عبودیت

قال الله تبارک و تعالی: «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإنْسَ إِلا لِیعْبُدُونِ»[1]« من جن و انس را نیافریدم جز برای اینکه عبادتم کنند (و از این طریق تکامل یابند و به من نزدیک شوند»

سخن امیرمؤمنان(ع) مانند کلام حق و کلام همه انبیای الهی از استحکام ظاهری و باطنی برخوردار است و آنچه را که آن حضرت بیان نموده، صحیح و حق و مطابق با واقع است و تا ابد قابل ابطال و رد نیست؛ زیرا:

درباره توجه خداوند متعال به انسان، حداقل شش آیه در قرآن کریم آمده است که نشان می‌دهد انسان گل سر سبد آفرینش است.([1])

علّت همه شرافت و منزلت هایی که خداوند به ایشان عنایت فرموده این است که بنده برگزیده حقّ می باشد و هر چه از مقامات و کمالات دارد، به حقّ سبحانه منتسب است و آن را از ناحیه عبودیت به دست آورده است.

یکی از سوالات اساسی و مهمی که انسان همواره به دنبال یافتن جواب آن است، این است که انسانی که نه به دنیا آمدنش دست خودش بوده است و نه از دنیا رفتنش پس ماموریتش در این دنیا چه بوده است و برای چه آفریده شده است؟علت غایی و هدف نهایی خلقت کائنات و پیدایش موجودات، انسان است

 1-براساس تعلیم دینی و آموزه های قرآنی و احادیث اسلامی مهمترین هدف خلقت انسان عبارت ازعبودیت و بندگی است

 1-براساس تعلیم دینی و آموزه های قرآنی و احادیث اسلامی مهمترین هدف خلقت انسان عبارت ازعبودیت و بندگی است

عبد در لغت به معنای مملوک است و این معنا شامل همه ی انسانها می شود، و در اصطلاح به کسی عبد گفته می شود که تمام وجودش الهی باشد و مطیع مطلق امر پروردگار گردد

6. انفاق - قال الصّادق(ع): ( مکّهُ حَرَمُ الله و حَرَمُ رسولِهِ و حرمُ امیرالمومنین (ع)

عبد، یعنی تسلیم اراده و حکم خدا و شریعت الهی. لب تمام دستورات و احکام و فرامین الهی و شرایع انبیا، همین یک کلمه است و شاید پیامبران خدا، قبل از آن که مقام نبوت برای آنها انتخاب بشود و خدای متعال آنها را به نبوت سرافراز کند، به عبودیت سرافراز کرده باشد؛ همچنان که حتما همین طور است