درمان-پارکینسون

بیماری پارکینسون در اثر از دست دادن سلول‌های عصبی (سلول‌های دوپامینرژیک) در قسمتی از مغز که جسم سیاه نامیده می‌شود، ایجاد می‌گردد. سلول‌های دوپامینرژیک مسئول تولید دوپامین هستند.

پارکینسون نوعی فلج محسوب می‌‌شود که در آن، طرف راست یا چپ سر درگیر است. در این بیماری صورت، چشم و دهان شخص دچار کجی و انحراف می‌‌شود و معمولا از چشم‌‌های قرمز شده فرد، اشک جاری می‌‌گردد.

یک مطالعه جدید تایید می کند برای فرد مبتلا به بیماری پارکینسون، تقریبا هر ورزشی می تواند داروی خوبی باشد.

در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد. درمان های در دسترس می توانند به طور موقت باعث کاهش علایم زوال عقل و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا شوند. این درمان ها نمی توانند باعث توقف بیماری شوند.

بیماری پارکینسون می‌تواند باعث بی‌اختیاری ادرار یا برعکس، جلوگیری از دفع ادرار و احتباس آن شود. در واقع بعضی از داروهایی که برای درمان پارکینسون مصرف می‌شوند، روند دفع ادرار را با مشکل رو به رو می‌کنند.

حدود 70- 80 درصد از بیماران مبتلا به پارکینسون دچار رعشه در دست‌ها، بازوها، پاها، فک و یا صورت هستند. این لرزش وقتی که از بیمار می‌خواهید تا دست‌هایش را بی‌حرکت نگه دارد، مشخص است و وقتی که بخواهد فنجانی چای برای خودش بیاورد به طور کامل نمایان می‌شود.

به طور کلی بیماران مبتلا به پارکینسون حرکات کندی دارند و کم‌تر حرکت می‌کنند. مثلاً، دست‌های خود را کمتر از حالت عادی تکان می‌دهند و دست‌ها به حالت آویزان تاب می‌خورند کمتر پلک می‌زنند و به هنگام بلعیدن نیز دچار مشکل می‌شوند.

تحقیقات اخیر نشان می‌دهند حس بویایی ضعیف می‌تواند از علائم زودرس بیماری پارکینسون باشد که حتی چهار سال قبل از بروز اختلال عدم تعادل اتفاق می‌افتد.

حدود 200 سال پیش پزشک انگلیسی به نام جیمز پارکینسون برای اولین بار این بیماری را معرفی کرد، اما علت زمینه‌ای این اختلال مغزی هنوز شناخته نشده است.

حدود 200 سال پیش پزشک انگلیسی به نام جیمز پارکینسون برای اولین بار این بیماری را معرفی کرد، اما علت زمینه‌ای این اختلال مغزی هنوز شناخته نشده است.