امام-حسین-(-ع-)

«... وَلا تَنابَزُوا بِالالْقابِ بِئْسَ الاسْمُ الْفُسُوقُ بَعدَ الایمانِ. ..».[1]

زمخشری که از علمای عامه است در تفسیر کشاف ضمن آیه مباهله می گوید: قانون مباهله این است که دو طرف متخاصم که در برابر هم قرار می گیرند دست به دست هم بدهند و در باره یکدیگر نفرین کنند تا خدای تعالی آن طرفی که برحق نیست معذّب و هلاک بفرماید، لیکن هرگز دیده نشده که در مباهله زن و بچه را هم بیاورند و هدف نفرین قرار دهند.

از روایات مسلّمه است که حضرت علی علیه السلام می فرماید: اگر شخصی سنگی را دوست داشته باشد، خداوند او را با آن سنگ محشور می سازد.

هر چیزی را بهاری است و بهار عزای حسین عُشر عاشورا است. اسم حسین و قبر حسین موجب شکستن دل است. همین طور ایامی که به آن حضرت منسوب است سبب حزن دل است. مقصودم از این جمله این است که حالا که عُشر عاشورا شروع می شود سعی کنیم از این رحمت واسعه بهره بیشتری ببریم همّت خود را بلند داریم و از حضرتش حاجتهای اخروی باقی بخواهیم درجات کمال را بطلبیم.

ازضروریات مذهب جعفری است که ائمه در ارحام طاهره واصلاب مطهّره بوده اند، از ابتدای خلقت تا وقتی که به این عالم آمدند و نسبت به حضرت ابراهیم علیه السلام که در قرآن فرزند آزر[1] بت فروش نامیده شده به واسطه این است که به عمو، هم در لغت عرب پدر اطلاق می شود و شاهدش هم در اصطلاح قرآن مجید است که حضرت اسماعیل را ازجمله آبای بنی اسرائیل می خواند درحالی که ...

اگر کسی احتمال دهد که حسین علیه السلام در حرکت به کربلا نمی دانست کشته می شود غلط است، چون علاوه بر اخباری که از جد و پدرش داشت خودش از کشته شدن خود در موارد متعدد خبر داد

خلاصه بحث این بود که اگر حسین علیه السلام به کربلا نمی رفت «القاء النفس بالتهلکه» بود حقیقتاً خودش را به هلاکت انداخته بود، چون از حیث دنیوی خونش را می ریختند بدون اینکه اتمام حجّت شده باشد.

مقام نبوت و امامت عبارت است از خلافت از طرف خدای عالم، یعنی خلیفةاللَّه نایب پروردگار عالم در زمین است، البته لازمه اش اتّصاف او به صفات خدایی است معنای خلیفه؛ یعنی، نماینده اگر از آثار صاحب خلافت در او چیزی نباشد اسم بی مسما می گردد، مثلًا اگر کسی جانشینی برای خود قرار دهد باید از آن شغل مطّلع باشد تا بگویند این جای فلان شخص است

 از جمله صفاتی که لازمه مقام نبوت و امامت است حمیت و غیرت است. حفظ هر چیزی که به حکم عقل لازم و واجب باشد غیرت است در درجه اول دین، بعد ناموس بعد اولاد و غیره

هر چند گریه بر حضرت اباعبداللَّه علیه السلام اختصاص به وقت معینی ندارد، لکن موسم آن محرم و صفر به ویژه عُشر عاشورا است. هر چه به عاشورا نزدیکتر می شویم بیشتر باید گریه کرد چنانچه در روایات از حالات اهل بیت علیهم السلام چنین برمی آید. این بحث راجع به فضیلت گریه بر حسین و آثار مترتّبه بر آن است.