن ایشان ناتوان‌تر می‌شد، جانش شیفته‌تر و ذهنش نیز شکوفاتر می‌شد؛ بطوری که کارنامه او در دو سال بیماری‌اش درخشان‌تر از دوران دیگر است.
خانیکی مساله قانعی‌راد را به تعبیر خودش سرزندگی اجتماعی عنوان و خاطرنشان کرد: در سال‌های جدال با بیماری او توان توانمندشدن به جای تسلیم به ناتوانی را یافت و بیش از هر چیز به احیای جامعه می‌اندیشید.
درد پدر، درد جامعه بود
عرفان قانعی‌راد، فرزند دکتر قانعی‌راد نیز در این مراسم با بیان اینکه به رسم احترام به طبع والای پدرش از بیان گلایه‌ها صرف‌نظر می‌کند، خون جگر شدن جامعه‌شناس مردم‌دار و اصیل در سن 63 سالگی و در اوج خلاقیت و شکوفایی‌اش را مایه بهت ندانست و گفت: 9 سال پیش زمانی که لکه‌های سفید روی صورت پدر ظاهر شد، دکتر آن‌ها را ناشی از فشارهای عصبی دانست؛ دردی که پدر به آن گرفتار شد، درد جامعه بود. ایشان در این شرایط نمی‌توانست ببیند و ساکت بماند.
به گزارش ایسنا، مراسم وداع با دکتر محمدامین قانعی‌راد امروز در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار شد و سپس پیکر پاک ایشان به قطعه نام‌آوران بهشت زهرا انتقال یافت.
