استاد-حسین-انصاریان

یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَقْرَبُوا الصَّلاةَ وَ أَنْتُمْ سُکارى حَتَّى تَعْلَمُوا ما تَقُولُونَ وَ لا جُنُباً إِلَّا عابِرِی سَبِیلٍ حَتَّى تَغْتَسِلُوا وَ إِنْ کُنْتُمْ مَرْضى أَوْ عَلى سَفَرٍ أَوْ جاءَ أَحَدٌ مِنْکُمْ مِنَ الْغائِطِ أَوْ لامَسْتُمُ النِّساءَ فَلَمْ تَجِدُوا ماءً فَتَیَمَّمُوا صَعِیداً طَیِّباً فَامْسَحُوا بِوُجُوهِک ...

کتاب: عرفان اسلامى جلد ششم   

وَ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً وَ بِذِی الْقُرْبى وَ الْیَتامى وَ الْمَساکِینِ وَ الْجارِ ذِی الْقُرْبى وَ الْجارِ الْجُنُبِ وَ الصَّاحِبِ بِالْجَنْبِ وَ ابْنِ السَّبِیلِ وَ ما مَلَکَتْ أَیْمانُکُمْ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ مَنْ کانَ مُخْتالًا فَخُوراً.

یکی از روایات بسیار مهمی که از پیامبر اسلام(ص)، درباره امیرمؤمنان(ع)، در کتب شیعه و منابع مهم اهل تسنن ذکر شده و دارای سند بسیار قوی و موثقی است، روایت عرشی و معتبر «عَلِیٌّ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ» است.[1]

سخن از برپا کنندگان حادثه‌اى بى‌مانند، واقعه‌اى عظیم، اتفاقى عبرت آموز و حقیقتى بى‌شبه و مثل است، که براى تمام انسان‌ها، در همه ادوار حیات و زندگى، منبعى سرشار از پند و موعظه و نصیحت و درس است.

حکیم و فیلسوف بزرگ حاج ملاهادى سبزوارى درباره آفرینش رحمانى آدم، از عارفى نقل مى‌کند:

 اسماعیل فرزند امام ششم سرمایه‌ای در اختیار داشت، مردی از قریش برای کسب و کار می‌خواست به یمن برود، اسماعیل به حضرت صادق گفت: پدر فلانی قصد یمن دارد و من این مقدار پول در اختیار دارم نظر دارید که من آن را به او بپردازم تا جنسی از یمن برایم خریداری کند؟ حضرت فرمود: پسرم به تو خبر نرسید که او شراب‌خوار است؟ اسماعیل گفت: مردم چنین ...

اگر در تعریف یاران پاکباز سرور شهیدان، جمله بى‌نهایت بزرگ را بکار ببریم، عین حقیقت را گفته‌ایم، و اگر در باز شناساندن دد منشانى که به آن چهره‌هاى الهى و پاسداران حریم قرآن مجید حمله‌ور شدند، و بدن ملکوتى آنان را در این سیّاره خاکى به خاک و خون کشیدند، تعبیر به بى‌نهایت کوچک کنیم، سخنى به گزاف نگفته‌ایم.

اگر معارف و احادیث ناب اسلامی را در مورد امام حسین(ع) مورد واکاوی قرار دهیم، حقایق و لطایف بلندی در مورد آن حضرت آشکار می‌شود؛ این حقایق را می‌توان در پنج بخش دسته‌بندی کرد که در این بخش به تشریح آن می‌پردازیم.

امامان اهل بیت (علیهم السلام) به خاطر محدودیت هاى بسیار که آنان را از هر سو احاطه کرده بود ، فرصت نیافتند تا عظمت هاى وجودى خود را ابراز کنند .